ေတြေ၀တြန္႔ဆုတ္လွေသာ ေျခလွမ္းေတြကုိ အႏုိင္ႏုိင္ အားယူလွမ္းလာ ခဲ့ၾကပါသည္။
ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေဒါသႏွင့္ မ်က္ရည္ လုံးေထြးေနခဲ့ေသာ မမႀကီး၏ ျပင္းရွလွေသာ
ရာဇသံေၾကာင့္သာ သူ… ဦးေဆာင္ရာေနာက္သုိ႕ ေရွ႕တုိးေနာက္ငင္
လုိက္ပါလာခဲ့ၾကရသည္။ ၿပီး… ကၽြန္မတုိ႕တေတြ၏ သဲသဲလႈပ္၊
ခ်စ္ျမတ္အေလးထားရဆုံးေသာ ေမာင္ငယ္ေလး၏ တစ္ဘ၀လုံးႏွင့္စပ္ဆုိင္ေသာ
အေရးကိစၥလည္း ျဖစ္ေနေသးတာေၾကာင့္သာ…။
ဒါေပမယ့္...
`ကၽြန္မ ဆက္ဆက္လာေတြ႕ပါမယ္´ဟု ကတိေပးလြယ္ခဲ့ေသာ သူမသည္ ခ်ိန္းဆုိထားေသာ ေနရာသုိ႕ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။
တစ္ႀကိမ္၊တစ္ခါေလာက္ကေလး သူမႏွင့္ေတြ႕ရပါ့မည့္ အေရးအတြက္ ကၽြန္မတုိ႕အခ်င္းခ်င္း အျပန္ျပန္၊ အလွန္လွန္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အခါခါ ျငင္းခုန္းၾကရ၊ ညိွႏႈိင္းၾကရ၊ သတၱိအားေတြ ေမြးခဲ့ၾကရတာ သူမ မသိေရာ့သလား။သူမ စုိးေစ့မွ် ထည့္တြက္ရေကာင္းမွန္းမသိတတ္ခဲ့ေ
``စိတ္ကုိေလွ်ာ့ပါမမႀကီးရယ္…´´
ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာမိေသာေၾကာင္
``ငါ့ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ေနတယ္ဟဲ့ မလတ္နဲ႔ မေလးရဲ႕။ မီးေတာက္ အႀကီးႀကီး ေတာက္ေလာင္ေနသလုိပဲ´´
မမႀကီးတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်ေလလွ်င္ ကၽြန္မႏွင့္ မလတ္တုိ႕လည္း တစ္ေယာက္ပခုံးစြန္းမွာ တစ္ေယာက္ ေမွးမွီကာ ႀကိတ္ရိွဳက္ၾကရေတာ့သည္ပင္။
ကၽြန္မထက္ပင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ငယ္ေသးေသာ ၊ ကၽြန္မတုိ႕၏အသက္၊ ကၽြန္မတုိ႔၏ အသည္းေက်ာ္ေမာင္ငယ္ေလးဟာ ကၽြန္မတုိ႕အတြက္ေတာ့ ဘယ္အရာႏွင့္မွ် မလဲလွယ္ႏုိင္ေသာ အဖုိးတန္ရတနာတစ္ပါးပင္။ ေမေမက အရြယ္လြန္ေလမွ အသက္ႏွင့္ရင္းႏွီးကာ ေမြးဖြားေပးခဲ့ေသာ ႏြားအုိေနာက္က်သားကေလးရယ္လုိ႕
ေမာင္ေလး အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ခ်ိန္အထိ သူ…ဆုိးႏြဲ႕ဗုိလ္က်ေလသမွ် တစ္ခ်က္ကေလးမွ် မညည္းျငဴခဲ့ၾက။
အသက္ သုံးဆယ္နားနီးေလမွ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ အေၾကာင္းေပၚလာေသာ မမလတ္ကုိေတာင္…
``မမလတ္ ပုဂၢိဳလ္က သားရဲ႕ ဆုိးမ်ိဳးသည္းညည္းကုိ ခံႏုိင္လုိ႕လား။ အဲလုိမွ သားက သေဘာတူမွာ..´´
သူမွ သေဘာတူမေပးလွ်င္ မဂၤလာပြဲက အကန္႕အသန္႕မရွိ ေနာက္သု္ိ႕ ေရႊ႔႕ေျပာင္းေပးရေတာ့မွာလုိ ျပာယာခပ္ေနရွာေသာ မမလတ္ခမ်ာ…
``ဟဲ့…ငါ့ေမာင္ေလးကုိ အလုိမလုိက္ရင္ ငါနဲ႕ ေတြ႕သြားမွာေပါ့´´
``အဲလုိဆုိ…သားေရွ႕မွာ ကတိေပးခုိင္းပါ´´
``ဟင္…အင္း…အင္းပါ…´´
ေမာင္ေလးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ဘယ္တုန္းဆီကမွ အၿပံဳးမပ်က္ခဲ့ဖူးေသာ အစ္မေတြ ခုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ႏွင့္ ရင္းႏွီးဖူးၾကၿပီ။``မေလး..ႀကံ
မမႀကီးတစ္ေယာက္ ေသာကေ၀ဒနာ သက္သာရာမွ် ရေစေတာ့ရယ္ဟု အလြယ္တကူ စကားကၽြံခဲ့မိျခင္းအတြက္ ကြၽန္မ..တစိမ့္စိမ့္ေတြးလွ်က္ ေနာင္တရေနမိျပန္ပါသည္။
ထုိမိန္းကေလးႏွင့္ ေတြ႕ဆုံပတ္သက္ရန္မွာ ကၽြန္မအဖုိ႕ အလြန္၊ အင္မတန္ ခက္ခဲ၀န္ေလးလြန္းလွတာေလ။
ဘယ္ေနရာမွာ ေတြ႕ရမလဲ…။ ၿပီး…ဘယ္လုိစကားေတြကုိ စတင္ဆုိရမွာလဲ…။ သူမႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်ေသာ အေၾကာင္းအရာအားလုံးတုိ႕သည္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အလြန္တရာ ကင္းရွင္းျပတ္ေတာက္ေနလုိေသာ၊ ခက္ခဲ ပင္းပမ္းဖြယ္ မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီးမ်ားေပ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ …ကံေကာင္းသြားပါသည္။ အဲ…ကံဆုိးတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။
ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္း၏ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္သည္ ထုံးစံအတုိင္း ညေန သုံးနာရီခြဲမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းၿခံ၀န္းအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူအားလုံးကု
``ဆရာမ…´´
အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္မ…ရုတ္တရက္ရွက္လန္႕ကာ ထူပူဆူေ၀သြားရပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမက ကၽြန္မႏွင့္ လာေတြ႕တာတဲ့။ ကၽြန္မအဖုိ႕မွာလည္း သူမႏွင့္ေတြ႕ဆုံစကားစပ္ရန္ မျဖစ္မေန လုိအပ္ေနေသးတာမဟုတ္လား။
``ဟုိတစ္ေန႕က ဆရာမတုိ႕နဲ႔လာေတြ႔ဖုိ႔ ကၽြန္မျပင္ဆင္ၿပီးေနၿပီ။ အစ္ကုိႀကီးရယ္ေလ…။ အိပ္ယာထဲမွာ ဆီးေတြေရာ၊ ၀မ္းေတြပါ သြားထားတာ။ တစ္ကုိယ္လုံး ေပလူးနံေစာ္ေနတာပဲ။ အဲဒါေတြ သုတ္သင္သန္႔စင္ေပးရင္း သူ႕ကုိပါ တစ္ခါတည္း ေရခ်ိဳးေပးလုိက္ရေတာ့တာနဲ႔ အခ်ိန္လင့္သြားေရာ…´´
အနီးဆုံးႏွင့္ ဧည့္သည္ အက်ဲပါးဆုံးျဖစ္မည္ထင္ရေသာ လမ္းမနံေဘးရွိ အေအးဆုိင္ကေလးတစ္ခုဆီ ဦးတည္လွမ္းေနမိၾကစဥ္….
``ဆရာမ ဒီေက်ာင္းကုိ စေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ကၽြန္မ ဆယ္တန္းစတက္တဲ့ႏွစ္ေပါ့´´
ကၽြန္မ…ရုတ္တရက္ ေျခစုံရပ္ပစ္လုိက္မိသည္။ ၿပီးမွ ခပ္ေႏွးေႏွးေျခလွမ္းေတြကုိ ျပန္ေရႊ႕ရင္း သူ႕မ်က္နွာဆီ လည္ျပန္အကဲခတ္မိေတာ့သည္။
မ်က္ႏွာေပၚမွာ မိတ္ကပ္ေရာင္ေျပး၊ မႈံေဖြးေဖြးႏွင့္ ထုိကေလးမအား သနပ္ခါးရည္က်ဲ၊ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူမေတြႏွင့္ ဘယ္လုိမွ ဆက္စပ္စဥ္းစားလုိ႕မရ။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားကုိ နာမည္ႏွင့္္တြဲလွ်က္ မမွတ္မိလွ်င္သာရွိမည္။ လူကုိျမင္လွ်င္ေတာ့ ..ကုိယ္တပည့္ႏွင့္ တျခားကေလးကုိ ခြဲျခားႏုိင္စြမ္းပါေသးသည္။
``ကၽြန္မက ဘာသာတြဲ(၁) ၀ိဇၨာတြဲကပါ။ တန္းခြဲ(F)က…´´
ကၽြန္မက ဓါတုေဗဒ သင္ၾကားသူျဖစ္သည္။ သမုိင္း၊ ပထ၀ီ၀င္ ဘာသာတြဲမွ သူတုိ႔တေတြကုိ မ်က္မွန္းတန္းမိရုံသာရွိကာ ရင္းႏွီးခြင့္ေတာ့ မရႏုိင္ခဲ့ေပ။ ဒါေၾကာင့္သာ သူ႕မ်က္ႏွာကေလးဟာ ကၽြန္မအတြက္ စိမ္းသက္ေနခဲ့တာ။
သူမ ေျပာသည့္ သူမ၏ အတန္းပုိင္ဆရာမက ကၽြန္မ၏ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ေယာက္မွ်သာ
``အဲဒီႏွစ္က ဆယ္တန္းမေအာင္ဘူး။ ကၽြန္မလည္း တစ္ခါတည္းနဲ႕ အျပင္ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ အေမကေျပာတယ္။ ဆက္ေျဖလည္း ေအာင္မွာမဟုတ္ဘူး ။ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ေတာ့တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း လုံး၀ ၀မ္းမနည္းမိဘူး။ ေအးေဆးပဲ။
….အေမေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဆရာမရဲ႕။ ကၽြန္မ ဆက္ေျဖလည္း ေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္က ေက်ာင္းတက္ရတာ၊ စာက်က္ရတာထက္ လွလွပပေလး ျပင္ဆင္၀တ္စား၊ လမ္းသလား…ပဲမ်ားရတာကုိ ပုိႀကိဳက္တယ္ ဟဲ..ဟဲ…´´
မ်က္ေစာင္းမခဲမိေအာင္ အသိႏွင့္ သတိထားေနရတာမုိ႕ သူမကုိ စကားမေထာက္အားပါ။
``အေမက အရပ္ထဲကအိမ္ေတြမွာ အ၀တ္လုိက္ေလွ်ာ္ရတယ္။ ကၽြန္မကုိေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မခုိင္းပါဘူး။ သူ႕သမီး ဂုဏ္ငယ္မွာ စုိးလုိ႕တဲ့။ သူ႕အလုပ္မွာလည္း ၀င္ကူမခုိင္းဘူး။
….ကၽြန္မကလည္း ခုိင္းရင္ေတာင္ လုပ္ဖုိ႕စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မ အဲဒါေတြကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူးေလ။ တစ္ေန႕..တစ္ေန႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ လွေအာင္ျပင္ဆင္ျခယ္သလုိက္၊ အျပင္ထြက္လုိက္၊ အိပ္လုိက္၊ စားလုိက္….´´
သူကေလးက ရယ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာျပေနေသာ္လည္း ကၽြန္မမွာျဖင့္ အူယားလွၿပီ။ သူမ ေျပာခဲ့ေသာ စာသင္ႏွစ္၏ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းထဲမွာသာဆုိလွ်
``အဲလုိနဲ႔ အေမက တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ ခ်ဴခ်ာလာခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ စား၀တ္ေနေရးက ခက္ခဲလာေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္၊ မကုိင္တတ္။ အစ္ကုိႀကီးသာမရွိရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မတုိ႕သားအမိ ငတ္လုိ႕ေသၿပီ။´´
``…………….´´
``အစ္ကုိႀကီးက အေဖရွိစဥ္ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကတည္းက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးလုိ ေနလာခဲ့ၾကတာပါ။ အေမ့မွာ အခက္အခဲရယ္လုိ႕ ႀကံဳလာရတုိင္း ကူညီေပးေနက်မုိ႔ ကၽြန္မက အေမနဲ႔ က်ိတ္ၿပီး သေဘာတူေနခဲ့တာေပါ့။ သူက အေမနဲ႔မွ ရြယ္တူေလာက္ရွိမွာကုိး။´´
ကၽြန္မ အံ့ၾသတႀကီး အာေစးမိေနရျပန္သည္။ ကုိယ့္အေမနဲ႔မွ သက္္ရြယ္တူ၊ အေဖအရြယ္သက္က်ားအုိႀကီးကုိ အေမ့သေဘာတစ္တည္းျဖင့္ အလြယ္တကူ ေခါင္းညိတ္လက္ခံႏုိင္ခဲ့သတဲ့။ သူမ၏ ခံယူခ်က္၊ သေဘာထားကေတာ့ ရွင္းပါသည္။
``သူက ကၽြန္မကုိမွ မရမေနႏုိင္ လက္ထပ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိတာကုိး ဆရာမရယ္။ၿပီး..သူ႕အမွီအခုိနဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ ကာလေတြကလည္း ႏွစ္မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔ေနရာကၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဂီလာန ေရာဂါသည္ႀကီးကုိေတာ့ ဘယ္စိတ္၀င္စားပါ့မလဲ။ ဟုတ္ဘူးလား…။´´
``ဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ရွင္က ၿငိမ္ၿပီး လက္သင့္ခံစရာလား´´
ကၽြန္မ၏ ရင္ထဲက မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရုန္းၾကြခုန္ထြက္သြားသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာကေလး ရုတ္တရက္ တည္ၾကည္မွဳံမိွဳင္းသြားရကာ…
``ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မရဲ႕အေမ..သူ႕လက္ေပၚမွာ ေဆး၀ါးဓါတ္စာ အလွ်ံပယ္နဲ႕ စိတ္ေအးလက္ခ် ဘ၀ကူးေကာင္းႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ ဆရာမရဲ႕။´´
ၿပီး...တုိးရွဳိင္းစြာ ဆုိလာေသးသည္မွာ…
``ေက်းဇူး၀န္ပိမိရင္ ရုန္းရဖယ္ရ ခက္လွတယ္ ဆရာမရယ္´´
…တဲ့ေလ။
ကာယကံရွင္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မ၏ ေမာင္ေလးကေတာ့…
``သူ႕ဘ၀ေလးက သနားစရာသိပ္ေကာင္းတာ မေလးရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီ သနားစိတ္နဲ႕ပဲ ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္တာ။ သူကေလ…တစ္ဘက္သားရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ သေဘာဆႏၵကုိ အရမ္းနားလည္သိတတ္တယ္။ ဦးစားေပးျဖည့္ဆည္း ခ်င္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အခြင့္အေရးမယူတတ္ဘူး။´´
``ဒါေပမယ့္ ရွင့္အေမြေ၀စုေတြေတာ့ အေတာ္ေလ်ာ့ေနၿပီ မဟုတ္လား´´
ကၽြန္မတုိ႕ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္စလုံးကုိ ေဖေဖက သူမဆုံးမီကတည္းကပင္ အေမြခြဲေ၀ေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သားအဖ ငါးေယာက္အတြက္ ေဖေဖ့ပုိင္ဆုိင္မွဳမ်ားအား ငါးပုံ အညီအမွ်ပုံခဲ့သည္။ သူ႕ေ၀စု တစ္စုကုိ ေဖေဖမဆုံးမီ လွဴဒါန္းသုံးစြဲသြားခဲ့သည္။ ေဖေဖကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ေဖေဖ့ပုိင္ဆုိင္မွဳလက္က်န္ တုိလီမုိလီတုိ႔ကုိ ေမာင္ေလးအတြက္ လႊဲေျပာင္းျဖည့္တုိးေပးလုိက္ၾကျ
``အဲေလာက္ႀကီးလည္း ေလ်ာ့မသြားပါဘူး မေလးရာ။ ကုိယ္ေတြဆီက နည္းနည္းေလာက္မွ်ေ၀ေပးကမ္းမႈက သူ႔အတြက္က်ေတာ့ အရမ္းႀကီး မ်ားျပားႀကီးမား သြားသလုိျဖစ္ေနၿပီး တဖြဖြေက်းဇူးတင္မဆုံးရွိေနတတ္တာ
``သူက နင့္ကုိ အခ်ဥ္ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူးလား´´
`ခ်ဴခ်ေနတာ´ဟု ကၽြန္မ မဆုိရက္လုိ႕သာ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလးက နားလည္ေနပါသည္။
``သူ..ငါ့ဆီက ဘာမွ မပူဆာပါဘူး မေလးရဲ႕။ ငါကသာ သူ႕စကားထဲမွာ သူ႕လုိအပ္ခ်က္ကေလးေတြ ရွာေတြ႕ၿပီး အလုိက္တသိျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာ…´´
ကၽြန္မတပည့္ေတြေျပာသလုိ `ေတာမွာသြာေျပာ´ ဟု ေျပာရေတာ့မလုိပင္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသည္လည္း ေကာင္မေလးႏွင့္ တစ္ႀကိမ္စကားေျပာၿပီးကတည္းက သူမအေပၚ သံသယအနည္းဆုံးလူသားျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာေနၿပီ။
အိမ္ေထာင္ဦးကာလမွာ ကတည္းက တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းဆန္စြာ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံေလ့ၿမဲျဖစ္ေသာ ခင္ပြန္းသည္၏အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကား
``သူတုိ႕ေတြလည္း ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္စီေတြနဲ႕ မဟုတ္လားဆရာမရယ္´´
အဲဒီလုိကေလးမက ဘ၀တစ္ခု ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႕ က်င့္၀တ္သိကၡာကုိ က်ေတာ့ ခ်နင္းလမ္းခင္းပစ္ရက္သတဲ့လား။
``ကုိယ့္အလွက ဘ၀နဲ႕မတန္ေအာင္ ထင္းခနဲျဖစ္ေနတာလည္း ၀န္းက်င္ပေယာဂ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြကုိ ဖိတ္ႀကိဳရာေရာက္ေနတယ္ ဆရာမရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လူတင္ပါလုိ႕ႏြား က်ားကုိက္တာပါေနာ္။ ကၽြန္မ…ဘယ္သူ႕ကုိမွ အျပစ္မတင္ပါဘူး´´
အဲဒီလုိ… ကုိယ့္တရားနဲ႕ကုိယ္ ေနတတ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးက…
``ဆရာမ ယုံလား။ ကၽြန္မေခါင္းမညိတ္ပဲ သူ…လုံး၀ ေရွ႕တုိးလာမွာမဟုတ္ဘူး´´
ကုိယ္ေတြက တစ္သက္လုံးအထြဋ္တင္ အလုိလုိက္ထားမိသမွ် ႏုိင္စားဗုိလ္က်လာခဲ့ေသာ ေမာင္ေလးကုိ သူမက အဲေလာက္ထိ မီးေသပါသတဲ့။ မခံခ်ိခ်င္စရာေကာင္းလွေသာ္လည္း သူမ မွန္ေသာစကားကုိ ဆုိေနသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
`` သူ႔အတြက္ ျဖစ္လာသမွ် အားလုံးကုိ ရင္ဆုိင္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ သူ႔ကုိ သနားလုိ႕ မေလးရဲ႕´´
``ဟဲ့..လူက်င့္၀တ္၊ ေလာက၀တ္ဆုိတာေတြ နင္…ဘယ္နားသြားထားမလဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ငါတုိ႕အားလုံးက နင့္ကုိ ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခံဳေအာင္ ေနထုိင္အသက္ရွင္တတ္ဖုိ႕ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လားဟင္..။´´
ကၽြန္မ ေဒါသမႊန္ကာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ရျပန္သည္။
သူမ၏ ဘ၀ကေလးက `သနားစရာ´ ဟု ကၽြန္မ…နားလည္စာနာႏုိင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ထုိဘ၀ကုိ ထုိးေကၽြးကာ လူတကာထည္လဲႏွင့္ အေလ်ာ္အစားလုပ္၀ံ့သည္အထိေတာ့ သူမ… မုိက္မဲသိမ္ဖ်င္းစရာလား…။
``ဟင္းရြက္၊ကန္စြန္းသာဆုိရင္ နင့္ကုိေလ…ႏုတ္ႏုတ္စင္း၊ မီးျပင္းတုိက္ၿပီး အပင္သစ္ျပန္ပ်ိဳးယူခ်င္တယ္ဟဲ့ ကုိငယ္ရဲ႕…အီး..ဟီး´´
မမႀကီးကေတာ့ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ၾကားကပင္ ယူက်ံဳးမရစြာ ရင္ဘတ္စည္တီးခဲ့ေလသည္။
``ငရဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းေၾကာက္တာေပါ့ မေလးရာ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကုိလည္း သနားတယ္ဗ်´´
``လဲေသလုိက္…´´
မုိက္ရူးရဲ၊ သူရဲေကာင္းေလးကေတာ့ ညစဥ္ ရီေ၀ရစ္ေထြလွ်က္ ေ၀ဒနာေတြကုိ ေျဖေလွ်ာ့ကုစားေနေလၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာလွေသာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဖန္ခြက္ထဲမွ ဘီယာအျမဳပ္ေတြ ၿငိမ္ေသ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလုိ သင္းကေလးရဲ႕ လွဳိင္းထန္ေသာခံစားခ်က္အနာေတြ
တစ္ခိ်န္လုံး ျမဴးျပရႊင္သြက္ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ မင္းကေလးရဲ႕ ၿပံဳးလြန္႔လြန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဘာေၾကာင့္ ေယာင္ေယာင္ကေလး မဲ့ေကြးသြားခဲ့သလဲ။ မ်က္ေတာင္ဖ်ားဆီက မ်က္ရည္စေတြကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ထုတ္ေနရတာလည္း သူမ ပင္ပမ္းလြန္းလွပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ယုိမီယုိ၊ ဂ်ဴးလိယက္တုိ႕၏ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခားဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္မ..သူမကုိ မသနားလုိက္မိေစနဲ႔။ ဒါဟာ လူမႈ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးက ဘယ္လုိေထာက္ထားစာနာမႈမ်ိဳးနဲ႕မွ လက္သင့္ခံနားလည္ေပးလုိ႕မရတဲ့ က်င့္၀တ္ေဖာက္ဖ်က္မႈ သာ မဟုတ္လား။
``ခုလုိ လူမွဳပတ္၀န္းက်င္မွာ ျပစ္တင္ရွဳပ္ခ်စရာအျဖစ္မ်ိဳးေရာ
ေက်းဇူးတင္မိေပမယ့္ မင္းကုိလည္း ခုလုိ ဒုကၡ၊ေသာကေတာထဲမွာ ထားခဲ့ရမွာ စိတ္မေကာင္းလွပါ ကေလးရယ္။ မင္း..အျမန္ဆုံး ရုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေစဖုိ႕ တုိ႔တေတြ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ တုိ႕တေတြ တတ္ႏုိင္တာလည္း ဆုေတာင္းေပးရုံ တစ္ခုသာေလ….။
မမၾကီးတစ္ေယာက္ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ရယ္ျမဴးၿပဳံးေပ်ာ္ေနႏုိင္တာ ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မလည္း ၀မ္းသာသင့္သည္ပင္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဂုဏ္မယူႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မ၏ အတၱအေလ်ာ့အတင္းက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီမွ်ခဲ့ပါရဲ႕လား။
မမလတ္ကလည္း အားက်မခံစြာ သူ႕ေယာက္်ားဘက္မွ အလိမၼာ၊ အိမ္ပါ ညီမ၀မ္းကြဲေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမာင္ေလး၏ဘ၀ အေျခက်တည္တံ့ေစမည့္ အနာဂါတ္အစီအမံေတြအေပၚ ပန္းေမြ႕ယာ က်ဲျဖန္႔ျပေနျပန္ပါသည္။ ။
သတုိး
ေရႊေမာ္ကြန္း
