အလြမ္းပြင့္ေန့ရက္မ်ား “ရဲရင္႔သက္ဇြဲ”

ရက္ရက္စက္စက္
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
အခန္းငယ္ေလးထဲကေန
ေၾကကြဲမွု အစုစုကို
ထမ္းပိုးေပြ ့ပိုက္ ေခါင္းငိုက္ဆိုက္နဲ့
လူတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္ ။

အဲဒီသူဟာ
မဟာပထ၀ီေျမျပင္ ၿပိဳကြဲမတတ္
အလြမ္းပြင့္ေတြ
တပြင့္ျပီး တပြင့္ ေျခြလို့ ၊

အဲဒီသူဟာ
အထီးက်န္ လြမ္းဆြတ္မွုေတြကို
ရင္ဘတ္နဲ ့ေက်ာမွာကပ္
ေက်ာင္းအျပန္လမ္းမွာ ရပ္တန္ ့လို ့ ၊

အဲဒီသူဟာ
ဦးေနွာက္ထက္ႀကီးတဲ့
နွလံုးသားနဲ ့စိတ္အာရံုကို
ေျမမွာခ်နင္းလို ့ ၊

အဲဒီသူဟာ
ေအာင္ေ၀းရဲ့
“ဘယ္သူေျပာလဲ
တေတာလံုးေႂကြ ”ကဗ်ာတပိုင္းတစကို
အဖန္ဖန္ အခါခါ
တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္လို ့ ၊

အဲဒီသူဟာ
သူ့စိတ္သူမနိုင္တဲ့အခါ
တယ္လီဖုန္းေတြကို
ျပစ္ျပစ္နွစ္နွစ္ က်ိန္ဆဲလို ့ ၊

အဲဒီသူဟာ
မိသားစုတကြဲတျပား ျဖစ္စဥ္ကို
ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ
ကုန္းေပၚျပစ္တင္ခံရတဲ့ ငါးဟာ
သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနတာကို
ေတြ ့ရွိလို ့သြားေလရဲ့ ၊

အဲဒီေန ့မွာပဲ
သူ့ရဲ့ ေမြးေန ့ကို
သားသမီးေတြမပါပဲနဲ ့
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ ့
ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ၾကတယ္ ။

(သမီး နဲ ့ သား ခြဲခြါ ထားခဲ့ရ ႏွစ္ကာလမ်ား)

ရဲရင့္သက္ဇြဲ

Posted in: ကဗ်ာ