ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ
ေမာင္ဝဏၰ (၆၅ ႏွစ္)ဟာဇန္နဝါရီ ၁၁ ရက္ မနက္ ၄ နာရီ ၂၀ က အဆုတ္ကင္ဆာ ေရာဂါနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
သကၤန္းကၽြန္း သာဓုျခံ ေနအိမ္မွာ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။
ဆရာေမာင္ဝဏၰဟာ
ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ ဒါ႐ိုက္တာ သာဓုနဲ႔ မိခင္ ေဒၚခင္ညိဳ တို႔ရဲ့ သားႀကီးျဖစ္ၿပီး ၁၉၄၇ခုႏွစ္
ဇန္နဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၉ခုႏွစ္မွာ သိုင္းသမား ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ၫြန္းကို
ေရးသားခဲ့ၿပီး ၁၉၇၀ မွာ ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေ႐ႊထိီးေဆာင္း ႐ုပ္ရွင္ကားကို ပထမဆံုး ႐ိုက္ကူးကာ
ဒါ႐ိုက္တာအကယ္ဒမီဆုကို ရရွိပါတယ္။ ၁၉၉၀ မွာ ခုႏွစ္စဥ္အလြမ္း ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္
ဒါ႐ိုက္တာ အကယ္ဒမီဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ (ညီျဖစ္သူ သုေမာင္လည္း မင္းသားဆု ရရွိခဲ့သလို
အဲဒီဇာတ္ကား ဇာတ္ညႊန္းနဲ႕ ၀တၱဳေရးတဲ့ ညီငယ္ မင္းလူကေတာ့ “ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးေက်ာေျပာင္”
ဆိုတဲ့ စာသားမ်ဳိးပါ၀င္တဲ့ ကဗ်ာကို ေရးသားလို႕ အထိန္းသိမ္းခံေနရခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။)
ဆရာေမာင္ဝဏၰဟာ
ဝတၳဳတို ဝတၳဳရွည္နဲ႔ ပန္းေတြနဲ႕ေဝ ၊ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ ၊ အိပ္မက္စိမ္း၊ အစရွိတဲ့ လုံးခ်င္းဝတၳဳေပါင္း
အုပ္ ၂ဝ ေလာက္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ညီျဖစ္သူ စာေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္ သရုပ္ေဆာင္ သုေမာင္ဟာလည္း
လြန္ခဲ့တဲ့ေမလက ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။
သဘာ၀က်ျပီး အႏုပညာ
ေမွာ္ေအာင္ခဲ့တဲ့ သာဓုရဲ႕ သဘာ၀အုပ္စုေတြအေၾကာင္း တစိတ္တပိုင္း ပံုရိပ္ျဖစ္တဲ့ သုေမာင္ရဲ႕
(သဘာ၀အုပ္စု) ဆိုတဲ့ စာစုေလးကို ျပန္လည္ေဖၚျပရင္း ဆရာ သာဓု၊ ဆရာေမာင္ဝဏၰ၊ ဆရာသုေမာင္တို႕
ကို ဂါရ၀ ျပဳအပ္ပါတယ္။ ဆရာတုိ႔ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
ေရႊေမာ္ကြန္း
အယ္ဒီတာအဖဲြဲ႕
သဘာဝအုပ္စု
(၁)
အထက္ပါ အမည္မွာ
ကြ်န္ေတာ္႔ဖခင္ႀကီး၏႐ုပ္႐ွင္ကုမၸဏီအမည္ ျဖစ္ပါသည္။
မူလကုမၸဏီ ထူေထာင္ကာစကမူ
' သာဓု႐ုပ္႐ွင္ ' ဟူ၍ အမည္ပညတ္ ခဲ႔ေသာ္လည္း ေနာင္ ကြ်န္ေတာ္႔အကို ေမာင္ဝဏၰ ဒါ႐ုိက္တာလုပ္၊
ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဒါ႐ုိက္တာလုပ္ စသျဖင္႔ ျဖစ္လာေသာအခါ ေခတ္အေလ်ာက္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္နည္း
႐ုိက္ခ်က္မ်ား ကြာျခားလာသျဖင္႔ ...
'' မင္းတို႔လုပ္တာ
ငါ႔မူေပ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကုမၸဏီ နာမည္ကို ငါ႔
နာမည္ မထည္႔ေတာ႔ဘူး
ေျပာင္းပစ္မယ္။ ေအး .... တစ္ခု႐ွိတာက မင္း
တို႔လည္း သဘာဝက်တဲ႔
ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြ ဖန္တီးတဲ႔ေနရာမွာ
ေတာ႔ ငါနဲ႔ တူတဲ႔အတြက္
... ''
ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင္႔
...
သာဓု႐ုပ္႐ွင္မွ
သဘာဝအုပ္စု ဟူ၍ ျဖစ္သြားရပါသတည္း။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုသည္မွာ
႐ုပ္႐ွင္ကုမၸဏီ နာမည္ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ သဘာဝက်ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုအေၾကာင္းထဲမွ တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္ေသာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအကိုေလးေယာက္၏ စ႐ုိက္သဘာဝ အေၾကာင္းကေလးမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ထက္ကား လူတစ္ေယာက္၏
ဘဝတစ္ခုလံုးႏွင္႔ သက္ဆိုင္ေသာ စ႐ိုက္သဘာဝမဟုတ္ဘဲ အလြန္ေသးဖြဲေသာ စ႐ုိက္သဘာဝေလးတစ္ခု
အေၾကာင္းမွ်သာ ...
သို႔ရာတြင္ ထိုသဘာဝ
အေသးစားကေလးသည္ လူတစ္ေယာက္၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ အမူအက်င္႔စ႐ုိက္ကို ခ်ဲ႕လွ်င္ ခ်ဲ႕သလို
ေဖာ္က်ဴးေနျပန္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပပါမည္။
ထူးဆန္းသည္ဟု
ေျပာလွ်င္လည္း ရတန္သေလာက္ ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔
ညီအကို ေလးေယာက္စလံုးသည္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ တစ္ႀကိမ္စီခံရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထူးဆန္းသည္ဟု
ေျပာရျခင္းမွာ ' ေဖာင္တိန္ ' မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ပင္။
ထိုစဥ္က ( ၁၉၆၉ခန္႔
) ကြ်န္ေတာ္႔အကိုက တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား၊ ဒႆနိက ေဗဒပညာရပ္ သင္ယူေနသူ။ ကြ်န္ေတာ္ကစက္မႈလက္မႈ
အထက္တန္းေက်ာင္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား။ အငယ္ႏွစ္ေကာင္ ေမာင္႐ူပ၊ ေမာင္ဉာဏ္ေပၚတို႔က
႐ွစ္တန္းေခၚ အ႒မတန္း။
ကြ်န္ေတာ္တို႔
အငယ္သံုးေယာက္စလံုးသည္ အစ္ကိုႀကီး ေမာင္ဝဏၰကို အားကိုးၾကသည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ ေက်ာင္းတစ္ဖက္တက္ရင္း
' ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေ႐ႊထီးေဆာင္း ' ဇာတ္ကားကို တစ္ဖက္က ႐ုိက္ကူး
ေနသည္။
ဉာဏ္ေကာင္းသည္။
အလုပ္လုပ္သည္။ သည္းညည္းခံသည္။ ညႇာတာသည္။ မိဘကို လုပ္ေကြ်းရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း
အသိပညာ တိုးတက္ေအာင္ လမ္းျပသည္။ သူသည္ အေဖၿပီးလွ်င္ အိမ္မွာ အားအကိုးရဆံုး ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ အစ္ကိုႀကီး၏
အက်င္႔မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံသို႔ အလိုလို ပူးကပ္လာၾကေတာ႔သည္။
အထူးသျဖင္႔မူ
ဘတ္စ္ကားတိုးစီးရျခင္း၌ အေၾကာင္းမဲ႔ ဝါသနာထံုျခင္းပင္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္႔ဖခင္ႀကီးသည္
ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား သံုးစီး ပိုင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မည္သည္႔ဒႆနမွန္း မသိေသာ ဘတ္စ္ကားစီးခ်င္ျခင္းတပ္မႈကို သံေယာင္
လိုက္ေနခဲ႔ၾကပါသည္။ အေဖ႔ကားမ်ားကို သိပ္မစီးျဖစ္။
ထိုစဥ္က ဘတ္စ္ကားမ်ားသည္ ယခုေလာက္ မက်ပ္ေသာ္လည္း မတ္တတ္ကေတာ႔ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ရပ္ရပါသည္။
အထူးသျဖင္႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ တိုးေဝွ႔တက္ရျခင္း၊ အလယ္လူသြားလမ္းမွာပင္
႐ုပ္႐ွင္ကားေကာင္း တစ္ကားၾကည္႔ရန္ တန္းစီရျခင္းမ်ဳိးမ်ား ႐ွိတတ္ပါသည္။
ျပီးေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္က
ခါးပိုက္ႏႈိက္မ်ား အလြန္ေခတ္ထ ခဲ႔ၾကပါသည္။ အထူးသျဖင္႔ မ်က္မွန္ကို တပ္ထားလွ်က္က ျဖဳတ္၍ဆင္းေျပးေသာ
ခါးပိုက္ႏႈိက္မ်ား စူပါစတား ျဖစ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးသည္။ အေၾကာင္းမွာ
ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ မ်က္မွန္တပ္ရေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။
ကိုင္း .... ေဖာင္တိန္ကိစၥ
ဆက္ၾကရေအာင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္စလံုး ေဖာင္တိန္အကိုင္ ဝါသနာႀကီးၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြမို႔ရယ္
မဟုတ္ပါ။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္ေသာဗီဇက ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုကိုေမာင္ဝဏၰ၊ ေမာင္ဉာဏ္ေပၚႏွင္႔ စာရင္းအင္းလုပ္တာ
ဝါသနာပါေသာ ေမာင္႐ူပတို႔တြင္ ပါလာေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္
ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ေဖာင္တိန္ကို အိပ္ကပ္ထဲမွာ အျမဲခ်ိတ္ထားၾကေလသည္။ ၿပီးေတာ႔ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သူမ်ားပီပီ
ခရီးယာယီကလည္း အလြန္မ်ားသည္။ အခ်ိန္အားရလွ်င္ ရသလို အေၾကာင္း႐ွိ႐ွိ မ႐ွိ႐ွိ ၿမိဳ႕ထဲသို႔
ထြက္ၾကသည္။
ေဖေဖ႔ကဲ႔သို႔ပင္
လြယ္အိပ္ တစ္ေယာက္တစ္လံုးလြယ္၍ စာေရးဆရာမ်ားေပါမ်ားေသာ ၃၃လမ္းလို ေနရာမ်ဳိးသို႔ လည္းေကာင္း၊
ပုဂံစာအုပ္တိုက္ ( ထိုစဥ္က စာေရးဆရာမ်ား စတည္းခ်ရာ ) သို႔လည္းေကာင္း၊ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားသို႔လည္းေကာင္း
... ။
(၂)
ဤသို႔အားျဖင္႔
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္စလံုး ခါးပိုက္အႏႈိက္ခံၾကရသည္တြင္ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ အႏႈိက္ခံရပံုကို
ကြ်န္ေတာ္ မေျပာပါ။ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ စ႐ုိက္သဘာဝကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေနာက္
ပိုင္းထား၍ ေျပာလိုပါသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ သိပ္မထူးျခားလွေသာ ကြ်န္ေတာ္႔ အျဖစ္ကို စတင္ေျပာျပပါမည္။
တစ္ေန႔တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွ
ကြ်န္ေတာ္႔ဘႀကီး ဆရာဝန္ ရန္ကုန္သို႔ေဆးအဝယ္ ေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္မွာက ေဆးပိုေပါပါသည္။
ျပည္သူဆိုင္မွ ေဆးကို ေစ်းသက္သက္သာသာျဖင္႔ ရႏိုင္၏။
ဘႀကီးက ကြ်န္ေတာ္႔ကို
ၿမိဳ႕ထဲမွ ျပည္သူ႔ေဆးဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔ ေဆးအဝယ္လႊတ္၏။ ဝယ္ခဲ႔ေသာ ထိုးေဆး၊ ေသာက္ေဆး၊
လိမ္းေဆးမ်ားစံုလင္သျဖင္႔ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ႏွက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္႔ လြယ္အိပ္ထဲ
ထည္႔၍မျဖစ္။ ကြဲမည္ျပဳမည္ စိုးရ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ လက္တစ္ဖက္ျဖင္႔ပင္ ေဆးအိပ္ထုပ္ကို ကိုင္ရ၏။
ဘတ္စ္ကား က်ပ္သျဖင္႔
မတ္တတ္ရပ္ စီးရေသာေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ လက္တစ္ဖက္က ေခါင္မိုး လက္တန္းကို ကိုင္ထားရ၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ သတိႀကီးစြာ ထားေနရသည္မွာ ေဆးအိပ္ထဲမွ ပုလင္းမ်ား မကြဲေစရန္ႏွင္႔
ကြ်န္ေတာ္တပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ အလစ္သုတ္ မခံရေစရန္သာျဖစ္၏။
႐ွပ္အကႌ်တြင္
အျမဲခ်ိတ္ထားေသာ ေဖာင္တိန္ကို သတိမထားမိ။ ရပ္ေနသည္႔ေနရာက အဆင္းအတက္ အေပါက္ဝနားတြင္။
မည္သို႔ပင္႐ွိေစ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားသည္။ အထူးသျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္ကဲ႔သို႔
ေျခမလြတ္ လက္မလြတ္ ျဖစ္ေနသူမ်ားသည္ သူတို႔၏သားေကာင္
မဟုတ္လား။
ကြ်န္ေတာ္က လူေတြ၏
မ်က္ႏွာအမူအရာကို အကဲခတ္ ေကာင္းပါသည္။ ထင္သည္႔အတိုင္းပင္ ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ အသက္အနည္းငယ္
ႀကီးပံုရေသာ ငနဲတစ္ေကာင္ ကြ်န္ေတာ္႔နား ကပ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မ်က္မွန္ကို ဂ႐ုစိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ သူက
အမွတ္မထင္ ကြ်န္ေတာ္႔ေဖာင္တိန္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ကားေပၚမွ ခုန္ခ်မည္ၾကံသည္။ ကားကလည္း
မွတ္တိုင္နား နီးေနၿပီမို႔ အ႐ွိန္ေလွ်ာ႔ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည္႔သည္။ ေအာ္လိုက္လွ်င္
သူ ကြ်န္ေတာ္႔ကို
ရန္ျပဳႏိုင္သည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္
အေကာင္းဆံုးနည္းကို အသံုးခ်လိုက္သည္။ သူခုန္ခ်ဆဲဆဲတြင္ သူ႔ဖင္ကို ကြ်န္ေတာ္ ပိတ္ကန္ခ်လိုက္သည္။
ငနဲသားဒလိမ္႔ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်သြားသည္။ ကားရပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ ေျမႀကီးေပၚမွ မထႏိုင္ေသး။
ကြ်န္ေတာ္႔ ေဖာင္တိန္
ျပန္ရသည္။ သူ အဖမ္းခံရသည္။
....................................
....
ဒုတိယ ႏို႔ညႇာေကာင္
ေမာင္႐ူပ။
သည္တုန္းက ႐ွစ္တန္းမွာ။
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကအျပန္
အိမ္ေပၚတက္လာေတာ႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္း ျဖစ္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ ထိုေန႔သည္ သူ သံုးလပတ္
စာေမးပြဲ ပထမဆံုး ေျဖရသည္႔ေန႔ျဖစ္၏။ သူသည္ ငယ္စဥ္က အလြန္ခ်ဴခ်ာသူ၊ ေရာဂါထူသူ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာ၌
အားနည္းေနသည္။ ဉာဏ္ထိုင္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအကို ေလးေယာက္ထဲတြင္ေတာ႔
ပညာေရးပိုင္း၌ နံပါတ္ (၄) ေနရာ၌ ေရာက္ေန႐ွာသည္။ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ သာမန္ အဆင္႔မွ် ႐ွိပါသည္။
သည္အတြက္ အားငယ္တတ္ျခင္း
ေၾကာင္႔ေပေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ပင္ကိုမူလ ( ႏို႔ညႇာ ) စ႐ုိက္ေၾကာင္႔ေပေလာမသိ။ ေမာင္႐ူပသည္
ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးထဲတြင္ သည္းညည္းအခံႏိုင္ဆံုး၊ ခြင္႔အလႊတ္ႏိုင္ဆံုး၊ အ႐ုိးသားဆံုးလူတစ္ေယာက္
ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
ဆိုပါစို႔
... မည္သူ႔ဘက္ကမွားမွား အကိုေတြ ေငါက္လွ်င္၊ ညီျဖစ္သူကခံပက္လွ်င္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ
မေထ႔တေထ႔ ျပံဳး႐ႊင္၍သာ ေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ် မျမင္ေသာ ကြယ္ရာက်မွ သူ႔ေခါင္းကိုသူ
တိုင္ႏွင္႔ ေဆာင္႔ခ်င္ ေဆာင္႔တတ္သည္။
ေစာေစာက ေျပာသလို
သံုးလပတ္ စာေမးပြဲ ပထမေန႔ အိမ္အျပန္ မ်က္ႏွာမေကာင္းသျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္က စာေမးပြဲ မေျဖႏိုင္လို႔ဘဲဟု
ေပါ႔ေပါ႔ေတြးကာ ....
'' အဆင္႔ တစ္
ႏွစ္ သံုး ထြက္မွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ စာေမးပြဲ ဝင္ေျဖတယ္ ဆိုတာကိုက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သတၱိနဲ႔
စြမ္းရည္ပါပဲ '' ဟု အားေပးစကား ေျပာရပါသည္။
သို႔ေသာ္ သူက
ေခါင္းခါသည္။ ဒါျဖင္႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟု ေမးေသာအခါ
'' ေဖာင္တိန္
ခါးပိုက္ႏႈိက္ ခံရလို႔ ကိုကို ''
'' ေဟ႔ ... မင္း
မသိလိုက္ဘူးလား ''
'' သိလိုက္ပါတယ္
ကိုကို ''
'' ဟေကာင္ရ၊ မင္း
အားကစားသမားတစ္ေယာက္ လုပ္ေနၿပီး ( သူသည္အားလံုးထဲတြင္ အားကစား အလိုက္စားဆံုး၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္
အေတာင္႔တင္းဆံုး ) ဆြဲတီးပစ္လိုက္ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေအာ္ခ်င္ေအာ္၊ ဒ႐ုိင္ဘာကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္
အေၾကာင္းၾကားၿပီး ရဲစခန္း တန္းေမာင္းခိုင္းေပါ႔ ...''
သူ ဘာမွ်မေျပာဘဲ
တစ္စံုတစ္ရာကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္အထင္ တစ္မိနစ္ခန္႔ ၾကာလိမ္႔မည္။
ၿပီးေတာ႔မွ သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာပါသည္။
'' မဟုတ္ဘူး ကိုကို၊
ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခုခု လုပ္လိုက္လို႔ သူ႔ကို လူမိသြားရင္ ဝိုင္းတြယ္ၾကမွာ။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ
လူၾကားသူၾကား ႐ွက္သြားမွာေပါ႔ ''
.......................................................
............
ကြ်န္ေတာ္႔အစ္ကို
ေမာင္ဝဏၰသည္ ဆယ္တန္းေအာင္စဥ္က ေဆးတကၠသိုလ္တက္ႏိုင္သည္႔ အမွတ္ကို မီသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း
သူသည္ တကၠသိုလ္တြင္ လူႀကိဳက္နည္းေသာ ဘာသာေဗဒတစ္ခုျဖစ္သည္႔ ဒႆနိကေဗဒ ဘာသာရပ္ကို ယူခဲ႔သည္။
သူသည္ ငယ္စဥ္ကပင္
အလြန္စဥ္းစားသူ ျဖစ္၏။ စကားနည္းၿပီး အခ်ိန္အားရတိုင္း ေတြးေတာေနတတ္သည္။ ဆိုပါစို႔
... ငယ္စဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ စက္ဘီစီး၊ ေဂၚလီ႐ုိက္၊ ဂ်င္ေပါက္ စသည္ျဖင္႔ ကေလးတို႔ဘာဝေဆာ႔ကစားေနခ်ိန္မ်ဳိးတြင္
သူသည္ အိမ္ၾကမ္းျပင္ လွ်ာထိုးမွ သဲမ်ားကို ကေလာ္ထုတ္လိုက္၊
လက္ျဖင္႔ ျပန္ဖိသြင္းထည္႔လိုက္ လုပ္ေနတတ္သည္။ သည္ေလာက္ဆို သူ႔ဗီဇကို သိေလာက္ပါၿပီ။
တစ္ေန႔မွာ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ
အခ်ိန္ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ျပန္လာေသာအခါသူ႔ ဘယ္ဘက္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို လက္ျဖင္႔အုပ္လွ်က္
အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဝင္လာသည္။
ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး
လူပ်ဳိလူလြတ္ခ်ည္း ျဖစ္သျဖင္႔ သူႏွင္႔ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခန္းတည္း အတူအိပ္ပါသည္။ သူဝင္လာခ်ိန္တြင္
ကြ်န္ေတာ္ စာေရးေနပါသည္။ ေျခသံၾကား၍ သူ႔ကိုၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းဘဲ
ေစာေစာကေျပာသလို မ်က္စိတစ္ဖက္ လက္ဝါးျဖင္႔ အုပ္ထားသည္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိထားမိလိုက္သည္ႏွင္႔
....
'' ကိုကို ဘာျဖစ္လာသလဲ
'' ဟု ပ်ာပ်ာသလဲ ေမးရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာက သူသည္ ပိန္ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ ခႏိုးခနဲ႔မို႔
ဘတ္စ္ကား အဆင္းအတက္မ်ားလိမ္႔က်လာသလားလို႔။
သူကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို
ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ သူ႔ခုတင္ေပၚတက္၊ ေမွာက္လ်က္ႀကီး လုပ္ေနပါေတာ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ပူသျဖင္႔
အတန္တန္ ေမးေသာ္လည္း တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ေနာက္ဆံုး အေမ႔ကို
သြားေျပာ အကူအညီေတာင္းမွ
သူ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ ေနာက္ေပါက္က ခိုစီးလာစဥ္ အလစ္သမားက သူ႔ေဖာင္တိန္ကိုႏႈိက္၍ဆင္းေျပးေၾကာင္း၊
သူကလည္း ဆင္းလိုက္ေၾကာင္း၊ ထိုငနဲကို မိေသာအခါ ငနဲက သူ႔ကို ဆြဲထိုးသြားေၾကာင္း သိရပါေတာ႔သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္းကနဲေဒါသျဖစ္သြား၏။
သို႔ျဖင္႔ ေဖေဖ႔သားတပည္႔ အစ္ကိုသက္ေနာင္ ( ယခု ဒါ႐ုိက္တာသက္ေနာင္ ) အား အေၾကာင္းၾကားၿပီး
တာေမြ ရဲစခန္းသို႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင္႔ ထြက္ခဲ႔ၾကေတာ႔သည္။
ေဖာင္တိန္ အႏႈိက္ခံရျခင္းထက္
ကြ်န္ေတာ္႔အကို အထိုးခံရျခင္းကို ပို၍ ေဒါသျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဟိုေရာက္ေတာ႔
အလ်ဥ္းသင္႔ပင္ စခန္းမႉးႏွင္႔ အစ္ကိုသက္ေနာင္တို႔မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင္႔
ခါးပိုက္ႏႈိက္ စာရင္းဝင္မ်ားကို ဖမ္းခိုင္းေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္႔အကိုထံမွ
ႏႈိက္သြားေသာ ငနဲကိုလည္း မိပါသည္။ သူကလည္း ဝန္ခံပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ... ထိုငနဲ အစစ္ခံသည္႔
စကားမ်ားကို ၾကားရေသာအခါ လက္ယားေနေသာ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ငိုရမလို ရယ္ရမလို ျဖစ္ရပါေတာ႔သည္။
'' ဗ်ာ ... အဲဒါ
ဒါ႐ုိက္တာ ေမာင္ဝဏၰဟုတ္လား။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ကြ်န္ေတာ္ ႏႈိက္ေတာင္ ႏႈိက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ ႐ွိခိုးမိမွာပါ။ သူ႐ုိက္တဲ႔ ကတၱီပါဖိနပ္စီး
ေ႐ႊထီးေဆာင္း ဇာတ္ကားဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ သံုးခါျပန္ေတာင္ ၾကည္႔ျဖစ္ပါတယ္။ ( ထိုစဥ္က ကိုကိုသည္
ထိုဇာတ္ကားျဖင္႔ အကယ္ဒမီပင္ ရၿပီးပါၿပီ ) ခုဟာက ... ''
သူအတန္ငယ္ ျပံဳးတံု႔တံု႔လုပ္ၿပီး
...
'' ကြ်န္ေတာ္
ကားေပၚက ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ႔ သူက ေနာက္က ခုန္ဆင္းၿပီး လိုက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး
ေလွ်ာက္သြားေတာ႔သူလည္း ကြ်န္ေတာ္႔ကို အမီ လိုက္လာတယ္။ ဒါေပမယ္႔
ေအာ္လည္း မေအာ္ဘူးခင္ဗ်။
ကြ်န္ေတာ္႔ကို မီလာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ပခံုးကို ပုတ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္႔ကို
ရန္မူမယ္ထင္လို႔ အသင္႔အေနအထားနဲ႔ သူ႔ဘက္ လွည္႔လိုက္ေတာ႔ သူက ( ညီေလး မင္းနဲ႔ ငါ စကားနည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္ကြာ
) တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔စကားကိုၾကားေတာ႔ ဘာ
လုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း
မသိဘဲ ေၾကာင္သြားတာေပါ႔။ ဒီမွာတြင္ သူကဆက္ေျပာတယ္။
( ညီေလးရာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကို
တည္ေဆာက္တဲ႔ေနရာမွာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဘဝဆိုတာ ...
) ဆိုလား၊ ဘာဆိုလား
ကြ်န္ေတာ္လည္း မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သူ႔စကားေတြ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ဘူးခင္ဗ်။
ကြ်န္ေတာ္တို႔
အလုပ္ဆိုတာကလည္း လူၾကားသူၾကား ၾကာၾကာေနလို႔ မျဖစ္တဲ႔အလုပ္။ ၿပီးေတာ႔ သူက ကြ်န္ေတာ္႔ကို
အခ်ိန္ဆြဲထားၿပီး ဝိုင္းဖမ္းဖို႔ လူလည္က်တယ္ထင္ၿပီး တစ္ခ်က္တည္း ဆြဲထိုးၿပီး ေျပးတာပါပဲ။
သူ မွႏ္းသာသိရင္ အဲဒီေနရာမွာတင္ ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ကန္ေတာ႔ပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႀကိဳက္တဲ႔
ဒါ႐ုိက္တာပါ ''
စသျဖင္႔ ... အထက္ပါ
အဓိပၸာယ္ရေသာ စကားမ်ားကို ကေဘာက္ခ်ိကေဘာက္ခ်ာ ေျပာရင္း စခန္းမႉးကို ေတာင္းပန္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ သူ႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည္႔လိုက္ၾကပါ၏။ ပစၥည္းလည္း ျပန္ရပါသည္။ ေဘာလ္ပင္မွ်သာပါ။
ကြ်န္ေတာ္၊ ဦးသက္ေနာင္ႏွင္႔
စခန္းမႉးတို႔ ရယ္ေမာၾကရေလ၏။
အငယ္ဆံုးေကာင္
ေမာင္ဉာဏ္ေပၚ ... ။
သူကေတာ႔တစ္မ်ဳိး။
ငယ္စဥ္ကတည္းက စကားၾကြယ္သည္။ အားလံုးထဲတြင္ ဉာဏ္အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။ ေပကတ္ကတ္ ဂ်စ္ကန္ကန္
ေနတတ္သည္။ မွားမွား မွန္မွန္ သူမွန္တယ္ထင္ရာ ဇြတ္လုပ္သည္။ စည္းကမ္းႀကီးသည္။ ကတ္သီးကတ္သတ္
လုပ္တတ္သည္။
ကတ္သီးကတ္သတ္ဆိုရာ၌
သူမ်ားေတြ အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ ထားတတ္ေသာကိစၥမ်ဳိးကို သူျမင္တတ္၊ လုပ္တတ္ျခင္း၌ကား ႐ွာမွ႐ွားေသာ
လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ဥပမာ ... အလြန္အေရးႀကီးေသာပြဲလမ္းသဘင္မ်ဳိးသို႔
တက္ေရာက္ျခင္း မ႐ွိတတ္ေသာ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲမွ ပဲျပဳတ္သည္ အသုဘတြင္ သြားေရာက္ ကူညီခ်င္
ကူညီေနတတ္သည္။ အစ္ကိုမ်ားကို ဖယ္ထား၊အေဖႏွင္႔ အေမကိုပင္လွ်င္ သူ႔စိတ္ႏွင္႔ မကိုက္လွ်င္
ေဝဖန္ေျပာဆိုတတ္ေသာ္လည္း ေဟာ ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ က်ျပန္ေတာ႔ ေဆြးေဆြးေႏြးေႏြးတိုင္တိုင္ပင္ပင္
လုပ္ေနတတ္ျပန္သည္။
ယခု သူ႔၌႐ွိေနေသာ
သမီးေလး၏ အမည္ေပးကိုပင္ၾကည္႔ဦး။ ' သူမ ' တဲ႔။
ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားမိေသာ
နာမည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သူ၏အရည္အခ်င္းမ်ား ( လူမ်ားစုႏွင္႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြတာေရာ မညီေထြတာေရာ ) ေပါင္းလိုက္ေတာ႔
သူ႔တြင္ အလြန္အေရးပါေသာ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ ေပၚေပါက္လာေတာ႔သည္။
ျဖတ္ထိုးဉာဏ္
ေကာင္းျခင္းႏွင္႔ သတၱိေကာင္းျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏။
ကိုင္း .... သင္း
ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရပံုကို ဆက္ပါေတာ႔မည္။ သူ ႐ွစ္တန္းေအာင္ေသာႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို လက္ေဆာင္တစ္ခု
ေပးခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ႐ွစ္တန္းတုန္းက ျမန္မာစာ စာစီစာကုံုး ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပထမဆု ရခဲ႔ေသာ
ပတ္ကား ၄၅ မိန္းမကိုင္ ေဖာင္တိန္ကေလး တစ္လက္။
တစ္ေန႔ သူ ေက်ာင္းကအျပန္
ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ သူႏွင္႔ကပ္လွ်က္႐ြယ္တူငနဲတစ္ေကာင္သည္ ထိုေဖာင္တိန္ကို သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွ
ဆတ္ကနဲႏႈိက္ယူလိုက္ပါသတဲ႔။
သို႔ေသာ္
.... ေဖာင္တိန္မွာ အရစ္ဖံုး မဟုတ္ဘဲ အစြပ္ဖံုး ျဖစ္သျဖင္႔ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းလံုး
ပါမသြားဘဲ အဖံုးခ်ည္းသက္သက္ ပါသြား၏။ အႏႈိက္ခံရသည္ကို သူသိသလို ခါးပိုက္ႏႈိက္ငနဲမွာလည္း
ေဖာင္တိန္အဖံုး
ခ်ည္း သက္သက္သာ
ရလိုက္သျဖင္႔ ကိုးကန္႔လန္႔ႀကီး ျဖစ္သြားရ၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္
ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းေသာ ဉာဏ္ေပၚ သည္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ငနဲကို ေအာက္ပါအတိုင္း တိုးတိတ္စြာ
ကပ္၍ ေျပာလိုက္ပါသတဲ႔။
'' ဒီမယ္ ...
ေဘာ္ဒါအခ်င္းခ်င္းေတြပဲကြာ လုပ္ဖို႔မေကာင္းပါဘူး။ ေဘးလူေတြမသိခင္ အသာေလးျပန္ၿပီး ငါ႔ေဖာင္တိန္အဖံုးကို
ျပန္စြပ္ေပးလိုက္ပါ '' တဲ႔။
ခါးပိုက္ႏႈိက္ငနဲလည္း
႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားၿပီးမွ ေဘးဘီအေျခအေနကို ၾကည္႔ၿပီး ေဖာင္တိန္အဖံုးကို ဉာဏ္ေပၚ၏ အိတ္ကပ္ထဲ
ေထာင္ထြက္ေနေသာ ေဖာင္တိန္ပင္မကိုယ္တြင္ လွစ္ကနဲ ျပန္စြပ္ေပးရင္း ...
'' မင္းက ဘယ္အဖြဲ႔ကလဲ
''
'' ႏွင္းဆီကုန္း
''
'' ငါက မိေက်ာင္းကန္
''
'' ေအး လမ္းေတြ႔ရင္
ေခၚေပါ႔ကြာ။ အကူအညီလိုလည္း အခ်က္ျပလိုက္ေပါ႔။ သိတယ္မဟုတ္လား ''
'' ကြ်မ္းပါတယ္ကြာ
''
ဤသို႔အားျဖင္႔
ဉာဏ္ေပၚ အိမ္အျပန္တြင္ သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာပါသည္။
ဇာတ္ေပါင္းေသာ္
ကြ်န္ေတာ္သည္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ျဖစ္လာ၏။ ေမာင္႐ူပသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင္႔သည္။ အစ္ကိုေမာင္ဝဏၰသည္
႐ုပ္႐ွင္ဒါ႐ုိက္တာ ျဖစ္လာ၏။ ညီငယ္ေမာင္ဉာဏ္ေပၚ သည္ စာေရးဆရာ
မင္းလူ ... ။
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္သည္ကို စာဖတ္သူ နားလည္ပါလိမ္႔မည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ
အေၾကာင္းအရာကို ကြ်န္ေတာ္၏ဖခင္ႀကီးအား ေျပာျပၿပီး ...
'' ေဖေဖ ... ေဖေဖ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အ႐ြယ္ေလာက္တုန္းကေရာ အဲသလိုပဲ
ေဖာင္တိန္ခါးပိုက္ႏႈိက္ ခံရဖူးသလား ...
ဟင္ '' ဟု ေမးမိသည္။
ထိုအခါ ေဖေဖက
ေအာက္ပါအတိုင္း သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီး ခ်လ်က္ ျပန္ေျပာပါသည္။
'' သားရယ္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရဖို႔
ေဝးလို႔ ေဖေဖ သားတို႔အ႐ြယ္တုန္းက ေက်ာင္းတက္တာ ေဖာင္တိန္ မကိုင္ႏိုင္ဘူးသား။ ေဖေဖတို႔
ေခတ္တုန္းက အေပါင္ဆံုးဆိုင္မွာ သြားဝယ္ရင္ ေဖာင္တိန္တစ္လက္ကို ငါးမတ္ပဲေပးရတယ္။ အသစ္ဆိုရင္
ႏွစ္က်ပ္ေပါ႔ကြာ။ ဒါေတာင္ ေဖေဖ မဝယ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။
ဒီေတာ႔ တစ္ေခ်ာင္း ႏွစ္ျပားတန္ ကေလာင္ကေလး တစ္ေခ်ာင္းဝယ္၊ ငါးျပားတန္ မင္အိုးဝယ္၊ မင္းတို႔လို
ေက်ာင္းစာေတြ ေရးခဲ႔ရတယ္ '' ဟု ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိႏိုင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင္႔ျပန္ေျပာပါသည္။
( ကလ်ာ၊ စက္တင္ဘာ၊
၁၉၈၉ )
စာေရးဆရာ၊ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ဝဏၰ ဓာတ္ပုံကုိ wikimyanmarမွ ရယူသည္။
စာေရးဆရာ၊ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ဝဏၰ ဓာတ္ပုံကုိ wikimyanmarမွ ရယူသည္။
0 comments:
Post a Comment