အၾကင္နာမဲ႔ ရပ္ဝန္းမ်ားမွာ `' ဇာမဏီရိုင္း `'

ေဆးရံု၊ တရားရံုး၊ တစျပင္တို႔ ဆိုတာ မစည္ကားအပ္တဲ႔ အရပ္ေတြဆိုေပမဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္၂၀ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာလ က ရန္ကုန္ ေဆးရံုႀကီးလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ R.G.H ( Rangoon General Hospital ) မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ရန္ကုန္က လူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး စုရံုးၿပီးစနစ္တခုကို တိုက္ဖ်က္ ပစ္ဖို႔၊ ဒါမွ မဟုတ္ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ သမိုင္းတခုကို လႈပ္ယမ္း ပစ္လိုက္ဖို႔ဒီေနရာေလး တဝိုက္မွာ လေပါင္း အတန္ၾကာ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ စည္ကား ေနခဲ႔ဖူးတယ္။..

ဒီအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာရင္ ေဒါသ အေတာင္႔လိုက္ ထြက္တယ္လို႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေက်ာ္ကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး လူသတ္ကြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေဆးရံုႀကီးေသြးလႉဘဏ္ က ဓါတ္ခြဲခန္းမႉး တဦးက ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပေနတယ္၊ အရင္ ေန႔ေတြက ၿမိဳေတာ္ခမ္းမေရွ႕မွာ ပစ္တယ္ ခတ္တယ္ ၾကားရတယ္၊ မေန႔က ကတည္းက ေဆးရံုကို ေက်ာင္းသား အရြယ္ေလးေတြ ဒါဏ္ရာရၿပီးေရာက္လာတာေတာ႔ ရွိေနပါၿပီ၊ မ်က္ျမင္ ဒိ႒ႀကံဳတာ ကေတာ႔ ေနာက္တေန႔ေပါ႔၊ သုဝဏၰမွာ ေနေတာ႔နံပါတ္ ၃၈ကားစီး ပုဇြန္ေတာင္ေစ်းမွာဆင္း ၿပီးေတာ႔ နံပါတ္ ၃ကားေလး ေျပာင္းစီးရင္ပဲ အခ်ိန္ကအေတာ္ေလး လင္႔ေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ႔ ေဆးရံုႀကီးေရွ႕ ကားဆိုက္ေတာ႔ အလုပ္ရွိရာ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။

ရန္ကုန္သားေတြ “ငါး၊ ေျခာက္၊ ငါး၊ ေျခာက္” လို႔ အေခၚမ်ားတဲ႔ ရန္ကုန္ ေဆးရံုႀကီး အေရးေပၚ႒ာနအေနာက္ဖက္က ရံုးခန္း ရွိရာကို ထမင္းခ်ဳိင္႔ေလး ဆြဲလို႔ လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ ပင္မအေဆာင္(၁)/ (၂) ေလာက္ အျဖတ္မွာ လမ္းတေလွ်ာက္ လူေတြ ရံုးစုရံုးစု ေတြ႔လို႔ ေငးၾကည္႔ လိုက္ေတာ႔ေဆးရံုႀကီး အျပင္ဖက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမ တေလွ်ာက္ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြ၊သူနာျပဳေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ပိုစတာကိုင္လို႔ အျပစ္မဲ႔ အရပ္သားေတြ၊ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ျခင္း မလုပ္ဖို႔ စစ္တပ္ကို ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပ ေမတၱာရပ္ခံေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ဒါနဲ႔ အလုပ္မ်ား ေနာက္က်ေနမလား စိုးစိတ္နဲ႔ လက္ထဲက နာရီေလးကို ငံုၾကည္႔ မိတယ္ ဆိုရင္ပဲ၁၀-၈-၁၉၈၈ လို႔ အမွတ္မထင္ ရက္စြဲကိုပါ ဖတ္မိလိုက္တယ္၊ ေရာဂါရွာေဖြ ေလ႔လာေရး႒ာန ရံုးခန္းေရာက္လို႔ထမင္းခ်ဳိင္႔ စားပြဲေပၚတင္တယ္ ဆိုရံုပဲ ႒ာနစိတ္မႉးက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၃ပါး ေသြးလႉခ်င္လို႔၊“ ကဲ .... ဆရာေမာင္ ...ေရ ဒီမွာ... ေသြးလႉဘဏ္ လိုက္ပို႔ လိုက္ပါဦး” ဆိုေတာ႔ ဘုန္းႀကီး၃ပါး ပင္႔ၿပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္၊ ေသြးလႉဘဏ္ ေရာက္လို႔ ဘုန္းႀကီး ၃ပါး ထားခဲ႔တယ္ ဆိုရင္ပဲေသြးေဖါက္တဲ႔ အခန္းက အကူညီေတာင္းလို႔ အကူညီ ေပးေနရေသးတယ္၊ အဲဒီ ႒ာနဆီမွာပဲ အခ်ိန္ကအေတာ္ေလးေႏွာင္း သြားၿပီး သတိထားမိတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ မြန္းလႊဲေလာက္ရွိၿပီ ထင္ပါရဲ႕။

ရံုးခန္း ျပန္မယ္ အလုပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဆီ ျပန္ၾကည္႔မိေတာ႔ သူနာျပဳေတြ ဆရာဝန္ ဆရာမေတြပါစစ္တပ္ကို မပစ္ခတ္ၾကဖို႔ ေမတၱာ ရပ္ေနတာ လမ္းမေပၚ ေတြ႔ေနရေသးတယ္၊ ေအာင္မယ္ ... ေသျခာၾကည္႔ေတာ႔အလံေတြ ဘာေတြလား မသိ ထပ္ေတြ႔ ေနရေသး၊ ဒီတင္ပဲ လမ္းမေတာ္ အေနာက္ဖက္ အရပ္ကေန အေရွ႕ဖက္အရပ္ဆီသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုင္း စစ္ကား တီအီ ၁၁ အမ်ဳိးအစားကားနဲ႔ လက္နက္ အင္အားအျပည္႔ထရပ္ကား ၇စင္း ေမာင္းခ် လာပါေလေရာ၊ ေဆးရံုေရွ႕က ဆရာဝန္ေတြ ဆရာဝန္မေတြ ကေတာ႔ ေနၿမဲအတိုင္းစစ္တပ္ကို မပစ္ခတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပ ေမတၱာရပ္ခံေနၾကတယ္၊ ဒီတင္ စစ္ကားေတြလဲ ျမင္ေရာ ေဒါသထြက္ေနၾကတဲ႔ လူေတြထဲက ဆဲဆိုၾကတယ္၊ ခဲ(ဂဲ)နဲ႔ေပါက္တယ္လို႔ ေနာက္ ျပန္ၾကားရတာပဲ ဒီေတာ႔ စစ္ကားတန္းႀကီးက ေဆးရံုႀကီး မ်က္ႏွာစာတန္းအေဆာင္ ၁/၂ ေရွ႔ေလာက္လဲ ေရာက္ေရာ ေသနတ္နဲ႔ ေတြ႔သမွ် လက္နက္မဲ႔ ေဆးရံုဝန္ထမ္း၊ ဆရာဝန္ေတြ၊သူနာျပဳ၊ အရပ္သူ အရပ္သားေတြဆီ ပစ္ခတ္ေတာ႔တယ္၊ ထိတဲ႔လူ ထိ၊ ေသြးအိုင္ထဲ လဲက်တဲ႔လူ လဲက်၊ေၾကာက္အား လန္႔အားနဲ႔ ေျပးတဲ႔လူ ေျပးေနၾကခ်ိန္မွာ၊ ဦးေမာင္ေမာင္က ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ဝန္ထမ္းလုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳ အရ ေအာ္တိုမစ္တစ္ စက္ေသနတ္သံ ၾကားလို႔ နီးစပ္ရာ အုတ္တိုင္နံရံက်ည္ကြယ္ရာမွာ ကပ္ေနလိုက္ၿပီး က်ည္လာမဲ႔ လမ္းေၾကာင္းရွာကာ ဝရုန္းသုန္းကား ေဆးရံုႀကီးထဲေျပးဝင္လာတဲ႔ လူအုပ္ႀကီးကို က်ည္ကြယ္ရာ လမ္းညႊန္ ေပးလို႔ေနမိတယ္။

သူ႔ ျမင္ကြင္းထဲ ယေန႔ထိ တကယ္မထြက္ပဲ ေနတာကေတာ႔ သူနာျပဳ ဆရာမတေယာက္ ရင္ဘတ္စည္တီးၿပီး"ေအာင္မေလး တကယ္ ပစ္ရက္ၾက တယ္လို႔" ဆို .. ဆိုၿပီး သူလဲ ေျပးလာတဲ႔ သူေတြကိုသူလည္း က်ည္လြတ္ရာ လမ္းညႊန္ေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ ျမင္ခဲ႔ရတဲ႔ ဒီျမင္ကြင္းကိုျပန္ေျပာင္း ေျပာျပရာမွ သူေရာက္ေနတဲ႔ အေဆာင္ ၁/၂ နံေဘးက ေဆးရံုအုပ္ႀကီး ရံုခန္း နားကေနၾကည္႔လိုက္ရတဲ႔ ျမင္ကြင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးဟာ ေဆးရံုႀကီး ထက္ အနည္း ငယ္ ျမွင္႔တဲ႔အေနထားမွာ ရွိေနၿပီး၊ ေဆးရံုႀကီးဟာ အနည္းငယ္ နိမ္႔တဲ႔ ေနရာမွာ ရွိေနကာ သတ္ကြင္းပမာ စစ္ကားေပၚကေန ေဆးရံုႀကီးကို "ဒါ ေဟာ္တယ္ႀကီးပဲ ဗ.က.ပ ေတြ ခိုေအာင္းေနတယ္"ေျပာၿပီး ပစ္မိန္႔ေပးခဲ႔တဲ႔ စစ္ဗိုလ္မႉးႀကီးေတြ ဘယ္လို အသည္းႏွလံုးမ်ဳိး ပိုင္ရွင္ေတြပါလည္း ေမးျမန္းခ်င္မိပါ သတဲ႔၊ ဆက္ၿပီး သူေျပာျပေနတာ ရွိေသးတယ္၊ ရန္ကုန္ ေဆးရံုႀကီးအေရွ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမ ဆိုတာ လူနာ/သူနာေတြကို ငဲ႔ညာတဲ႔ အေနနဲ႔ ေခတ္ အဆက္ဆက္က ကားဟြန္းမတီးရတဲ႔ ဇံုေနရာမ်ဳိးမွာ အဲဒီေန႔ သူျမင္ခဲ႔ရတဲ႔ ျမင္ကြင္းဟာ T.E - 11 စစ္ကားႀကီးေတြေပၚကေန မိုးႀကိဳး ၁၀စင္း တၿပိဳင္ထဲ ပစ္သလို ငရဲပြက္ အမွ် ဒလစပ္ စက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ အျပစ္မဲ႔သူေတြကိုပစ္ခတ္ေနတာကို ကာဘိုက္ ယမ္းေငြ႔ေတြၾကားမွာ စာနာမဲ႔ တရား နဲ႔ လုပ္ရက္ေလျခင္း ဆိုၿပီး"ငါေလ... ဒီအခ်ိန္ ေယာက်္ားႀကီး တန္မဲ႔ မ်က္ရည္စက္လက္ က်ခဲ႔ရတယ္" လို႔ သူကဆိုတယ္။

ဒီလို ေတာ္လဲသံလို ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို အသိမဲ႔ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္တဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ ၂၀ကျဖစ္ရပ္ဟာ ျမန္မာ႔ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ကို ၿပိဳလဲေစၿပီး၊ စစ္အာဏာရွင္ မ်က္ႏွာဖံုး ခြာခ်ဖို႔လူထုနဲ႔ စစ္တပ္ လမ္းခြဲ အစပ်ဳိးတဲ႔ တြန္းအားေတြလို႔ ဆိုပါတယ္၊ ဒီေန႔ ဒီရက္က စၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကေန ၃ရက္ တိုင္တိုင္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ႔ပဲ အလုပ္ထဲမွာပဲ အိပ္ရေကာင္း၊ ပင္ပမ္းရေကာင္းမသိပဲ၊ ေနေနခဲ႔စဥ္ တကယ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ႔ရတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပေနေတာ႔ျပန္တယ္၊ ေနာက္ရက္ က်ျပန္ေတာ႔ မစည္ကားအပ္တဲ႔ အရပ္မွာ အေရးေပၚ ဒဏ္ရာရတဲ႔ သူေတြ ပ်ားပန္းခပ္အမွ် တဖြဲဖြဲေရာက္လို႔ လာျပန္တယ္၊ လုပ္သင္႔တဲ႔ အလုပ္လို႔ မိမိ အသိစိတ္ တြန္းအား တခုထဲနဲ႔ပဲအလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ Blood Issue Section က ဓါတ္ခြဲခန္းမႉး ( Technician ) ၁၈ဦးႏွင္႔အတူ တာဝန္ခံ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ ဦးေဇာ္ဝင္း တို႔ဟာ ေဆးရံုႀကီးရဲ႕ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ႔ ေသြးေပး႒ာနမွ ဒဏ္ရာရ အျပစ္မဲ႔ သူေတြ အသက္ဆက္ႏိုင္ၾကဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ ေသြးေတြကိုမျပတ္လပ္ေစဖို႔ ေန႔မွန္းမသိ၊ ညမွန္း မသိ စြမ္းေဆာင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ ေန႔တြင္းခ်င္းပဲ ေဆးရံုေရွ႕ဒါဏ္ရာရ ေသဆံုးသူမ်ား အတြက္ ပန္းေခြ၊ ပန္းျခင္း၊ ဘုန္ႀကီးထီးေတြနဲ႔ လြမ္းသူ႔ ပန္းေခြေတြထားကာ ေက်ာက္တိုင္လိုလို ဘုန္းႀကီးထီးေတြ ေထာင္ၿပီး လြမ္းသူ႔ ဗိမာန္ လုပ္လိုက္ၾကတယ္။

ေနာက္တေန႔ မနက္ ေရာက္ျပန္ေတာ႔ သစ္ေတာဦးစီးက အစိမ္းေရာင္ TE-11 ကား ၁၁စင္း ဝင္လာၿပီးဗိုလ္မႉးတေယာက္က ဦးေဆာင္ကာ ေဆးရံု အေရးေပၚ႒ာန တာဝန္ရွိသူကို ကားေပၚမွာ ပါတဲ႔ မေသေသးတဲ႔သူကားတစင္းကို ၂ဦးက်စီ ယူခြင္႔ေပးတယ္၊ လူနာ သယ္ရာမွာလည္း အမ်ဳိးသား သူနာျပဳတေယာက္နဲ႔အမ်ဳိးသမီး တာဝန္ခံ ဆရာဝန္ တေယာက္သာ ကားေပၚတက္ ယူေဆာင္ခြင္႔ ျပဳတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔အႏွံ႔ပစ္ခတ္လာတဲ႔ သူေတြ ကို ေသသူ ရွင္သူ မခြဲပဲ စုပံုတင္လာတာ ျဖစ္ၿပီး မေသေသးတဲ႔ လူ၂ဦးသာယူေဆာင္ခြင္႔ ေပးတဲ႔ စစ္တပ္ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ ကာကြယ္ပါတယ္ ဆိုတာအသင္ ယံုၾကည္ပါရဲ႕လား? လို႔ ဦးေမာင္ေမာင္က စာေရးသူကို မ်က္လံုးေတြ ထဲကေန ေမးခ်င္ ေနပံုရတယ္။သူ ဆက္ေျပာ ေနတာကေတာ႔ အဲဒီ သစ္ေတာ႒ာနက တီအီး ၁၁ ကား အေနာက္ဖက္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လူနာၿငီးသံေတြအျပင္ ကားအေနာက္ဖက္ တံခါးအဖြင္႔ ပတၱာၾကားကေန ေသြးေတြ ယိုစီး က်ေနတာဟာ ၾကြက္ၿမီးကိုတန္းေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒီအခ်ိန္ လံုထိန္းေတြကို လက္ေမာင္း တံဆိပ္ေတြခြာကာ တပ္မေတာ္ဘက္တံဆိပ္ေတြ ကပ္ခိုင္း ထားတာလဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိစြာ လုပ္ေဆာင္တာလို႔ ဦးေမာင္ေမာင္ကတခုတ္တရ ေျပာျပေနတယ္၊ အဲဒီေန႔ပဲ မေန႔ကမွ ေဆးရံုႀကီးေရွ႔မွာ လုပ္ထားတဲ႔ လြမ္းသူ႔ဗိမာန္ကိုစစ္ကားေတြနဲ႔ လာၿပီး ကန္ရိုက္ခ်ဳိး ဖ်က္ဆီးသြားျပန္တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီ ၁၉၈၈ ကာလမွာ ေက်ာက္မဲဖက္က ေျချမန္တပ္ရင္း တခုမွ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ႔ ( ယခု နယူးဇီလန္ေရာက္ ) စာေရးသူရဲ႕ မိတ္ေဆြ ထြန္းလင္းထိန္ က တခါသားမွာ စာေရးသူကို ေျပာျပဖူးတယ္၊ ၁၉၈၈အေရးေတာ္ပံု ကာလမွာ သူတို႔ ကို ေရွ႕တန္းကေန ရန္ကုန္ေခၚလာၿပီး ေအာင္ဆန္း အားကစားကြင္းထဲအရက္ ကိုးေမာင္းတိုက္ၿပီး ထားသတဲ႔၊ ေနာက္ရက္မ်ား က်ေတာ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ဗ.က.ပ ဝင္တယ္လို႔ဆိုၿပီး၊ ေဆးျပားေတြ တိုက္ကာ ဗ.က.ပ ေတြဟာ နဖူးစည္း အနီေတြ ပတ္ၿပီး အကၤ် ီအျဖဴ၊ ပုဆိုးအစိမ္းေတြဝတ္ထားတယ္လို႔ ေျပာၿပီး စစ္ကားေတြနဲ႔ လိုက္ပစ္ခိုင္းတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္၊ သူ႔စိတ္ထဲပထမကေတာ႔ မူးေနေတာ႔ မသိဖူးေပါ႔ေလ ေနာက္ေတာ႔ အသိစိတ္ ဝင္လာခ်ိန္မွာ ဗ.က.ပ ေတြဟာ လက္နက္လဲမပါ၊ ငယ္လွေခ်လား စဥ္းစားမိၿပီး၊ ေနာင္ … ဘက္ေျပာင္းကာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(A.B.S.D.F ) မွာ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တ႔ဲ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ေျပာစကားေတြကို ဓါတ္ခြဲခမ္းမႉးႀကီး ေျပာျပတဲ႔ အရာေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည္႔လို႔ ေနမိတယ္။

ေဆးမႉးႀကီးက ဆက္ေျပာျပန္တယ္၊ ေနာက္ ၾသဂုတ္လ (၁၇)ရက္ေန႔ မွာလည္း တို႔ .. ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြ ကေတာ႔ အာဂပဲေဟ႔ ... ဒီေလာက္ ပစ္ခတ္ေနတာကို ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘက္မွာရပ္တဲ႔ ဘက္ေတာ္သားေတြ အျဖစ္ကေန ကိုယ္စားျပဳၿပီး၊ အစိုးရဟာ ေနာက္ထပ္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ မလုပ္ဖို႔ေနာက္တႀကိမ္ ေမတၱာရပ္ခံ ကန္႔ကြက္ ၾကေသးတယ္၊ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းနဲ႔ လမ္းမေတာ္လမ္းေဒါင္႔ျဖတ္ေမာင္းလာတဲ႔ စစ္သံုး ဘရင္းကယ္ရီယာ တစင္းကို လူေတြ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ရွိမလားပဲ လူစုလူေဝးေတြနဲ႔ ဝိုင္းထား ခဲ႔ဖူးေသးတယ္၊ စစ္အစိုးရဟာ အာဏာတည္ၿမဲဖို႔ ဆို လူသတ္ဖို႔ လက္ယဥ္ေနတာၾကာၿပီလို႔ ဆိုျပန္တယ္၊ ဒီလို ကာလေတြမွာပဲ အလံုၿမိဳ႔နယ္က ရန္ကုန္ ကေလးေဆးရံုက ေရတိုင္ကီထဲကိုအဆိပ္ခပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကိုလဲ ဝန္ထမ္းေတြ ျမင္လို႔ လက္ရ ဖမ္းဆီး ရခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာႏိုင္ငံနဲ႔ အဝွမ္း အစိုးရ႒ာန ယႏၱယားေတြ အားလံုး ရပ္ဆိုင္းသြားေပမဲ႔ မရွိမျဖစ္ အေရးႀကီးတဲ႔႒ာနေတြက ဝန္ထမ္းေတြ က မိမိတို႔ အသိတရားနဲ႔ ဆက္ၿပီး တာဝန္ကို လုပ္ေဆာင္ေနတာ မ်ဳိးေတြေတာ႔ဆက္ၿပီး ရွိေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ေသြးလႉဘဏ္မွာ ေသြးမျပတ္ေအာင္ ရန္ကုန္နဲ႔ ရြာနီးေျခာက္စပ္အရပ္က ေသြးေတြကို မွာယူခဲ႔ၿပီး လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းကရိယာေတြ ေသြးသြင္းပိုက္ေတြ ျပတ္လပ္လာတာမ်ဳိးေတြ ရွိခဲ႔ေတာ႔ ေဆးရံုႀကီး အေနာက္ဖက္ တရုတ္တန္း၊ လမ္းမေတာ္ အရပ္ဆီမွာ လွည္႔လည္အလႉခံ ရဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

ေျပာရရင္ ၾသခ်ေလာက္တဲ႔ တို႔ ႏိုင္ငံက စစ္အစိုးရ ... သတၱဝါေတြရဲ႕ အသက္ဆက္တဲ႔ ေနရာ ေမတၱာ၊ဂရုဏာ ထားရမဲ႔ ရပ္ဝန္းမွာ သနား အၾကင္နာမဲ႔စြာ လက္ရဲ ဇက္ရဲလြန္းလို႔ စာဖြဲ႔လို႔ ေျပာျပမတတ္ေအာင္ရင္နဲ႔မခ်ိ ျဖစ္ေနရတယ္၊ သူတို႔ေၾကာင္႔ တို႔ျပည္သူေတြ နိစၥဓူဝ အရာရာ နိမ္႔ပါးမႈ မ်ားစြာနဲ႔ယဥ္ပါးၿပီး ကမာၻ႕အလည္ မ်က္ႏွာငယ္ ရတယ္လို႔ ... သူ႔အိမ္ ဧည္႔ခန္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပံုဖက္လွည္႕ၿပီး တစံုတခုကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနသလိုလို တိုင္တည္ ေနသလိုလိုပံုနဲ႔ စာေရးသူကို ေက်ာခိုင္းကာ ေျပာျပ ေနပါေတာ႔တယ္။

ဇာမဏီရိုင္း

Read More

လက္စြဲေက်ာ္ႏွစ္ဦး စကားေျပာခန္း " ၾကည္ေအာင္ "

      အဘြားရဲ ့ ေရွးစကား မွတ္သားမိတယ္ ။

      ဇာတ္ထဲက လက္စြဲေပ်ာ္ ေက်ာ္ရြဲ ့မ်က္ႏွာက

      ရြဲ ့တဲ့တဲ့ မဲ့တဲ့တဲ့ ရွိခဲ့ဘူးသတဲ့

      သူ ့ျပက္လံုးက ေျပာမဆံုး ၊ ျပံဳးမဝ ရွိခဲ့သပ ။ 

      ေက်ာ္ရြဲ ့။  ။ မွန္လွမွန္ေကာင္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မ်ား

                 မရွိဘူးလားကြာ

      စႏၵေရာ္ ။   ။ ရွိတာေပါ့ဟ

      ေက်ာ္ရြဲ ့။   ။ "ေအးကြ ၊ တေန ့က မဟာမုနိ

                  ဘုရားေစ်း ေျပးတယ္လုိ ့မွန္တစ္ခ်ပ္

                  ဝယ္တယ္ တစ္ခ်ပ္ၾကည့္လုိက္

                  ရြဲ ့တဲ့တဲ့ ေနာက္တစ္ခ်ပ္ၾကည့္လုိက္

                  မဲ့တဲ့တဲ့ ေကာင္းတဲ့မွန္ကို မရွိပါဘူးကြာ"

      စႏၵေရာ္ ။    ။ "ဟေကာင္ ေက်ာ္ရြဲ ့ မင္းမ်က္ႏွာကရြဲ ့တာ

                    မွန္ေတြက မရြဲ ့ဘူး"

      ေၾသာ္ အဘြား အဘြား ေရွးစကားနဲ ့ေျမးသားေတြကို

      ဆံုးမခဲ့။ 

            "အက်ည့္တန္ရင္ မွန္အျပစ္မတင္နဲ ့"

            "မ်က္ႏွာရြဲ ့ရင္ မွန္တဲ့ မရွိဘူး " 

                        ၾကည္ေအာင္   

ေရႊေမာ္ကြန္း အမွတ္၂၁၊ ၁၉၉၉၊ မတ္လထုတ္

photo:　google

Read More

ေငြအေၾကြ

ဒီေန႕ ျမန္မာမွာ လခထုတ္ရက္ ျဖစ္တဲ႔အတုိင္း လခေငြေတြ ထုတ္ယူၾကရပါတယ္။ လခေပးရာမွာ လခေငြေတြထဲမွာ ေငြအေၾကြ ကုိပါ ထည္႔ေပးလာပါတယ္။ (ေငြအေၾကြဆိုလို႕ အေၾကြေစ့ေတြ မထင္နဲ႕ဦး။ ၂၀၀တန္၊ ၁၀၀ တန္၊ ၅၀ တန္ကို ဆိုလိုတာ)။ ၂၀၀တန္၊ ၁၀၀ တန္၊၅၀ တန္ တအုပ္စီ လခေငြေပးတဲ့ထဲ ထည့္ေပးလာတာကုိ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ျမန္မာပုိက္ဆံဆုိတာလည္း သိတဲ႔အတုိင္း ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြနဲ႕ထည့္ ေဆးလိပ္မီးနဲ႕ ပိတ္ၿပီး သံုးေနရတဲ့ မသတီစရာ ေငြြစကၠဴေတြအစား အခုလို အသစ္ေလးေတြ ထုတ္ေပးတာေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႕ ဆိုရမွာေပါ့ေလ။ သၾကားလံုး၊ တစ္သွ်ဴးစကၠဴထုပ္ေတြ အစားထိုး ေပးတဲ့စနစ္လည္း ေလ်ာ့ပါး သြားမယ္ ထင္ရဲ႕။ တလတည္း ေပးမွာလား၊ လိုသေလာက္ဘဏ္မွာ သြားလဲလွယ္လို႕ရသလားဆိုတာေတာ့ မသိရေသးဘူး။ ေမးလ္ထဲ၀င္လာတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္မုိ႕ မွ်ေ၀ေပးလုိက္တာပါ။

Read More

၀မ္းႏွင္႔လြယ္သည္ သားမမည္ “ ကုိၾကည္ႏုိင္ (က်ဳံတုိင္းရြာ ) ”

                                                  ( ၁ )

အိပ္ပ်က္ညတာကား ရွည္လ်ားလြန္းေပစြ။ အေ၀းဆီမွ မီးကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံ တစ္ခ်က္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔၊ အထူးသျဖင့္ မိခင္တစ္ေယာက္အဖို႔၊ ထို႔ထက္ ..လသားအ႐ြယ္ သားသည္မိခင္တစ္ေယာက္အဖို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသင့္သည့္ အခ်ိန္ကို အေတာ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။

သားရယ္…သားေလးရယ္ … ဒီအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ မဟုတ္ပဲ အေမတို႔ဆံုခဲ့ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။ အခုေတာ့ အေမ့၀မ္းနဲ႕လြယ္ေမြးရတဲ့ အေမ့သားအရင္းျဖစ္ေပမယ့္ သားကို အေမ….

``မြန္..မအိပ္ေသးဘူးလား။ ´´

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားေလးႏိုးသြားမွာစိုးသျဖင့္ တိုးသဲ့သဲ့ ေမးလာေသာ ခင္ပြန္းသည္၏ အေမး။

``မြန္ တစ္ေရးႏိုးလာတာ ကိုဦးရဲ႕ …သားေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတာေလးကို ၾကည့္ေနတာ အဟင္း …´´

ခင္ပြန္းသည္မျမင္ေအာင္ မ်က္ရည္ကို အသာသုတ္ၿပီး ေျဖလိုက္သည့္ မုသားစကား။ တာမသြားမွန္းသိသိ။

``မြန္ရယ္ .. ဒီလိုအေျခအေနေတြကို အစကတည္းက ကိုယ္တုိ႔ႀကိဳေတြးထားၿပီးသားေလ။ ကိုယ္တို႔ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ့။ သားေလးအတြက္ မြန္အားရွိေနမွ ျဖစ္မွာေနာ္ …အိပ္ေတာ့ အိပ္ေတာ့ …´´

အားေပးလာေလသည့္ ခင္ပြန္းသည္၏ အသံတို႔ကလည္း တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္။

သားေလးရယ္ …ဘယ္လိုဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးေတြကမ်ား ….  ….  ….

                                               ( ၂ )

မြန္႔ဘ၀မွာ အလြန္အမင္း ၀မ္းသာခဲ့ဖူးသည္ဆိုလွ်င္၊ ခုဘ၀အဖို႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာစရာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးဟု တစ္ႀကိမ္တစ္ခါက ထင္ခဲ့မိသည္ဆိုလွ်င္ ထိုအထင္ တက္တက္စင္လြဲေၾကာင္း မြန္ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ၿပီ။

ခ်စ္သူျပန္ေရာက္သည့္ေန႔။ ေလဆိပ္တြင္ သြားႀကိဳရင္း မည္သည့္စကားတစ္ခြန္းေသာ္မွ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊ ကတုန္ကယင္ျဖင့္ ဆြံ႕အသြားရေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာဖူးခဲ့။ ဘ၀၏ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ဟုပင္ထင္မွတ္မွားခဲ့ရသည္။

ႏွစ္ဖက္မိဘအစံုအလင္ျဖင့္ မဂၤလာပြဲက်င္းပခဲ့သည့္ ပုဆိုးတန္းတင္ေန႔။ ဘ၀တစ္ခုလံုး ေနာက္ထပ္ ဘယ္အရာကိုမွ် ထပ္မလိုအပ္ေတာ့ဟု လံုၿခံဳေႏြးေထြးသြားခဲ့ရဖူးသည္။ ပကတိ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စရာျဖင့္ အတိၿပီးခဲ့ရသည့္ ထိုေန႔သည္လည္း မြန္႔ဘ၀၏ အမွတ္တရေန႔မ်ားထဲမွ အေရးပါဆံုးေန႔တစ္ေန႔ဟု ထင္မွတ္မွားခဲ့ရ။

 မြန္႔ဘ၀တစ္ခုလံုး၊ ထို႔ထက္ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္ မည္သည့္အရာမ်ိဳးႏွင့္မွ တုႏႈိင္းမရႏိုင္ေသာ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကို ခုရခဲ့ပါၿပီ။ အရင့္အရင္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးမႈမ်ားအားလံုးထက္ သာလြန္ေသာ၊ ထိုမွ်မက မည္သည့္ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳးႏွင့္မွ ႏႈိင္းဆခ်ိန္စက္ မရႏိုင္ေသာ ၊ မြန္႔ဘ၀တစ္ခုလံုး၏ အျခားအရာအားလံုး ေမွးမွိန္ပါးလ်သြားေစေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို  အခု ရခဲ့ပါၿပီ။ တိတိက်က်..သားသားႏွစ္လျပည့္သည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ``ကေလးက အားလံုးအိုေကပဲဗ်´´ ဆိုသည့္ ဆရာ၀န္ႀကီး၏ စကားတစ္ခြန္းက ခြန္အား၊ သတၱိ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ …..   ….  အားလံုးကို တမဟုတ္ခ်င္း ျပည့္စံုခိုင္မာသြားေစခဲ့ရပါၿပီ။

မြန္႔တစ္သက္တာတြင္ တစ္ပါးသူ၏ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ႀကံဳခဲ့ဖူးေလသမွ် အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ားထက္ပို၍ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးခဲ့ရမည္ဟု ဟိုအရင္က ေရးေရးမွ ေတြးထင္မထားခဲ့။ မြန္တို႔ရည္ရြယ္ခဲ့ေလသမွ် အနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားအားလံုးကို ထိုစကားတစ္ခြန္းျဖင့္ ျပည့္စံုသြားမေယာင္ ခြန္အားေတြေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ….

စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ပင္ `သား၏မိခင္´တစ္ေယာက္အျဖစ္ အျပည့္အ၀ ေမတၱာေပးခြင့္မရခဲ့ပါဟု ဆိုလွ်င္ ….   …..။

                                             ( ၃ )

`ကေလးက အားလံုးအိုေကပဲဗ်။ လံုး၀က်န္းမာတယ္။´

သားသားအသက္ ႏွစ္လတင္းတင္းျပည့္သည့္ေန႔။ သားသား၏ က်န္းမာေရးကို စစ္ေဆးေပးေသာ ဆရာ၀န္းႀကီး၏ စကား။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္၊ ေလာကအလံုးကို ေမ့သြားရေစေလာက္ေသာစကား။ မြန္႔ဘ၀ ေနာက္ထပ္ မည္သည့္ ေလာကဓံအထုအေထာင္းကိုမွ် တုန္လႈပ္စရာမရွိေတာ့။ အရာအားလံုးျပည့္စံုၿပီ။ ကိုဦးေရာ မြန္ပါ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စိုးရိမ္ခဲ့ရသည့္ အေျခအေနဆိုးမွ သားသားလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ အရာအားလံုးအတြက္ မြန္ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါၿပီ။ မြန္တို႔ႏွစ္ဦးဘ၀ ဘယ္သို႕ရွိေစေတာ့။

``အဲ ..ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဒီကေလးေလး ေမြးေမြးခ်င္းတုန္းက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကေလးကို ….´´

ဆရာ၀န္းႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲစကား။ မြန္႔ရင္ကို အထပ္ထပ္မႊန္းမည့္စကား။

``မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ေဒါက္တာ .. မြန္ … မြန္မခံစားႏိုင္လို႔ပါ။ …. စိတ္ခ်ပါ မြန္ လံုး၀လိုက္နာပါ့မယ္။သားေလးေမြးတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ခုထိလည္း အတိအက် လိုက္နာေနဆဲပါ။ မြန္က ပိုစိုးရိမ္ပါတယ္ေဒါက္တာ။ မြန္တို႔ရဲ႕သားေလး မြန္႔ေၾကာင့္ အနစ္မြန္းမခံပါဘူး´´

                                                ( ၄ )

အိပ္ပ်က္ညတာကား ရွည္လ်ားလြန္းေပစြ။ အေ၀းဆီမွ မီးကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံ တစ္ခ်က္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔၊ အထူးသျဖင့္ မိခင္တစ္ေယာက္အဖို႔၊ ထို႔ထက္ ..လသားအ႐ြယ္ သားသည္မိခင္တစ္ေယာက္အဖို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသင့္သည့္ အခ်ိန္ကို အေတာ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။

``က်ေနာ္တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ HIV Positive ရွိေနတယ္´´ သားသားကို ကိုယ္၀န္လြယ္ထားစဥ္အခ်ိန္ၾကမွ သိလာရသည့္ ဆရာ၀န္ႀကီး၏ စကား။ မိုးႀကိဳးသြားအစင္းစင္းျဖင့္ ရင္ကို ခြင္းသကဲ့သို႔။ ဒီကမာၻေျမႀကီးေပၚမွ မြန္ ေပ်ာက္ကြယ္။ အရာအားလံုး တစ္စစီပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့။ မြန္႔ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ အခိုးအေငြ႕အျဖစ္ ေျမႀကီးထဲ တိုး၀င္နစ္ျမဳပ္ …သြား …ခဲ့ …ရ … ပါ … ၿပီ…။

``ကဲ ..မငိုနဲ႕ေတာ့မြန္ရယ္ ေနာ္။ ကိုယ္ေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္္။ ကိုယ္အခု အလုပ္သြားလုပ္မယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမယ္။ မြန္နဲ႕လက္ထပ္မယ္။ သားသားေလးေတြ မီးမီးေလးေတြေမြးမယ္။ ေနာ္…ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြ၊ ကိုယ္တို႔မ်ိဳးဆက္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြလွပဖို႔ အတြက္သာ ျပင္ဆင္ထားပါမြန္။´´

ေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္မည့္ဆဲဆဲခ်စ္သူကို ေလဆိပ္ လိုက္ပို႔စဥ္အခ်ိန္က ေျပာခဲ့ေလေသာ ခ်စ္သူ႕စကား။ HIV နတ္ဆိုးကို သယ္လာခဲ့မည္ဟုေတာ့ တစ္စြန္းတစ္စမွ် ေတြးထင္မထားခဲ့။

``ဟား  …မြန္ရယ္ ..ကိုယ့္ကို ေနာင္ဘ၀ထိ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႕ေတာ့ … ကိုယ့္ေၾကာင့္ မြန္႔ဘ၀၊ မြန္႔အနာဂတ္၊ ကိုယ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အားလံုး တစ္စစီ ေၾကမြသြားခဲ့ရၿပီကြာ … တကယ့္ကို တစ္ႀကိမ္ထဲပါမြန္ရယ္..ကိုယ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနတုန္းကေလ မူးရစ္ေဆး ဆိုတာႀကီးကို …..´

မြန္႔ကမာၻပ်က္ေၾကြခဲ့ရသည့္ ခ်စ္သူ႕ေနာင္တစကား။ ဘာကိုမ်ား ျပင္ဆင္ႏိုင္ဦးေတာ့မွာလဲ ကိုဦးရယ္။ အခုအခ်ိန္မွာျဖင့္ မြန္႔အဖို႔ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ရယ္ဟု ေျပာေနမည့္အစား ကံၾကမၼာကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ႏိုင္ပါေတာ့သည္။

                                                     ( ၅ )

သားသားဆီက ငိုသံသဲ့သဲ့ ၾကားရတိုင္း ရင္မွာတစ္စစ္စစ္။ သားအတြက္ ႏို႔ဗူးေဖ်ာ္ေနရင္း ``မငိုပါနဲ႕ သားရယ္´´ ဟု ေခ်ာ့ျမဴေနသည့္ အေမကိုယ္တိုင္က မ်က္ရည္တို႔ တားမႏိုင္။

သားသည္မိခင္တစ္ဦးအဖို႔ သားကို ႏို႔တိုက္ခြင့္မရသည့္ ဒုကၡက ျပင္းထန္လြန္း၊ ဆင္းရဲလြန္းလွ၏။ အခ်ိန္တန္လာၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ ႏို႔ခ်ိဳျပည့္ သားျမတ္အစံုက ေတာင့္တင္းမာခဲကာ မခံမရပ္ႏိုင္ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနေပေတာ့သည္။ အခံရခက္လြန္းစြ။ ထို႔ထက္ပို၍…… မိခင္ေမတၱာရည္တို႔ကား ရင္မွျဖစ္သည့္သားကို တိုက္ေၾကြးခြင့္မရ။ အလဟႆ ဆံုး႐ံႈးရေတာ့မည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားရင္းက မ်က္ရည္တို႔ကို ဆည္က်ိဳးတာေပါက္သို႔။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚရွိ နာက်င္ခံခက္ ေ၀ဒနာမွာ ႏွလံုးသားထဲမွ ေ၀ဒနာႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေသာ္ အမႈန္အမႊားေလးတစ္ခုရယ္သာ။ သားရယ္ … အေမ့ႏို႔ဖိုးတစ္ျပားသားမွမပါတဲ့ သားဘ၀မွာ ေမတၱာတရားကိုေတာ့ မယုတ္မေလ်ာ့ရေစရပါမယ္။

``တကယ္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ ကေလးမယူသင့္ဘူးဗ်ာ … ဒါေပမယ့္ ခုမွေတာ့ ဘာေျပာႏိုင္ဦးမွလဲ။ ျဖစ္လာသမွ်ကို ရင္ဆိုင္ၾက႐ံုေပါ့။ ေမြးလာမယ့္ ကေလးအဖို႔ကေတာ့ ေရာဂါပါမလာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါတယ္။ အင္း … ဘုရားကယ္မပါေစပဲ ဆုေတာင္းၾကရေတာ့မွာေပါ့´´

ဟုတ္ပါတယ္သားေလးရယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာခဲ့သလိုပဲ အေမ့သားေလး ဘုရားတရားဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေရာဂါဆိုးႀကီးပါမလာခဲ့ဘူးတဲ့။ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးေနရေတာ့မယ့္စကားပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ … သားရယ္…သားေလးရယ္ … ဒီအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ မဟုတ္ပဲ အေမတို႔ဆံုခဲ့ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။ အခုေတာ့ အေမ့၀မ္းနဲ႕လြယ္ေမြးရတဲ့ အေမ့သားအရင္းျဖစ္ေပမယ့္ သားကို အေမ….ႏို႔တိုက္ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး သားရယ္။

``ကေလးက အားလံုးအိုေကပဲဗ်။ လံုး၀က်န္းမာတယ္။ အဲ ..ဒါေပမယ့္ မိခင္ႏို႔ေတာ့ လံုး၀မတိုက္ပါနဲ႕´´တဲ့ သားရယ္။ ရင္မွာျဖစ္တဲ့ အေမ့သားအရင္းကို ႏို႔တိုက္ခြင့္ေလးေသာ္မွ် မရခဲ့တဲ့ အေမ့ရင္တြင္းက ေ၀ဒနာကို ဘယ္စကားလံုးေတြနဲ႕မ်ား စာဖြဲ႕ႏိုင္မွာလဲ သားရယ္။ ငါ့သားေလးက ေမေမေရ ခ်ိဳခ်ိဳစို႔မယ္ ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုေတာင္ ေျပာရေကာင္းမွန္းမွ သိပါေလေတာ့မလား။ ၀မ္းနဲ႕မလြယ္ သားမမည္ တဲ့။ ၀မ္းနဲ႕လြယ္ခဲ့ရဲ႕သားနဲ႕ သားမမည္တာကိုေရာ တကယ္ရွိပါတယ္ဆိုရင္ ယံုႏိုင္ၾကပါ့မလား။

အရွင္ဘုရား ..ေနာင္ဘ၀မွာမ်ား ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔ သားအမိ ျပန္ဆံုၾကရဦးမယ္ဆိုရင္ ေမေမ ..ခ်ိဳခ်ိဳစို႔မယ္ ဆိုတဲ့စကားကို သားေလးရဲ႕ ပထမဆံုး ႏႈတ္ထြက္စကားအျဖစ္ ၾကားခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ။ သားေလးရဲ႕ အဲဒီ စကားသံၾကားတိုင္း တပည့္ေတာ္မရဲ႕ ရင္မွျဖစ္ေသာ ေမတၱာႏို႔ခ်ိဳကို တိုက္ေၾကြးႏိုင္သူအမွန္ ျဖစ္ရပါလို၏ဘုရား။ ဘုရားတပည့္ေတာ္မကို

``၀မ္းနဲ႔ လြယ္ေမြးၿပီး ရင္နဲ႔ ေကြ်းေမြးခြင့္ရသူ အေမ´´ျဖစ္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား။                     ။

ကုိၾကည္ႏုိင္ (က်ဳံတုိင္းရြာ)

Read More

စာ ပေဒသာ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္မ်ား

ပရိယာယ္

(နႏၵသိန္းဇံ)

ေနာင္တကင္းရာသို႕ စာအုပ္မွ...

(၁)

“ သူ တစ္ပါး၏ မ်ားစြာေသာ အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ မိမိ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို (အနည္းငယ္မွ်)

မဆုတ္ယုတ္ေစရာ၊ မိမိ အက်ိဳးစီးပြားကိုသိ၍ မိမိ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို တုိးပြားေအာင္

ေလ့က်က္အားထုတ္ရာ၏” ၊ (၁၆၆၊ ဓမၼပဒ) ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္။ သူမ်ား အတြက္ေၾကာင့္

ကိုယ့္ရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို မပ်က္စီးေစရဘူးလုိ႔ဆိုလိုတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဟုတ္တယ္။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ တျခားတန္ဖုိးရွိတဲ့အလုပ္ေတြ

အမ်ားႀကီးလုပ္စရာရွိေသးတယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ဆုိင္ရာေတြကိုလည္း လုပ္ေဆာင္စရာေတြ

ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘ၀ကို ထိခုိက္ပ်က္

စီးသြားေစတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေရွာင္ဖုိ႔လိုမွာပဲ။

ကုိယ့္ကို ဒုကၡေပးမည့္၊ ကိုယ့္ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးမည့္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့အခါမွာလည္း

ကိုယ့္ဘ၀ကို အခ်ည္းႏွီး ထိခုိက္ပ်က္စီးမသြားရေအာင္ အဲဒီလူမ်ိဳးေတြလက္က လြတ္ေအာင္

စြမ္းေဆာင္ရေတာ့မွာပဲ။ တခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ပ်က္စီးေအာင္ ဖန္တီးမ

ည့္သူမ်ိဳးေတြနဲ႔ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမွာ ႐ုတ္တရက္ တုိက္႐ိုက္ရင္ဆုိင္ အံတုၿပီး ေျခမႈန္းမပစ္ႏုိင္တာမ်ိဳး

ရွိတတ္တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ပရိယာယ္သံုးၿပီး ေက်ာ္လႊားလြန္ေျမာက္ေအာင္

လုပ္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိမွာပဲ။

ကိုယ့္ဘ၀ကို ပ်က္စီးေစမည့္သူမ်ိဳးေတြရဲ႕အႏၲရာယ္က လြတ္ႏုိင္တဲ့ပရိယာယ္အေၾကာင္း

ေျပာတဲ့အခါမွာ ဇာတ္ေတာ္ မွာလာတဲ့ ’၀ါနရိႏၵ’ ဆိုတဲ့ဇာတ္ကို ေရွးေရွးလူႀကီးသူမေတြက

အကိုးအကားျပဳၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီဇာတ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ က လူသတၱ၀ါေတြေတာ့

မဟုတ္ၾကပါဘူး၊ တိရစာၦန္ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေလာင္း ေမ်ာက္မင္းရယ္၊

ေဒ၀ဒတ္ အေလာင္း အလ်ာ မိေက်ာင္းဖိုနဲ႔စိၪၥမာနအေလာင္းျဖစ္တဲ့မိေက်ာင္းမ … အားလံုး

ဇာတ္ေဆာင္သံုးဦးပဲ ပါပါတယ္။

ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းက ျမစ္ကမ္းနားမွာေနတယ္။ အဲဒီျမစ္ရဲ႕အလယ္မွာ

ကၽြန္းတစ္ခုရွိေနတယ္၊ အဲဒီကၽြန္းမွာ သရက္ပိႏၷဲ အစရွိတဲ့ထူးထူးျခားျခား

စားေသာက္ခ်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ သစ္သီး၀လံေတြရွိတယ္။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ဟာ ေန႔တုိင္းပဲ

အဲဒီကၽြန္းကို သြားၿပီး ႏွစ္သက္ရာရာ သစ္သီး၀လံေတြကို စားေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္းေပၚကို

ဘုရားေလာင္း သြားပံုသြားနည္းကို ေျပာရဦးမယ္။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ေနတဲ့ ဒီမွာဘက္ျမ

စ္ကမ္းနဲ႔ေျပာခဲ့တဲ့ကၽြန္းၾကားမွာ ျမစ္ေရထဲက ေပၚထြက္ေနတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခု ရွိတယ္။

ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ သြားပံုက … ဒီမွာဘက္ျမစ္ကမ္းမွေနၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚေရာက္ေအာင္

ခုန္တယ္၊ တစ္ခါ… ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေနၿပီး ကၽြန္းေပၚကို ေရာက္ေအာင္ခုန္တယ္။ အဲဒီလို

ႏွစ္ဆင့္ခုန္ၿပီး ကၽြန္းေပၚေရာက္ေအာင္သြားသလို အျပန္မွာလည္း ကၽြန္းမွ ေက်ာက္ေဆာင္၊

ေက်ာက္ေဆာင္မွ ဒီဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ႏွစ္ဆင့္ခုန္ၿပီး ျပန္လာေလ့ရွိတယ္။

အဲဒီလို ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ အသြားအျပန္ လုပ္တာကို အဲဒီျမစ္မွာေနတဲ့မိေက်ာင္းမက

ျမင္တယ္။ ျမင္ၿပီးေတာ့ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားကို စားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြျဖစ္တယ္။

ဒီလို စားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို သူ႔လင္မိေက်ာင္းဖိုကို ေျပာျပတယ္။ မိေက်ာင္းဖိုက

သူ႔မယား မိေက်ာင္းမရဲ႕စားခ်င္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆီးေပးမည့္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔တစ္ခုေသာ ညေနမွာ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ ကၽြန္းကေနၿပီး ျပန္ခုန္အလာမွာ

အဆင္သင့္ဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့အၾကံနဲ႔ မိေက်ာင္းဖိုဟာ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ သြားၿပီး၀ပ္ေနတယ္။

ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ဟာ အရင္ရက္ေတြကလုိပဲ သစ္သီး၀လံေတြကို လိုသေလာက္

စားေသာက္ၿပီးလုိ႔ ညေနခ်မ္း ေရာက္တဲ့အခါမွာ ဒီမွာဘက္ကမ္းကို ျပန္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္းမွေနၿပီး

ေက်ာက္ေဆာင္ဆီကို ခုန္မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လိုက္တယ္။

ေက်ာက္ေဆာင္မွာ ထူးျခားခ်က္ရွိေနတာကို ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ သတိထားမိေနတယ္။

ေက်ာက္ေဆာင္ဟာ ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘဲ ပိုၿပီးျမင့္ေမာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေတြ႔ေနတယ္။

ျမစ္ေရဟာ ေလ်ာ့လဲမေလ်ာ့ တိုးလည္းမတိုးဘဲ ရွိပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီေက်ာက္ေဆာင္ဟာ

ခါတုိင္းထက္ပိုၿပီး ႀကီးေနျမင့္ေနသလို ျဖစ္ေနတာလဲလုိ႔စူးစမ္းတယ္။ ငါခုန္လာရင္ ဖမ္းဖုိ႔အတြက္

မိေက်ာင္းဟာ ၀ပ္ေနေလသလားလုိ႔လည္း စူးစမ္းၾကည့္တယ္။ မွန္ မမွန္သိရေအာင္ဆိုၿပိး

ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ဟာ ကၽြန္းေပၚကေန ၿပီး “အို အခ်င္းေက်ာက္ေဆာင္”

လုိ႔လွမ္းၿပီးေခၚၾကည့္တယ္၊ ေက်ာက္ေဆာင္က ဘယ္ထူးလိမ့္မတုန္း၊ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္က

ေက်ာက္ ေဆာင္ကို သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ လွမ္းေခၚလုိ႔ျပန္မထူးတဲ့အခါမွာ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္က

“ဒီေန႔ငါ့ကို သင္ေက်ာက္ေဆာင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပန္ၿပီး စကားမတံု႔လွယ္တာလဲ”

လုိ႔ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔အရင္ကလည္း စကားလက္ဆံုက်တဲ့သေဘာနဲ႔ေျပာေနတယ္။ ဒါကို

၀ပ္ေနတဲ့ မိေက်ာင္းက … အရင္ရက္ေတြက ေက်ာက္ေဆာင္ဟာ ေမ်ာက္နဲ႔စကားတံု ့ျပန္

ေျပာဆိုပံုေပၚတယ္၊ ဒီေတာ့ ငါ့ကိုလည္း ေက်ာက္ေဆာင္ အမွတ္အေနနဲ႔မွတ္ယူေအာင္

စကားတံု႔ျပန္မွပဲ ဆိုၿပီး …

“ အို … အရွင္ေမ်ာက္၊ ဘာေျပာမွာလဲ” လိ္ု႔တံု႔ျပန္လုိက္တယ္။ ဘုရားေလာင္ းေမ်ာက္ဟာ

ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ ၀ပ္ေနတာဟာ မိေက်ာင္းပဲလုိ႔အေသအခ်ာ သိသြားၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔”

ဘာေၾကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ အခုလိုလာၿပီး ၀ပ္ေနတာလဲ” လိ္ု႔ေမးတယ္။ မိေက်ာင္းက

“ငါ့မယား မိေက်ာင္းက သင့္ႏွလံုးသားကို စားလိုတယ္ဆုိလုိ႔သင့္ကို ဖမ္းဖုိ႔၀ပ္ေနတာ”

ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။

ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ရဲ႕အျဖစ္ကိုၾကည့္ရင္ ... ေနကလည္း ေမွာင္စျပဳလာၿပီ၊

ဒီကၽြန္းကေနၿပီး မိေက်ာင္းရန္ကလြတ္ေအာင္ တျခားလမ္းလည္းမရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္

ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္က ပရိယာယ္နဲ႔မိေက်ာင္းကို “ အေဆြမိေက်ာင္း၊ သင့္မယားရဲ႕

အလိုဆႏၵျပည့္ေအာင္ ငါဟာ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကို စြန္႔ပါမယ္၊ ကဲ ... သင့္ခံတြင္းကို ဟထားပါ၊ ငါ

ခုန္လာတဲ့အခါ ငါ့ကို ဖမ္းလိုက္ေပေတာ့” လုိ႔ေျပာေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ခုန္၀င္မည့္ေမ်ာက္ကို

အသင့္ဖမ္းဖုိ႔ပါးစပ္ကို ဟထားတယ္။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ဟာ မိေက်ာင္းရဲ႕ဦးေခါင္း

ေပၚတည့္တည့္က်ေအာင္ ခုန္တယ္။ မိေက်ာင္းရဲ႕ဦးေခါင္းေပၚကို ေထာက္စရာရၿပီးတဲ့ေနာက္

လွ်ပ္ျပက္သလို လ်င္ျမန္မႈနဲ႔ျမစ္ကမ္းဆီ ကို ဆက္ၿပီးခုန္သြားတယ္။

ဒီနည္းအားျဖင့္ ဘုရားေလာင္းဟာ မိေက်ာင္းရဲ႕အႏၲရာယ္ကေနၿပီး

လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။

ဆိုခဲ့တဲ့အတုိင္း လူႀကီးသူမေတြဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကုိးကားၿပီး

ေဘးရန္အႏၲရာယ္ေတြ ျပဳလာမည့္သူေတြကို ေအာင္ႏုိင္လႊမ္းမိုးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ပရိယာယ္ကို

သံုးအပ္တဲ့အေၾကာင္း ၾသ၀ါဒေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီမွာ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ မိေက်ာင္းရဲ႕

အႏၲရာယ္က လြတ္ခဲ့တာဟာ ပရိယာယ္ေလးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္တဲ့။

ပရိယာယ္ဆိုတာကို ‘ ဥပါယ္ ’ လုိ႔လည္း သံုးႏႈန္းၾကေသးတယ္။ ပရိယာယ္ဆိုတာ ‘

ရန္ေအာင္ေၾကာင္းနည္း’ ရန္သူကို ေအာင္ႏုိင္ေစတဲ့နည္းလုိ႔အနက္ဖြင့္ၾကတယ္။ လတ္တေလာ

ဉာဏ္သံုးၿပီး အႏၲရာယ္ျပဳသူကို လႊမ္းမိုးေအာင္ႏုိင္ျခင္း နည္းလမ္းလုိ႔လည္း ဆိုတတ္ၾကတယ္။

ေျပာခဲ့တဲ့ ၀ါနရိႏၵဇာတ္ကိုၾကည့္ရင္ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ဟာ ပရိယာယ္ ၄ မ်ိဳးကို သံုးခဲ့ရာ

ေရာက္တယ္တဲ့။ ဘယ္လိုေလးမ်ိဳးလဲဆိုေတာ့ (၁) သစၥာ၊ (၂) ဓမၼ၊ (၃) ၀ီရိယ၊ (၄) စာဂ

ဆိုတာေတြပဲတဲ့။

(၁) သစၥာဆိုတာကို ဒီဇာတ္မွာေတာ့ သူတစ္ပါး ယံုၾကည္လာေအာင္ က်သြားေအာင္

ေျပာႏုိင္တာကို ဆိုလိုတယ္။ မိေက်ာင္းယံုသြားေအာင္ ေျပာႏုိင္တဲ့အတြက္ မိေက်ာင္းဟာ

ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပါးစပ္ဟၿပီး ေစာင့္ေနတာ...

(၂) ဓမၼဆိုတာက ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မယ္ဆိုတာကို သိတဲ့ဉာဏ္ကို

ဆိုလိုတာ၊ အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းရွိတာ၊ အေျမာ္အျမင္ရွိတာ၊ ၾကံရည္ဖန္ရည္ရွိတာ

ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ဟာ မိေက်ာင္း ပါးစပ္ဟ ေနတဲ့ အခါ

သူ႔ဦးေခါင္းေပၚက်ေအာင္ ခုန္ရမယ္၊ ဒါမွ ေထာက္တည္ရာရၿပီး ျမစ္ကမ္းဆီကို ဆက္ခုန္ႏိုင္မယ္...

စသျဖင့္ ေျမာ္ျမင္တတ္တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

(၃) ၀ီရိယကေတာ့ မေလ်ာ့တဲ့စိတ္၊ မေၾကာက္မ႐ြံ႕ မတြန္႔ဆုတ္တဲ့စိတ္နဲ႔

ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္တာျဖစ္မယ္၊ ဘုရားေလာင္းဟာ စိတ္ခုိင္ၾကည္ ရဲရင့္စြာနဲ႔မိေက်ာင္းရဲ႕ဦးေခါ

င္းေပၚက်ေအာင္ ခုန္ခဲ့တာပဲ။ ေခါင္းေပၚက်ပါမွ ေထာက္ၿပီး တစ္ဖက္ျမစ္ကမ္းကို ဆက္ခုန္ႏုိင္မွာ

မဟုတ္လား။

(၄) စာဂ ဆိုတာကို ဒီဇာတ္မွာေတာ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားျခင္းကို ဆုိလုိတယ္လုိ႔ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က

ဆိုၾကတယ္။ တျခား ေနရာ တျခားအေျခအေနေတြမွာေတာ့ ေပးကမ္းျခင္းအားျဖင့္ လူေတြအေပၚ

အႏုိင္ယူျခင္း သေဘာရွိတယ္။ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္ဟာ တကယ္ေတာ့ မိေက်ာင္းရဲ႕ဦးေ

ခါင္းေပၚေရာက္ေအာင္ ခုန္ရတယ္ဆိုတာဟာ တကယ့္ စြန္႔စားခ်က္ပါပဲ။ လြဲေခ်ာ္သြားရင္

ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္စရာရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္သူေတြကေပးလာတဲ့

အႏၲရာယ္ေတြကို ေက်ာ္လႊားရာမွာ စြန္႔စားဖုိ႔က လိုတာပဲ။

ဘုရားေလာင္းဟာ မိေက်ာင္းရဲ႕အႏၲရာယ္ကေန လြတ္ခဲ့တာဟာ ဆိုခဲ့တဲ့ပရိယာယ္ေလးခု

ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ဒီမွာ ... တခ်ိဳ႕က ပရိယာယ္သံုးတာဟာ လိမ္ညာလွည့္စားျခင္း မဟုတ္ဘူးလား။

လိမ္ညာျခင္းဟာ အျပစ္ျဖစ္ေစတယ္၊ အကသု ိလ္ျဖစ္ေစတယ ္မဟုတ္ပါလားလ႔ိုေမးတတၾ္ကတယ။္

တက္သားကို ေသေၾကေလာက္ေအာင္၊ ဘ၀ပ်က္ေလာက္ေအာင္ မထိခုိက္ေစဘဲ

ဒီတက္ သားရဲ႕ရက္စက္ယုတ္မာမႈကေနၿပီး လြန္ေျမာက္ေအာင္ ပရိယာယ္သံုးျခင္းဟာ

အျပစ္ႀကီးေလးမႈ မရွိႏုိင္ဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။ ပရိယာယ္ သံုးတဲ့အခါမွာ ေစတနာက

တစ္ဖက္သားကို ေသေစ၊ ပ်က္စီးေစရယ္လုိ႔ သေဘာမထားရင္ ႀကီးေလးတဲ့အကုသိုလ္မျဖ

စ္ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ့္ကို သူကေသေအာင္၊ ဘ၀ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးမည့္အျဖစ္က လြတ္ေအာင္

ကိုယ္ကစြမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့အတြက္ သူ႔အတြက္ အက်ိဳးျပဳရာ ေတာင္ေရာက္တယ္လုိ႔ဆိုရမယ္။

ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူ႔မွာ ပါဏာတိပါတ စတဲ့ႀကီးေလးတဲ့အကုသိုလ္ျပဳျခင္းမွ သူ႔ကို လြတ္သြားေစခဲ့

တယ္မဟုတ္လား။

ေစတနာအလိုဆိုးနဲ႔ ပရိယာယ္သံုးရင္ေတာ့ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။

လူ႔ေလာကမွာ လူမႈျပႆနာေတြက အ႐ႈပ္သားလား။ နီတိဆရာေတြ

ေျပာတတ္တာရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကားမွာ ျမက္ကုိစားရင္းနဲ႔ေအးခ်မ္းစြာေန

ေနတဲ့သားသမင္ကို သတ္ျဖတ္မည့္ မုဆိုးက ရွိေနတတ္တယ္တဲ့၊ ဟုတ္မွာပဲ။

ဘာရန္ညႇိဳးမွ မုဆုိးအေပၚမွာ မရွိရွာတဲ့သားသမင္ကို မုဆုိးကလာၿပီး ရန္ရွာတာ၊

အေသသတ္ဖုိ႔ေရာက္လာတတ္တာလိုပဲတဲ့ လူ႔ေလာကမွာလည္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား၊

ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနေပမဲ့ကိုယ့္ကို ရန္ရွာလာသူေတြ ေပၚလာတတ္တာပဲ။

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ဟာ သူတုိ႔နည္း သူတုိ႔ဟန္နဲ႔

ေအးခ်မ္းစြာ ေနေနေပမဲ့အဲဒီအဖြဲ႔အစည္း ကို အႏုိင္ယူခ်င္တဲ့သူေတြ၊ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕

ေနရာေဒသကို ပုိင္ဆုိင္ခ်င္သူေတြ ေပၚလာတတ္တာပဲ။ ဒီလိုေပၚလာၿပီး မိမိအဖြဲ႔အစည္းကို

ၿဖိဳခြဲအႏုိင္ယူခ်င္သူေတြဟာ ၿဖိဳခြဲနည္း ပရိယာယ္ေတြကို သံုးၾကတာပဲ။ ေရွးေခတ္က

...အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက အျခားအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ကို အႏုိင္ယူခ်င္ရင္ ‘ ေဘဒဥပါယ္’ ဆိုတာကို

သံုးၾကတယ္တဲ့။ ေဘဒဥပါယ္ဆိုတာက .. အႏုိင္ယူလိုတဲ့အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို

ၿပိဳကြဲေအာင္ ၿဖိဳခြဲတဲ့နည္းကို ဆုိလုိတာ။ ‘ ေဘဒဥပါယ္’ ကလည္း အမ်ိဳးအစား ၃ မ်ိဳးရွိတယ္။

ပထမအမ်ိဳးအစားကေတာ့ အခ်စ္ပ်က္ျပယ္ေအာင္လုပ္တဲ့ ပရိယာယ္ကို ဆိုလိုတယ္။

အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ အခ်င္းခ်င္း သင့္တင့္ ညီၫြတ္ေနရင္ စည္းလံုးေနရင္ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းကို

အႏုိင္ယူဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္း အင္အားဆုတ္ယုတ္သြားေအာင္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး

အထင္အျမင္ေတြလြဲေအာင္၊ သေဘာထားေတြ ကြဲလြဲေအာင္ ကုန္းတုိ္က္စကားေတြနဲ႔

ေသြးခဲြတဲ့နည္းျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶစာေပေတြမွာ ေတြ႔ဖူးမွာပဲ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ မင္းျဖစ္သူက

၀ႆကာရပုဏၰားကို ေစလႊတ္ၿပီး ေ၀သာလီမင္းသားေတြကို အခ်င္းခ်င္း၊ အခ်စ္ပ်က္ေအာင္၊

ညီၫြတ္ျခင္းပ်က္စီးေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဒုတိယနည္းကေတာ့ ဗိုလ္ပါအင္အား၊ လက္နက္အင္အား၊ ဓနအင္အား စသည္တုိ႔ကို

ျပၿပီး အရွိန္နဲ႔တစ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြကို ေၾကာက္လန္႔ေစတာ၊ ဒီလိုေၾကာက္လန္႔ၿပီး

သူတုိ႔ဘက္ကုိ ၀င္ေရာက္လာေစျခင္းျဖင့္ တစ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ စည္းလံုးမႈကို ပ်က္ေစတဲ့

နည္းျဖစ္တယ္။ တတိယနည္းကေတာ့ ႀကိမ္း၀ါးျခင္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔တစ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္း

ရဲ႕ညီၫြတ္မႈကို ပ်က္ေစတဲ့နည္းျဖစ္တယ္။

ေရွးေခတ္က နီတိစာေပေတြမွာ ပရိယာယ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဖာ္ျပထားတာေတြ

အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ပရိယာယ္ ေတြကလည္း အမ်ိဳးကို စံုေနတာပဲ။

ဒီေခတ္ႀကီးမွာလည္း တစ္ဦးက တစ္ဦးကို အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္က

အျခားအဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ကို ပရိယာယ္ေတြသံုးၿပီး လႊမ္းမိုးအႏုိင္ယူတာမ်ိဳးေတြ ရွိေနမွာပါပဲ။

ကိုယ့္ကို ထိပါးလာတဲ့အခါ၊ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းကို ထိပါးလာတဲ့အခါမွာ တံု႔ျပန္ရတာမ်ိဳးေတြ

ရွိတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကို အႏုိင္မယူႏုိင္ဖုိ႔အတြက္၊ ကုိယ့္အဖြဲ႔အစည္းကို အႏုိင္မယူႏုိင္ဖုိ႔အတြက္

ထိပါးလာသူေတြထက္သာတဲ့ ပရိယာယ္ေတြ၊ အသိသတိေတြ ရွိေနဖုိ႔လည္း လိုမွာပါပဲ။

ကိုယ္က်င့္တရား႐ႈေထာင့္ကေန ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေစတနာအလိုဆုိးနဲ႔တစ္ဖက္သူေတြ

ပ်က္စီးေအာင္ အသံုးျပဳလာတဲ့ နည္းေတြကေတာ့ အလြန္အကုသို္လ္မ်ားတယ္လိုယူ

ဆရမွာပဲ။ မိမိဘက္ကလည္း ေစတနာအလိုဆုိး မျဖစ္ဖုိ႔၊ ေနာင္တရလုိ႔မဆံုးႏုိင္ေအာင္

မွားယြင္းတဲ့နည္းပရိယာယ္ေတြကို မသံုးမိဖုိ႔ကိုေတာ့ သတိထားရမွာ ျဖစ္တယ္။

(၂)

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာတုိ႔ကို ေျပာျပသူ၏ စကားဆံုးေသာအခါ

အျခားမိတ္ေဆြတစ္ဦးက “ ၀ဓဒ႑ဥပါယ္” အေၾကာင္း စကားဆက္ပါသည္။ ၀ဓဒ႑ဥပါယ္

၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို သူက အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပသည္။ ထို ့ေနာက္ ဤ ၀ဓဒ႑ဥပါယ္

ကို ေစတနာအလိုဆုိးျဖင့္ မွားယြင္းစြာ အသံုးျပဳမိပါက အသံုးျပဳမိသူ၌ အကုသိုလ္အျပစ္

ႀကီးေလးစြာက်ေရာက္ႏုို္င္ေၾကာင္း၊ ေနာင္အခါ၌ လည္း မိမိမွားယြင္းစြာျပဳခဲ့မိျခင္းကို

ေျဖဆည္လုိ႔မရေလာက္ေအာင္ ေနာင္တတရားတုိ႔ရေနႏုိင္ေၾကာင္း ရွင္းျပေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ပရိယာယ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားရင္း ... ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတုိ႔ေဘာင္

ဆိုသည့္စကား၊ ျပႆနာ႐ႈပ္လွ လူ႔ဘ၀ ဆုိသည့္စကားမ်ားအေၾကာင္းကို တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ

ထိုေန႔က ေတြးေတာမိေနပါသည္။

ေရႊေမာ္ကြန္း

Read More

စက္ဘီးမ်ား၊ ၾကြက္သားမ်ား၊ စီးကရက္မ်ား “ ခက္မာ ”

ဒီေန႔ဆိုုလ်ွင္ အီဗန္ ဟမ္မီလ္တန္ ေဆးလိပ္မေသာက္ပဲေနတာႏွစ္ရက္ရွိျပီ။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း သူေျပာမိသမ်ွ ႏွင့္ေတြးမိသမ်ွေတြကေတာ့ စီးကရက္နွင့္တနည္းမဟုုတ္တနည္း ပတ္သက္ေန ေလသည္။ အခုုလည္းသူသည္ မီးဖိုုခန္းအတြင္းမွအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူ႔လက္ေတြကိုု ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ျဖန္႔ၾကည့္လိုုက္၊ လက္ဆစ္ေတြကိုုတရံႈ႕ရံႈ႕နမ္းလိုုက္လုုပ္ေနသည္။
         “ အနံ႔ရေနေသးတယ္“ဟုုသူကေရရြတ္မိေတာ့ သူ႔ဇနီးအန္(န္)ဟမ္မီလ္တန္ကလွမ္းေျပာ သည္။
          “ ဟုုတ္တယ္။ ရွင္ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတုုန္းက ေခၽြးထြက္ရင္ေဆးလိပ္နံ႔ရသလိုုေပါ့။“

          “ ေဆးလိပ္မေသာက္ပဲေနတာ

သံုုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာင္မွေဆးလိပ္နံ႔ကိုုရေန ေသးတယ္။ေရခ်ိဳး တာေတာင္အနံ႔ကမေပ်ာက္ဘူး“

          “ရွင္ဘယ္လိုုျဖစ္ေနလဲဆိုုတာက်မသိပါတယ္ေယာက်္ားရယ္။ရွင္ေတာ္ေတာ္စိတ္ခိုုင္

တယ္ဆိုုရင္ေတာင္မွ ဒုုတိယေျမာက္ေန႔ဟာအခံရအခက္ဆံုုးပဲ။ တတိယေျမာက္ေန႔လည္း ဆိုုးေသးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ၾကာၾကာဆက္ေနႏိုုင္ရင္ေတာ့ရွင္ေအာင္ျမင္ၿပီ။ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ဖိုု႔ ရွင္စိတ္အားထက္သန္ေနတာကိုုျမင္ရတာနဲ႔တင္ က်မျဖင့္၀မ္းသာလွပါၿပီ။“

         သူမကေျပာရင္းဆိုုရင္းသူ႔လက္ေမာင္းကိုုပုုတ္လိုုက္သည္။

        “ အခုုေတာ့ ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေခၚေခ်ပါဦး။ ညစာစားၾကရေအာင္“
         ဟမ္မီလ္တန္အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုုဖြင့္လိုုက္ေတာ့ အျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီ။ ႏိုု၀င္ဘာလဆန္းပိုုင္း ေရာက္ေနၿပီမိုု႔ ေန႔တာတိုုၿပီးေအးေနၿပီ။ သူ႔အိမ္ေရွ႔လမ္းေပၚတြင္ သူမျမင္ဖူးေသာေကာင္ေလး တေယာက္ကိုု အမ်ိဳးအစားေကာင္းေကာင္းစက္ဘီးေလးတစင္းေပၚတြင္ ခြလ်ွက္ေတြ႕ရသည္။ ေကာင္ေလးကပလက္ေဖာင္းေပၚကိုုေျခေထာက္လ်ွက္ရပ္ေနသည္။
          “ မစၥတာ ဟမ္မီလ္တန္ပါလားခင္ဗ်ာ...“
          ေကာင္ေလးကေမးသည္။
         “ ဟုုတ္ပါတယ္။ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္။ ေရာ္ဂ်ာနဲ႔ေတြ႕ဖိုု႔လား“
         “ ေရာ္ဂ်ာက က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ့္အေမနဲ႔စကားေျပာေနပါတယ္။ အိမ္မွာဂေရးဘားမန္း ဆိုုတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ကစ္ပ္တိုု႔လည္းရွိေနတယ္။ သူတိုု႔က်ေနာ့္ညီရဲ႕စက္ဘီးအေၾကာင္းေျပာေန ၾကတာ။ အေသအခ်ာေတာ့က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ့အေမကဒီကိုုလာၿပီး အန္ကယ့္လ္ကိုုေခၚဖိုု႔ လႊတ္လိုုက္တာပါ။ေရာ္ဂ်ာ့မိဘတေယာက္ ေယာက္ကိုုေခၚခဲ့ပါတဲ့။“
          ေကာင္ေလးကစက္ဘီးလက္ကိုုင္ကိုုလွည့္ေနရင္းေျပာသည္။
          “ ေရာ္ဂ်ာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္။“
          “ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္းဦးနဲ႔အတူလိုုက္ခဲ့မွာပါ။“
         သူကဖိနပ္စီးရန္အိမ္ထဲအိမ္ထဲျပန္၀င္ခဲ့သည္။
         အန္(န္) ကသူ႔ကိုုဆီးေမးသည္။
        “ ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေတြ႕လား“
        “ ေရာ္ဂ်ာ ျပသနာတခုုခုုျဖစ္ေနပံုုရတယ္။ အျပင္မွာေကာင္ေလးတေယာက္ေရာက္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးကတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ကိုုသူနဲ႔လိုုက္ခဲ့ပါတဲ့။“
          “ ဟင္...ေရာ္ဂ်ာဘာျဖစ္လိုု႔မ်ားလဲ။“
           အန္(န္)က ေအပရြန္ကိုုခၽြတ္ရင္းေမးသည္။
         “ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ၾကည့္ရတာကေလးအခ်င္းခ်င္းျငင္းခုုန္ေနၾကတာေနမွာပါ။ အဲဒီ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေမက ကေလးေတြျပသနာကိုုရွင္းေပးေနတာထင္တယ္“
          “ က်မလိုုက္သြားရမလား“
          သူခနစဥ္းစားသည္။
         “ အင္း..မင္းလိုုက္သြားရင္ပိုုေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္ပဲသြားလိုုက္ပါ့မယ္။ ငါတိုု႔ ျပန္ လာမွညေနစာစားၾကမယ္။ သိပ္ၾကာမယ္မထင္ပါဘူး။“
          “ ေရာ္ဂ်ာ ေမွာင္မွအျပင္ထြက္တာကိုု က်မမၾကိဳက္ပါဘူး“
          အန္(န္)က တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာရင္းက်န္ခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးကစက္ဘီးေပၚမွာအက်အနထိုုင္ ၍သြားဖိုု႔အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
         “ေတာ္ေတာ္ေ၀းလား“
         “အာဘတ္ကယ္တရားရံုုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပါ“
         သူကေကာင္ေလးကိုုလွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးကဆက္ေျပာသည္။
         “မေ၀းပါဘူး။ ဒီကေနဆိုု ဘေလာ့ခ္ ႏွစ္ခုုေလာက္ေပါ့“
         “ သူတိုု႔ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ“
         “ မသိဘူး။ က်ေနာ္လည္းသိပ္ေတာ့နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္တိုု႔မိသားစုုခရီးထြက္ေနတုုန္း ေရာ္ဂ်ာရယ္၊ ကစ္ပ္ရယ္၊ ဂေရးဘားမန္းရယ္က က်ေနာ့္ညီရဲ႕စက္ဘီးကိုုယူစီးၾကတယ္ေလ။ ၿပီး ေတာ့ သူတိုု႔စက္ဘီးကိုုဖ်က္ဆီးပစ္လိုုက္ၾကတယ္ထင္တယ္။ အခုုသူတိုု႔အဲဒီအေၾကာင္းေျပာေန တာ။ အခုုက်ေနာ့္ညီရဲ႕စက္ဘီးက ရွာလိုု႔မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ စက္ဘီးကေရာ္ဂ်ာနဲ႔ကစ္ပ္တိုု႔ေနာက္ ဆံုုးစီးခဲ့ၾကတာတဲ့။ အေမကအဲဒါကိုုရွာဖိုု႔ႀကိဳးစားေနတာ“
          “ ကစ္ပ္ကိုုေတာ့ ဦးသိပါတယ္။ တျခားတေယာက္ကဘယ္သူလဲ“
          “ ဂေရးဘားမန္းတဲ့။ သူကဒီနားကိုုမၾကာခင္ကမွေျပာင္းလာတာ။ ခနေနရင္သူ႔အေဖ လည္းလာလိမ့္မယ္။“
          သူတိုု႔လမ္းေထာင့္တခုုကိုုခ်ိဳးေကြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္ေလးကေရွ႕မွဦးေဆာင္သြားေန၏။ သစ္သီးၿခံတခုုကိုုျမင္ရၿပီး ေနာက္ထပ္လမ္းတလမ္းကိုုခ်ိဳးေကြ႕လိုုက္ေတာ့ လမ္းကေလးက တဖက္ပိတ္လမ္းကေလးျဖစ္ေနသည္။ လမ္းတဖက္မွာထြက္ေပါက္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလားသူ မသိသလိုု ထိုုလမ္းထဲမွာေနသူေတြကိုုလည္း သူမသိတာေသခ်ာသည္။ သူမကၽြမ္း၀င္ေသာ လမ္းကေလးထဲမွအိမ္မ်ားကိုုေငးေမာစူးစမ္းရင္း သူ႔သားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြမ်ားရင္ဆိုုင္ ရဦးမလဲစဥ္းစားေနမိသည္။
         ေကာင္ေလးက အိမ္ထဲသိုု႔ဦးတည္သြားသည့္လမ္းတခုုထဲခ်ိဳးေကြ႕၀င္လိုုက္ၿပီး စက္ဘီးကိုု အိမ္နံရံတြင္မွီ၍ေထာင္လိုုက္သည္။ ေကာင္ေလးအိမ္ေရွ႕တံခါးကိုုဖြင့္ၿပီးသည့္အခါဟမ္မီလ္တန္ သည္ ေကာင္ေလးေနာက္မွေန၍ဧည့္ခန္းကိုုျဖတ္ၿပီး တျခားေကာင္ေလးတေယာက္ႏွင့္အတူ ထိုုင္ေနေသာ ကစ္ပ္ႏွင့္သူ႔သားရွိရာမီးဖိုု ခန္းမွစားပြဲထိေတာက္ေလ်ွာက္လိုုက္လာခဲ့သည္။ သူ ကသူ႔သားကိုုေသေသခ်ာခ်ာအကဲခပ္ၿပီးမွ စားပြဲထိပ္တြင္ထိုုင္ေနသည့္ အနက္ေရာင္ဆံပင္ မာေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္အမ်ိဳးသမီးႀကီးရွိရာဖက္မ်က္နွာမူလိုုက္သည္။
          “ ေရာ္ဂ်ာ့အေဖထင္ပါရဲ႕“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးကစကားစသည္။
          “ ဟုုတ္ကဲ့။ က်ေနာ့္နံမည္ အီဗန္ ဟမ္မီလ္တန္ပါ၊ ေကာင္းေသာညေနခင္းပါ“
          “ က်မက မစၥက္ေမလာပါ။ ေဂလ္ဘာ့တ္ရဲ႕အေမေပါ့။ ရွင့္ကိုုဒီထိလိုုက္လာဖိုု႔ ေခၚခိုုင္းရ တာေတာ့အားနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေလးနည္းနည္းရွိေနလိုု႔“
        “ဟမ္မီလ္တန္က တဖက္စားပြဲထိပ္ရွိကုုလားထိုုင္မွာ၀င္ထိုုင္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကိုုစူးစမ္း လိုုက္သည္။ စက္ဘီးပိုုင္ရွင္ေကာင္ေလးဟုုထင္ရသည့္ အသက္ ၉ ႏွစ္ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ကေလးက အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ေဘးတြင္ထိုုင္ ေနသည္။ အသက္ ၁၄ႏွစ္ခန္႔ရွိမည့္ေကာင္ေလးတေယာက္က ပန္းကန္ေဆးကန္နံေဘးကပ္လ်ွက္စင္ကေလး ေပၚတြင္ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်၍ထိုုင္ရင္း မလွမ္းမကမ္းတြင္တယ္လီဖုုန္းေျပာေနေသာ ေနာက္ထပ္လူငယ္ ေလးတေယာက္ကိုုၾကည့္ေန သည္။ ဖုုန္းထဲမွစကားေၾကာင့္ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားေသာေကာင္ေလးက စီးကရက္တလိပ္ကိုုကိုုင္ ၿပီး ပန္းကန္ေဆးကန္နားသိုု႔ေလ်ွာက္သြားသည္။  စီးကရက္မီးကိုုေရႏွင့္ထိလိုုက္သျဖင့္ ရွဲကနဲ မည္သြားေသာအသံကိုုဟမ္မီလ္တန္ၾကားလိုုက္သည္။ သူ႔ကိုုလာေခၚေသာေကာင္ေလးက ေတာ့ေရခဲေသတၱာ ကိုုမွီ၍လက္ပိုုက္ကာရပ္ေနေလသည္။ ထိုုေကာင္ေလးကိုုသူ႔အေမကလွမ္း ေမးသည္။
          “ မင္းကစ္ပ္ရဲ႕မိဘတေယာက္ေယာက္ကိုုေရာေခၚခဲ့ေသးလား“
          “ ကစ္ပ္ရဲ႕အစ္မကေျပာတယ္။ သူတိုု႔မိဘေတြေစ်းသြား၀ယ္ေနၾကတယ္တဲ့။ က်ေနာ္ ဂေရးဘားမန္းရဲ႕အိမ္ကိုုလည္းသြားခဲ့တယ္။ ဂေရးရဲ႕အေဖက ခနေနရင္လိုုက္လာလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္လိပ္စာေပးခဲ့တယ္“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သူ႔ဖက္လွည့္လိုုက္သည္။
         “ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲဆိုုတာရွင့္ကိုုက်မေျပာျပမယ္ မစၥတာဟမ္မီလ္တန္။ အရင္လက က်မ တိုု႔ခရီးထြက္ၾကတယ္။ ကစ္ပ္ကေဂလ္ဘာ့တ္ရဲ႕စက္ဘီးကိုုငွားခ်င္တယ္။ အဲဒါဆိုုေရာ္ဂ်ာက ကစ္ပ္သတင္းစာပိုု႔တာကိုုကူႏိုုင္တယ္ေလ။ ေရာ္ဂ်ာ့စက္ဘီးက ေလမရွိလိုု႔ဆိုုလားတခုုခုုပဲ။ အဲဒီမွာ...“
         “ ဂေရးက က်ေနာ့္ကိုုလည္ပင္းညွစ္တယ္ဒက္ဒီ“
         “ ေရာ္ဂ်ာကျဖတ္ေျပာသည္။
         “ဘာ.“
          ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားကိုုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္းေမးလိုုက္သည္။
         “ဂေရးက က်ေနာ့္လည္ပင္းကိုုညွစ္တယ္။ ဒီမွာဒါဏ္ရာရွိတယ္။“
          သူ႔သားက အကၤ် ီေကာ္လာကိုုလွန္ၿပီး သူ႔လည္ပင္းကိုုျပသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကစကား ဆက္၏။
         “ သူတိုု႔ ခုုနကားဂိုုေထာင္အျပင္ဖက္ကိုုထြက္သြားၾကတယ္။ က်မသားအႀကီး ကာ့တ္ ထြက္မၾကည့္ခင္အထိ သူတိုု႔ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုုတာေတာ့ က်မမသိဘူး။
          “ သူကစေျပာတာ။ သူကက်ေနာ့္ကိုုငတံုုးလိုု႔ေခၚတယ္ေလ။“
          ဂေရးဘားမန္းက ၀င္ေျပာရင္းတံခါး၀ကိုုလွမ္းၾကည့္သည္။
          “ ငါ့စက္ဘီးက ေဒၚလာ ၆၀တန္တယ္ကြ ေဟ့ေကာင္ေတြရ။ မင္းတိိုု႔ျပန္ေလ်ာ္ေပးရမယ္“
          ေဂးလ္ဘာ့တ္ဟုုေခၚေသာေကာင္ေလးကလွမ္းေျပာေတာ့ သူ႔အေမက၀င္ဟန္႔သည္။
         “ မင္း၀င္မေျပာနဲ႔ေဂးလ္ဘာ့တ္။ “
         ဟမ္မီလ္တန္က အသက္ျပင္းျပင္းတခ်က္ရွဴလိုုက္ၿပီး ' ဆက္ေျပာပါ' ဟုုဆိုုလိုုက္သည္။
        “ အင္း.. ကစ္ပ္သတင္းစာေ၀တာကိုုကူဖိုု႔  ကစ္ပ္နဲ႔ေရာ္ဂ်ာကေဂးလ္ဘာ့တ္စက္ဘီးကိုုသံုုး ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္လံုုးကေရာ ဂေရးကပါေျပာတယ္။ သူတိုု႔စက္ဘီးကိုုတြန္း လွိမ့္ခ်ခဲ့ၾကတယ္တဲ့“
         “ လိွမ့္ခ်တယ္ဆိုုတာ ဘာကိုုဆိုုလိုုတာလဲ“
         ဟမ္မီလ္တန္ကျဖတ္ေမးသည္။
          “စက္ဘီးကိုုလမ္းအနိမ့္ပိုုင္းဖက္ဆီတြန္းၿပီးလွိမ့္ခ်လိုုက္တာေလ။ ဒီေတာ့စက္ဘီးက အရွိန္နဲ႔လိမ့္သြားၿပီးေနာက္ဆံုုးမွာလဲက်သြားတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူတိုု႔အခုုပဲ၀န္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ကစ္ပ္နဲ႔ေရာ္ဂ်ာက စက္ဘီးကိုုယူၿပီး ေက်ာင္းေဘာလံုုးကြင္းရဲ႕ဂိုုးတိုုင္နားမွာ သြားပစ္ထားလိုုက္ ၾကေသးတယ္တဲ့။“
          “ ဟုုတ္သလားေရာ္ဂ်ာ“
         ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားဖက္ကိုုလွည့္ၾကည့္ရင္းထပ္ေမးသည္။
          “ တခ်ိဳ႕တ၀က္ေတာ့မွန္တယ္ဒက္ဒီ။“
          ေရာ္ဂ်ာက လက္ႏွစ္ဖက္ကိုုစားပြဲေပၚတင္၍ပြတ္ေနၿပီးေခါင္းငံုု႔ကာေျပာသည္။
          “ က်ေနာ္တိုု႔ တေယာက္တခါစီပဲလွိမ့္ခ်ၾကတာပါ။ ကစ္ပ္ကစလုုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ဂေရး။ ေနာက္ဆံုုးမွာက်ေနာ္လွိမ့္ခ်တယ္။“
          “ တေယာက္တခါဆိုုတာပဲမ်ားလွၿပီ။ ဒက္ဒီမင္းကိုုေတာ္ေတာ္အံ့ၾသတယ္။ စိတ္လည္း ပ်က္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့မင္းကိုုေရာပဲကစ္ပ္“
          ဟမ္မီလ္တန္က သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုုတလွည့္စီၾကည့္၍ေျပာလိုုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး က၀င္ေျပာ၏။
          “ တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ညာေနတာပဲ။ ဒါမွမဟုုတ္သိလ်ွက္နဲ႔မေျပာပဲေနၾကတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စက္ဘီးကေတာ့ေပ်ာက္ေနၿပီ။“
          ပန္းကန္ေဆးကန္ေဘးကစဥ္ေပၚတြင္ထိုုင္ေနသည့္ေကာင္ေလးက ခုုခ်ိန္ထိဖုုန္းေျပာေန ေသာေကာင္ေလးကိုု ေနာက္ေျပာင္၍ရယ္ေမာေနသည္။ ကစ္ပ္ကစကားစေျပာသည္။
          “ စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာ က်ေနာ္တိုု႔တကယ္မသိပါဘူး မစၥက္ေမလာ။က်ေနာ္တိုု႔အစ ထဲကေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေရာ္ဂ်ာ စက္ဘီးကိုုေက်ာင္းကေန က်ေနာ့္အိမ္ကိုုယူလာတုုန္းက စက္ဘီးကိုုေနာက္ဆံုုးေတြ႕ခဲ့တာပဲ။ အဲ.. အဲဒါကေနာက္ဆံုုးမတိုုင္ခင္တေခါက္ပါ။ တကယ့္ ေနာက္ဆံုုးက ေနာက္တေန႔မနက္စက္ဘီးကိုုက်ေနာ္ဒီအိမ္ကိုုျပန္ယူလာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ထားခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုုစက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာေတာ့က်ေနာ္တကယ္မသိဘူး“
          ကစ္ပ္ကေခါင္းခါရင္းေျပာသည္။ ေဂးလ္ဘာ့တ္က ' ေဒၚလာ ၆၀ ေနာ္' ဟုုထေအာ္ျပန္ သည္။
         “ မင္းတိုု႔ငါ့ကိုုတပါတ္ကိုု ၅ေဒၚလာျပန္ေပးသြားလိုု႔ရတယ္။“
         “ မင္းကိုုငါသတိေပးေနတယ္ ေဂးလ္ဘာ့တ္။ “
         အမ်ိဳးသမီးႀကီးက မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕ရင္းေျပာသည္။
          “ အခုုစက္ဘီးက အိမ္ေနာက္ေဖးကေပ်ာက္သြားၿပီ။ ဒီညေနမွာ သူတိုု႔ကအမွန္အတိုုင္း မေျပာေတာ့ ငါတိုု႔က ဘယ္သူ႔ကိုုဘယ္လိုုယံုုရမလဲ“
          “ က်ေနာ္တိုု႔အားလံုုးကိုုအမွန္အတိုုင္းေျပာေနတာပါ။“
          ေရာ္ဂ်ာက၀င္ေျပာသည္။ ေဂးလ္ဘာ့တ္က ကုုလားထိုုင္ေနာက္ေက်ာကိုုမီထိုုင္ရင္း ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေခါင္းခါျပေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွ ဘဲလ္သံမည္လာေသာအခါ ပန္းကန္ေဆးကန္ ေဘးကစဥ္ေပၚထိုုင္ေနေသာေကာင္ေလးကခုုန္ဆင္းၿပီး ဧည့္ခန္းဖက္ထြက္သြားသည္။
          ပခံုုးေတာင့္ေတာင့္၊ သေဘၤာသားမ်ားညွပ္ေလ့ရွိေသာဆံပင္ပံုုႏွင့္ မီးခိုုးေရာင္မ်က္လံုုးပိုုင္ ရွင္လူတေယာက္စကားမေျပာပဲႏွင့္ မီးဖိုုခန္းထဲ၀င္လာသည္။ ထိုုသူကအမ်ိဳးသမီးႀကီးကိုုျဖတ္ ကနဲၾကည့္ကာ ဂေရးဘားမန္းေဘးက ကုုလားထိုုင္မွာ၀င္ထိုုင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကႏႈတ္ ဆက္ရင္း စကားကိုုဆက္ေျပာသည္။
          “ ရွင္ကေတာ့မစၥတာဘားမန္းျဖစ္ရမယ္။ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္။ က်မက ေဂးလ္ ဘာ့တ္ရဲ႕အေမပါ။ ဒါကေတာ့ ေရာ္ဂ်ာ့အေဖ မစၥတာဟမ္မီလ္တန္ပါ“
          ထိုုသူက သူ႔ဖက္လွည့္၍ေခါင္းညြတ္ျပေပမယ့္ လက္ေတာ့မကမ္းပါ။
          “ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ“
          ဘားမန္းက သူ႔သားကိုုလွမ္းေမးသည္။ ကစ္ပ္ႏွင့္ေရာ္ဂ်ာကစကားစမည့္ဟန္ျပင္ေတာ့ဘားမန္းကသူတိုု႔ ကိုုလွမ္းေျပာသည္။
          “ ခနေနၾကဦး။ ငါအခုု ဂေရးကိုုေမးေနတာ။ ၿပီးရင္မင္းတိုု႔ေျပာရမယ္။“
          ဂေရးကျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမ်ွကိုု သူ႔အေဖအားေျပာျပေနသည္။ သူ႔အေဖက မ်က္လံုုးမ်ားကိုု ေမွးစင္း၍ အေသအခ်ာနားေထာင္ရင္း က်န္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုုအကဲခပ္ေနသည္။ ဂေရး ဘားမန္းစကားဆံုုးေသာအခါမစၥက္ ေမလာက၀င္ေျပာသည္။
          “ က်မကသူတိုု႔လုုပ္တယ္လိုု႔မစြပ္စြဲခ်င္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုုတာပဲ သိခ်င္တာပါ။“
          သူမက ဂေရးဘားမန္းကိုုေခါင္းခါျပေနေသာ ကစ္ပ္ႏွင့္ေရာ္ဂ်ာကိုုစူးစူးစိုုက္စိုုက္ၾကည့္ ေနသည္။
          “ မင္းေျပာတာမမွန္ဘူးဂေရး“ ဟုုေရာ္ဂ်ာကေျပာသည္။
          “ ဒက္ဒီနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲေျပာလိုု႔ရမလား“ ဟုုဂေရးဘားမန္းကသူ႔အေဖကိုုလွည့္ေမး၏။
          “ သြားစိုု႔ “
          မစၥတာဘားမန္းကထိုုသိုု႔တုုန္႔ျပန္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားဧည့္ခန္းဆီထြက္သြားတာကိုၾကည့္ ရင္းဒါကိုုတားသင့္သည္ဟုု ဟမ္မီလ္တန္ခံစားရသည္။ သည္လိုုလ်ွိဳ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးျခင္းကိုုေပါ့။ သူ႔လက္ဖ၀ါးမွာေခၽြးတိုု႔ျဖင့္စိုုေနသည္။ စီးကရက္ယူဖိုု႔အကၤ် ီအိပ္ထဲလက္ႏိႈက္လိုုက္သည္။ ထိုု႔ ေနာက္အသက္ကိုုျပင္းျပင္းရွဴကာ ႏွာေခါင္းေအာက္ေျခကိုုလက္ႏွင့္ပြတ္ရင္း သူ႔သားကိုုေမးခြန္း ထုုတ္လိုုက္သည္။
          “ ေရာ္ဂ်ာ..ဒီကိစၥကိုုတျခားသူေတြေျပာတာထက္ မင္းပိုုသိတာမရွိဘူးလား၊ ေဂးလ္ဘာ့တ္ ရဲ႕စက္ဘီး ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုုတာမ်ိဳးေပါ့။“
          “ ဟင့္အင္း။ က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ္က်ိန္ေျပာရဲပါတယ္။“
           ဟမ္မီလ္တန္ကဆက္ေမးသည္။
          “ ဒါျဖင့္ စက္ဘီးကိုုမင္းေနာက္ဆံုုးျမင္ခဲ့တာ ဘယ္အခ်ိန္လဲ“
          “ က်ေနာ္တိုု႔ စက္ဘီးကိုုေက်ာင္းကေနယူလာၿပီး ကစ္ပ္ရဲ႕အိမ္မွာထားခဲ့တုုန္းကပါ“
          ဟမ္မီလ္တန္က ကစ္ပ္ကိုုလွည့္ေမးျပန္သည္။
           “ ကစ္ပ္၊ အခုုေဂးလ္ဘာ့တ္ရဲ႕စက္ဘီးဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုုတာမင္းသိလား။“
          “ က်ေနာ္လည္းမသိဘူးဆိုုတာက်ိန္ေျပာရဲပါတယ္။ စက္ဘီးကိိုုေက်ာင္းကေန က်ေနာ့္ အိမ္ကိုုယူသြားၿပီးေနာက္တေန႔မနက္မွာ က်ေနာ္စက္ဘီးကိုုက်ေနာ့္အိမ္ကေန ဒီအိမ္ကိုုျပန္ယူ လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ကားဂိုုေထာင္ အေနာက္မွာထားခဲ့တယ္။“
          “ ပထမတခါမင္းေျပာေတာ့ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာဆိုု“
          ကစ္ပ္အေျဖကိုု အမ်ိဳးသမီးႀကီးက၀င္ေထာက္သည္။ ေကာင္ေလးကခ်က္ျခင္းျပန္ျပင္ ေျပာသည္။
          “ ဟုုတ္တယ္။ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာထားခဲ့တယ္လိုု႔ေျပာတာပါ။“
         “ မင္းေနာက္ေန႔ေတြမွာေရာ စက္ဘီးယူဖိုု႔ဒီအိမ္ကိုုလာခဲ့ေသးလား“
         “ ဟင့္အင္း။ မလာပါဘူး။“
         “ ကစ္ပ္“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ကစ္ပ္နံမည္ကိုုေခၚေတာ့ ကစ္ပ္ကေအာ္၍တုုန္႔ျပန္ေတာ့သည္။
          “ က်ေနာ္မသိဘူး။စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာ က်ေနာ္မသိဘူး“
          “ ကဲ.. ဘယ္သူ႔ကိုု၊ ဘာကိုုယံုုရမလဲဆိုုတာ ရွင္တိုု႔ က်မတိုု႔ ဘယ္လိုုလုုပ္သိမွာလဲ။ က်မသိတာေတာ့ေဂးလ္ဘာ့တ္ရဲ႕စက္ဘီးေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါပဲ။“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပခံုုးတြန္႔၍ဟမ္မီလ္တန္ကိုုေျပာေနခ်ိန္တြင္ ဂေရးဘားမန္းတိုု႔သားအဖ မီးဖိုုခန္းထဲ  ျပန္၀င္လာသည္။ ဂေရးဘားမန္းက စကားစေျပာသည္။
          “ စက္ဘီးကိုုတြန္းၿပီးလွိမ့္ခ်ဖိုု႔ ေရာ္ဂ်ာကေျပာခဲ့တာပါ။“
           “ အဲဒါမင္းေျပာခဲ့တာ။“
          ေရာ္ဂ်ာကခ်က္ျခင္းတုုန္႔ျပန္သည္။ သူထိုုင္ေနရာကုုလားထိုုင္မွထလာၿပီး ေရာ္ဂ်ာက ဆက္ေျပာသည္။
         “ မင္းကအဲဒီလိုုလုုပ္ခ်င္တာေလ။ စက္ဘီးကိုုသစ္သီးၿခံထဲယူသြားၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္ရ ေအာင္လိုု႔မင္းေျပာခဲ့တာေလ။“
          “ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း“ မစၥတာဘားမန္းက ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုလွမ္းေျပာသည္။
          “ သူ႔စကားဆံုုးရင္ မင္းဆက္ေျပာရမယ္ေကာင္ေလး။ ခုုေတာ့ ငါဆက္ေျပာမယ္။ မင္းတိုု႔ တေတြစက္ဘီးကိုုညဖက္ႀကီး တရြတ္တိုုက္ဆြဲသြားၾကတယ္ေလ။ အခုုမင္းတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္.....“
          ဘားမန္းက ပထမကစ္ပ္ကိုုၾကည့္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုၾကည့္ၿပီးဆက္ေျပာသည္။
          “ စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာမင္းတိုု႔သိပါတယ္။ မင္းတိုု႔သိတာကိုုစေျပာဖိုု႔ ငါအႀကံေပးခ်င္ တယ္။“
          ဘားမန္းစကားဆံုုးေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္က၀င္ေျပာသည္။
          “ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ပံုုစံက နည္းလမ္းမက်ဘူးလိုု႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။“
          “ ဘာကြ..“
          ဘားမန္းကနဖူးေၾကာေတြေထာင္လာၿပီး ေဒါသတႀကီးျပန္ေျပာသည္။
          “ မင္း ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္စမ္းပါ“
          ဟမ္မီလ္တန္ မတ္တတ္ထရပ္လိုုက္သည္။
          “ သြားၾကစိုု႔ေရာ္ဂ်ာ။ ကစ္ပ္.. မင္းေရာလိုုက္ခဲ့မလား၊ ေနခဲ့ဦးမလား။“
          သူက အမ်ိဳးသမီးႀကီးဖက္သိုု႔လွည့္လိုုက္သည္။
         “ ဒီည က်ေနာ္တိုု႔ ဘာဆက္လုုပ္လိုု႔ရမလဲဆိုုတာ က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူးမစၥက္ေမလာ။ က်ေနာ္ဒီကိစၥကိုုေရာ္ဂ်ာနဲ႔ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ ေလ်ာ္ေပးမလားဆိုုရင္ေတာ့ စက္ဘီးကိုုပ်က္စီး ေအာင္လုုပ္ခဲ့တဲ့အထဲမွာေရာ္ဂ်ာပါတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ သံုုးပံုုတပံုုေပးပါ့မယ္။“
           “ က်မလည္း ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။“
           အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဟမ္မီလ္တန္ေနာက္သိုု႔ လိုုက္လာ ရင္းဆက္ေျပာသည္။
         “ က်မလည္း ေဂးလ္ဘာ့တ္အေဖကိုုေျပာျပလိုုက္ပါ့မယ္။ သူကအခုုခရီးထြက္ေနတယ္။ တခုုခုုေတာ့ျဖစ္လာမွာပါ။ ေနာက္ေတြ႕ၾကဦးမယ္ေလ။“
           ဟမ္မီလ္တန္က တဖက္သိုု႔ကပ္ေပးလိုုက္သျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကိုုေက်ာ္ၿပီး ဆင္၀င္ေအာက္၀င္သြားၾကသည္။ သူတိုု႔ေနာက္ဖက္မွေန၍ ဂေရးဘားမန္း၏အသံကိုု ပီပီသသ ၾကားလိုုက္ရသည္။
          “ သူက က်ေနာ့ကိုု ငတံုုးလိုု႔ေခၚတယ္ဒက္ဒီ“
          “ သူလုုပ္တာမဟုုတ္လား။ သူကမွ တကယ့္ငတံုုး။ သူ႔ပံုုစံကိုုက ငတံုုးပံုုေပါက္ေနတာ“
          မစၥတာဘားမန္းအသံကိုုပါၾကားလိုုက္ရေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္ကလွည့္ၾကည့္ရင္းေျပာလိုုက္ သည္။
          “ ဒီညမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားအေတာ့္ကိုုတရားလြန္တာပဲ မစၥတာဘားမန္း။ ဘာေၾကာင့္ခင္ဗ်ား ကိုုယ္ခင္ဗ်ားမထိမ္းႏိုုင္ရတာလဲ။“
         “ ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္ပါလိုု႔ မင္းကိုုငါေျပာတယ္မဟုုတ္လား။“
           ဘားမန္းကလည္း သူ႔ကိုုျပန္ေျပာသည္။
   
          “ မင္းအိမ္ျပန္ေတာ့ေရာ္ဂ်ာ၊ သြားေတာ့။“
          ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုုလ်ွာျဖင့္သပ္လိုုက္ၿပီးေရာ္ဂ်ာ့ကိုုလွမ္းေျပာသည္။ ေရာ္ဂ်ာ ႏွင့္ကစ္ပ္ကလမ္းမေပၚထြက္ရာလမ္းကေလးဆီေလ်ွာက္သြားသည္။ဟမ္မီလ္တန္သည္တံခါး၀ တြင္ပိတ္ရပ္လိုုက္ၿပီး သားျဖစ္သူႏွင့္ႏွင့္အတုူဧည့္ခန္းကိုုျဖတ္ေလ်ွာက္လာေသာ ဘားမန္းကိုု
ၾကည့္ေနသည္။
         “ မစၥတာ ဟမ္မီလ္တန္“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အလန္႔တၾကားစကားစလိုုက္ေပမယ့္ စကားကိုုအဆံုုးမသတ္ႏိုုင္ေပ။
          “ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ခ်င္လဲ။ က်ဳပ္ေရွ႕ကထြက္သြားစမ္းပါ။“
          ဘားမန္းက သူ႔ပခံုုးကိုု၀င္တိုုက္လိုုက္ေသာေၾကာင့္ ဟမ္မီလ္တန္မွာ ဆင္၀င္ေအာက္မွ ေန၍ ဆူးမ်ားရွိေသာၿခံဳပုုတ္အတြင္းေရာက္သြားသည္။ ထိုု႔သိုု႔ျဖစ္သြားတာကိုုသူမယံုုႏိုုင္ေပ။ သူသည္ၿခံဳပုုတ္ထဲမွကုုန္းထလာၿပီး ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ရပ္ေနေသာ ဘားမန္းကိုုအားႏွင့္ပစ္ ထိုုးလိုုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုးမ်က္ခင္းေပၚလဲက်သြားၿပီး မ်က္ခင္းေပၚတြင္လံုုးေထြးေနေလ သည္။ ဟမ္မီလ္တန္သည္ ဘားမန္း၏လက္ေမာင္းမ်ားကိုု သူ႔ဒူးႏွင့္ဖိရင္း ေနာက္ေက်ာကိုု လက္သီးႏွင့္တရစပ္ထိုုးေနသည္။ ဘားမန္း၏အကၤ် ီေကာ္လာကိုုလည္းဆုုတ္မိသြားၿပီး ဘားမန္းေခါင္းကိုုမ်က္ခင္းႏွင့္ေဆာင့္တိုုက္ေနစဥ္ မစၥက္ေမလာက အလန္႔တၾကားေအာ္ ေတာ့သည္။
         “ ဘုုရားသခင္.. သူတိုု႔ကိုုျဖည္ၾကပါဦး။ ရဲေခၚၾကပါဦး“
          ဟမ္မီလ္တန္က ဘားမန္းေခါင္းကိုု မ်က္ခင္းႏွင့္ေဆာင့္ေနရာမွရပ္လိုုက္ေတာ့ ဘားမန္း ကသူ႔မ်က္ႏွာကိုုလည္ျပန္ၾကည့္ရင္းေအာ္သည္။
          “ ငါ့ကိုုလႊတ္..“
          အမ်ိဳးသမီးႀကီးက လူခ်င္းကြဲသြားေသာ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ကိုုလွမ္းေမးသည္။
          “ ဘာျဖစ္သြားၾကေသးလဲ။ ဘုုရား၊ ဘုုရား...“
          ေပအနည္းငယ္ခြာ၍ ေမာပန္းတႀကီးအသက္ရွဴေနၾကေသာ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ကိုု သူမကရပ္ၾကည့္ေနသည္။ အသက္အႀကီးဆံုုးေကာင္ေလးက ဆင္၀င္ေအာက္ရွိလူစုုထဲတိုုး၀င္ လာၿပီး ရန္ပြဲကိုုၾကည့္ဖိုု႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္းရန္ပြဲကၿပီးေနၿပီ။ ကေလးေတြက လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ ကိုုၾကည့္ရင္း ဘာဆက္လုုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကာရပ္ေနၾကသည္။ သူတိုု႔ကလက္ေမာင္းႏွင့္နံရိုုးမ်ား ကိုုကြယ္ရင္းတေယာက္ကိုုတေယာက္လက္သီးႏွင့္ထိုုးၾကဦးမည့္ပံုုဟန္ေရးျပေနၾကေသးသည္။
          “ ကေလးေတြ.. အိမ္ထဲျပန္၀င္ၾကစမ္း။“
          မစၥက္ေမလာက ရင္ဘတ္ကိုုလက္ႏွင့္ဖိရင္း ကေလးေတြကိုုလွမ္းေအာ္သည္။
         “ ဒီလိုုျဖစ္သြားၾကလိမ့္မယ္လိုု႔ က်မမထင္ထားခဲ့ပါဘူး“
          ဟမ္မီလ္တန္မွာ ေခၽြးေတြရႊဲေနၿပီး အသက္ရွဴဖိုု႔ႀကိဳးစားလိုုက္တိုုင္း သူ႔အဆုုတ္ေနရာက ပူေလာင္နာက်င္လာသည္။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲမွာလဲ တစံုုတခုုဆိုု႔နင္ေနသလိုုျဖစ္ေနၿပီးမ်ိဳခ်လိုု႔ လည္းမရေပ။ သူက လမ္းစေလ်ွာက္ဖိုု႔ႀကိဳးစားေတာ့ သူ႔သားႏွင့္ကစ္ပ္ကေဘးတဖက္တခ်က္မွ ၀င္တြဲသည္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ ကားတံခါးကိုုခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ပိတ္သံၾကားလိုုက္ရၿပီး အင္ဂ်င္ လည္းစႏိႈးသည္။ ကားေရွ႕မီးကသူတိုု႔ေရွ႕ကိုုျဖတ္ထိုုးထား၏။ ေရာ္ဂ်ာက တခ်က္ရိႈက္လိုုက္ သည္။ ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားပခံုုးေပၚလက္လွမ္းတင္လိုုက္သည္။ ကစ္ပ္ကလည္းစတင္ငိုု ေၾကြးရင္းေျပာေလသည္။
          “ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္။ အေဖ က်ေနာ့္ကိုုရွာေနေတာ့မယ္။“
          ေကာင္ကေလးကေျပာရင္းေျပးထြက္သြားသည္။
        
          “ ဒီလိုုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး မင္းျမင္လိုုက္ရတဲ့အတြက္ ဒက္ဒီစိတ္မေကာင္းပါဘူးသားရယ္။“
           သားအဖႏွစ္ေယာက္လမ္းေလ်ွာက္လာရင္း သူတိုု႔လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္ က သူ႔သားပခံုုးေပၚကလက္ကိုုဖယ္လိုုက္သည္။
           “ တကယ္လိုု႔ သူကဒါးဆြဲထုုတ္ရင္ ဒါမွမဟုုတ္တုုတ္နဲ႔ရိုုက္ရင္ ဒက္ဒီဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ။“
          “ သူအဲဒါမ်ိဳး မလုုပ္ႏိုုင္ပါဘူးကြာ။“
          “ တကယ္လိုု႔ လုုပ္ခဲ့ရင္ေကာ။“
          “ လူေတြက ေဒါသထြက္လာရင္ ဘာလုုပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုုတုုန္႔ျပန္မလဲဆိုုတာ ေျပာရခက္ တယ္ကြ။“
          သူတိုု႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီ ဦးတည္မိၾကၿပီ။ အလင္းေရာင္ေတြထိုုးထြက္ေနေသာ သူတိုု႔အိမ္ ေရွ႕တံခါးကိုု ျမင္ေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။
          “ ဒက္ဒီ့ၾကြက္သားေတြကိုုျပပါဦး။“
          ေရာ္ဂ်ာက သူ႔လက္ေမာင္းကိုုလွမ္းဆြဲရင္းေျပာသည္။
          “ သားအိမ္ထဲအရင္၀င္။ ညေနစာစားၿပီး ေစာေစာအိပ္ေတာ့။ မင္းမာမီကိုု ဒက္ဒီဘာမွ မျဖစ္ဘူးလိုု႔ေျပာ လိုုက္။ ဒက္ဒီဆင္၀င္ေအာက္မွာ ခနထိုုင္လိုုက္ဦးမယ္။“
        ေကာင္ေလးကေျခလွမ္းတလွမ္းစလိုုက္ၿပီး သူ႔အေဖမ်က္ႏွာကိုုၾကည့္ကာေနာက္ တလွမ္း ထပ္လွမ္းသည္။  ထိုု႔ေနာက္အိမ္ထဲသိုု႔ တဟုုန္ထိုုးေျပး၀င္သြားကာ အဆက္မျပတ္ေအာ္ေတာ့ သည္။
           “ မာမီ။ မာမီ....“

                        ~                    ~                     ~                     ~                       ~

          သူသည္ ဆင္၀င္ေအာက္ရွိကားဂိုုေထာင္နံရံကိုုမွီရပ္ရင္း ေျမႀကီးကိုုေျခေထာက္ျဖင့္ဟို ျခစ္ဒီျခစ္လုုပ္ေနသည္။ နဖူးေပၚကေခၽြးေတြကေတာ့ေျခာက္ကုုန္ၿပီ။ အကၤ် ီေအာက္မွာေတာ့ ေစးထန္းထန္းခံစားေနရတုုန္းပင္။
             တခါတုုန္းက  ပခံုုးေတြငိုုက္စိုုက္က်ေနၿပီးျဖဴေဖ်ာ့၍ စကားကိုုျဖည္းညွင္းစြာေျပာေန ေသာ သူ႔အေဖကိုုျမင္ခဲ့ရသည္။ ကေဖးဆိုုင္ထဲတြင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားႀကီးႏွစ္ဦး၏ရန္ပြဲမွာ ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုုးရြားခဲ့ ၿပီးႏွစ္ေယာက္စလံုုးလည္းအထိနာခဲ့ၾကသည္။ တဖက္လူမွာ ယာလုုပ္သားႀကီးျဖစ္သည္။ ဟမ္မီလ္တန္မွာ သူ႔ဖခင္ကိုုအလြန္ခ်စ္ၿပီး ဖခင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုုမွတ္မိသည္။ ခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ထိုုလူႏွင့္ျဖစ္ခဲ့ေသာသူ႔ဖခင္၏ ရန္ပြဲကိုု ျပန္စဥ္းစားမိေနေတာ့သည္။ 
           သူ႔မိန္းမထြက္လာခ်ိန္ထိ သူကဆင္၀င္ေအာက္မွာထိုုင္ေနဆဲပင္။
           “ ဘုုရားေရ..“
          မိန္းမက သူ႔ေခါင္းကိုု သူမလက္ႏွင့္ပင့္မလိုုက္ၿပီး ေရရြတ္၏။
          “ အိမ္ထဲ၀င္၊ ေရခ်ိဳး၊ တခုုခုုစားၿပီးရင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုုတာ က်မကိုုေျပာပါဦး။ ညစာေတြကေတာ့ေႏြးေနတုုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ေရာ္ဂ်ာေတာ့ အိပ္ရာ၀င္သြားၿပီ။“
          သိိုု႔ေသာ္ သူ႔သားက သူ႔အားလွမ္းေခၚေနသံကိုုၾကားေနရသည္။
          “ သူမအိပ္ေသးဘူး“ ဟုု အမ်ိဳးသမီးကေျပာသည္။
          “ ခနေနရင္ ကိုုယ္ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္။ တခုုခုုေသာက္ၾကတာေပါ့။“
          “ က်မျဖင့္ ခုုထိမယံုုႏိုုင္ေသးဘူး။“
           သူ႔မိန္းမက ေခါင္းခါရင္းေျပာသည္။ သူက သားအခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး ကုုတင္ေပၚ၀င္ထိုုင္ လိုုက္သည္။
          “ သားမအိပ္ေသးဘူးလား။ ေနာက္က်ေနၿပီ။ အိပ္ေတာ့ေနာ္။ ဂြတ္ႏိုုက္...“
          “ ဂြတ္ႏိုုက္.“
          ကေလးကျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူကသား၏လည္ပင္းကိုု သိုုင္းဖက္လိုုက္သည္။ ေကာင္ ေလးကည၀တ္အကၤ် ီ၀တ္ထား၏။ လတ္ဆတ္ေႏြးေထြးေသာ သား၏ကိုုယ္သင္းနံ႔ကိုုဟမ္မီလ္ တန္ရွဴရိႈက္မိသည္။ သူကသား ၏ေက်ာျပင္ကိုု ခပ္ဖြဖြပုုတ္ေပးေနရင္းေျပာလိုုက္သည္။
          “ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့ေနာ္သား။ အဲဒီလိုအိမ္နီးခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းေန။ ၿပီးေတာ့အခုုလိုု စက္ဘီးကိုုဖ်က္ဆီးပစ္တာမ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီလိုုမ်ိဳးတျခားကိစၥေတြကိုု လည္း ဒက္ဒီထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ရွင္းလားသား..“
          ေရာ္ဂ်ာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သူသည္သားကိုုဖက္ထားေသာလက္အားဖယ္လိုုက္ကာ အိပ္ရာခင္းကိုု ပ်ံ႕ေအာင္ျပန္ခင္းေပးလိုုက္သည္။
          “ အိုုေက...။ ဂြတ္ႏိုုက္ေနာ္သား။“
           သူကသားကိုုနမ္းဖိုု႔ ကိုုယ္ကိုုငံုု႔ကိုုင္းလိုုက္ခ်ိန္မွာ ေကာင္ကေလးကေျပာသည္။
          “ ဒက္ဒီ..။ အဘိုုးကလည္း ဒက္ဒီလိုုပဲအားရွိတာပဲမဟုုတ္လား။ သူ ဒက္ဒီ့အရြယ္တုုန္းက ေလ။ ဒက္ဒီသိပါတယ္။ သိတယ္မဟုုတ္လား။“
          “ ဒက္ဒီကိုုးႏွစ္သားေလာက္တုုန္းကအေၾကာင္း မင္းေျပာခ်င္တာမဟုုတ္လား။ ဟုုတ္ တယ္။ မင္းအဖိုုးကအားသန္တယ္။“
          “ တခါတေလက်ရင္ က်ေနာ္အဘိုုးကိုုသိပ္မွတ္မိဘူး။ အဘိုုးကိုုေရာ တျခားဟာေတြကိုု ေရာက်ေနာ္ေမ့ မသြားခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကိုုသိတယ္မဟုုတ္လားဒက္ဒီ။“
          ဟမ္မီလ္တန္က အေျဖမေပးေတာ့ ေကာင္ေလးကလွဲေနရာမွကုုန္းထလာသည္။
        “ ဒက္ဒီငယ္ငယ္တုုန္းက အဘိုုးနဲ႔ဒက္ဒီက အခုုဒက္ဒီနဲ႔က်ေနာ့္လိုုပဲလားဟင္။ ဒက္ဒီက အဘိုုးကိုုက်ေနာ့္ထက္ပိုုခ်စ္လား။ ဒါမွမဟုုတ္ က်ေနာ္နဲ႔တုူတူပဲခ်စ္လား။“
          ေကာင္ေလးကျပတ္ျပတ္သားသားပင္ေမး၏။ ဟမ္မီလ္တန္က ေစာင္ေအာက္မွ သူ႔ေျခ ေထာက္ေတြကိုု ဆြဲထုုတ္လိုုက္ၿပီး အေ၀းကိုုေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူကခုုခ်ိန္ထိတစံုုတရာ မေျဖေသးေသာအခါ သူ႔သားကထပ္ေမးျပန္သည္။
          “ အဘိုုးကေဆးလိပ္ေသာက္သလား။ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ ေဆးတံလားမသိဘူး ေသာက္တယ္။“
          “ ဟုုတ္တယ္။ သူမေသခင္ေလးမွာပဲေဆးတံစေသာက္တာ။ အရင္တုုန္းကသူစီးကရက္ ေသာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တခုုခုုစဥ္းစားမိတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့တခါ တံဆိပ္ ေျပာင္းၿပီး ျပန္ေသာက္ျပန္ေရာ။ သားကိုု ဒက္ဒီျပမယ္။ ဒက္ဒီ့လက္ ဖမိုုးကိုုနမ္းၾကည့္စမ္း။“
            သားကသူ႔လက္ေတြကိုုလွမ္းယူကာ နမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။
            “ ဘာနံ ့မွမရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လိုု႔လဲဒက္ဒီ။“
           ဟမ္မီလ္တန္ကလည္း သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ လက္ဖမိုုးေတြကိုုနမ္းၾကည့္သည္။
          “ အခုုေတာ့ ဒက္ဒီလည္းအနံ႔မရဘူး။ အရင္တုုန္းကေတာ့ ေဆးလိပ္နံ႔ေတြရခဲ့တယ္။ သားကိုု ဒက္ဒီတခုုျပမလိုု႔။ ဒါေပမယ့္ခုုကေတာ့ညဥ့္နက္ၿပီ။ အိပ္လိုုက္တာပိုုေကာင္းမယ္။“
          ေကာင္ေလးက ေစာင္ေအာက္လွိမ့္၀င္လိုုက္ကာ သူ႔အေဖတံခါး၀ဆီေလ်ွာက္သြားတာ ႏွင့္ မီးခလုုတ္ကိုုပိတ္ေတာ့မည့္ သူ႔အေဖလက္ကိုုၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေကာင္ကေလးက ေျပာသည္။
          “ ဒက္ဒီကေတာ့ က်ေနာ္ကိုုအူေၾကာင္ေၾကာင္လိုု႔ထင္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒက္ဒီငယ္ငယ္ တုုန္းက ဒက္ဒီ့ကိုုက်ေနာ္သိခဲ့ရင္ေကာင္းမွာပဲလိုု႔ဆုုေတာင္းမိတယ္။ ဒက္ဒီက အခုုက်ေနာ့္ အရြယ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ဘယ္လိုုေျပာရမလဲမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အထီးက်န္ေနသလိုုပဲ။ အဲဒါကဘာနဲ႔တူသလဲဆိုုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ  အခုုစဥ္းစားလိုုက္ရင္ ဒက္ဒီ့ကိုု က်ေနာ္ အခုုကတည္းကႀကိဳလြမ္းေနသလိုုပဲ။ အဲဒါ နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုုင္တယ္။ ဟုုတ္ တယ္မဟုုတ္လား။ အင္းေလ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္းတံခါးကိုုဖြင့္သြားေပးပါဒက္ဒီ..။“
            ဟမ္မီလ္တန္က သား၏အခန္းတံခါးကိုု ဖြင့္လ်ွက္သားထားခဲ့သည္။ ထိုု႔ေနာက္ တ၀က္ ေလာက္ပဲဖြင့္ ထားေပးခဲ့ရင္ပိုုေကာင္းမွာဟုုေတြးမိသည္။

(Raymond Carver ၏ Bicycle, Muscles, Cigarettes ကိုုဆီေလ်ွာ္ေအာင္ျပန္ဆိုုပါသည္။)

ခက္မာ 
ေ၇ႊေမာ္ကြန္း အသုံးျပဳသည္႔ရက္စြဲ
၂၀၁၁၊ ဇူလုိင္၊ ၂၅

Read More

ဝန္ႀကီး တမတ္ “ သာဓု ”

ေအာက္ပါ ၀တၱဳမွာစာေရးဆရာႀကီး သာဓု၏ ၀တၱဳျဖစ္ပါသည္။ သာဓုသည္ 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးၿပီးကာစ ေဒါသျဖစ္စရာ က ေမာက္ကမ ျမင္ကြင္းမ်ားကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ရာမွ စာတစ္ပုဒ္ ေကာက္ေရးရင္း စာေရးဆရာ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ရပါသည္” ဟု မၾကာခဏ ၀န္ခံေျပာဆိုေလ့ရွိပါသည္။
ယင္း ၀တၱဳက ေအာက္ေဖၚျပပါ “၀န္ႀကီးတမတ္ “ ဆိုေသာ ၀တၱဳျဖစ္ပါေၾကာင္း...။

ဝန္ႀကီး တမတ္
(သာဓု)

ဂ်စ္ကားကေလး တစင္းသည္ ဆူးေလဘုရားဘက္မွ ဒါလဟို ဇီလမ္းအတိုင္း အေနာက္ဘက္သို႔ ေမာင္းလာၿပီး သိမ္ႀကီးေစ်း ထိပ္ ဘုရားလမ္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ လက္ယာဘက္သို႔ ခ်ဳိး ေကြ႕ကာ သိမ္ႀကီးေစ်းဆင္ဝင္ေအာက္ အထည္ဆိုင္မ်ား အနီး တြင္ ႐ုတ္တရက္ ထုိးရပ္လိုက္၏။

'အိုင္ေဆး ရင္ေရ ဆိုင္ေတြ အားလံုး ပိတ္ထားပါကလား၊ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားပါလိမ့္'

ဂ်စ္ကားကို ကုိယ္တိုင္ေမာင္းလာသူ မိန္းမပ်ဳိသည္ ကား ေပၚမွမဆင္းဘဲ အထည္တန္းဆီသို႔ လွည့္ၾကည့္ရင္း အနီးရွိ အေဖာ္အား ေျပာလိုက္ရာ'

'ဟင္ ဟုတ္ပါရဲ႕'

ဟု အေဖာ္ မိန္းမပ်ဳိက ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္လက္၍

'ေနဦး ေနဦး တစ္ေယာက္ေယာက္ ေမးၾကည့္ရေအာင္'

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကားအနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူ သတင္းစာေရာင္း ေသာ သူငယ္တစ္ေယာက္အား'

'ေဟ့ သူငယ္ ေစ်းဘာျဖစ္လို႔ ပိတ္တာလဲ'

'ဒီေန႔ ေစ်းတိုက္ပြဲ ရွိတယ္ေလ၊ ခု အစည္းအေဝးၿပီးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳဖုိ႔ သြားၾကၿပီ၊ ဟိုေရွ႕မွာ'

မိန္းမပ်ဳိ ႏွစ္ေယာက္သည္ သူငယ္ လက္ညႇိဳးညႊန္ရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မွပင္ ဂ်ဴဗလီေဟာဆီသို႔ ဦးခိုက္ ခ်ီတက္သြားၾက ေသာ လူထုႀကီးကို ေတြ႕ရေလ၏။

ခက္တာပဲ ရင္ရယ္၊ ကုိယ့္ကို နက္ျဖန္ ဆြမ္းေကြၽးတစ္ခုက ဖိတ္ထားတာနဲ႔ အဲ့ဒီကို ဝတ္သြားဖို႔ ပိတ္ဆန္းလာဝယ္တာ၊ ခုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ေဆာရီးျဖစ္တာဘဲ'

'အို တင္ကလဲ တင့္မွာ အဝတ္အစားေတြ ဒီေလာက္ ေပါ ရက္သားနဲ႔၊ ရွိတာ တစ္ခုခု ဝတ္သြားလဲ ၿပီးတာပဲဟာ'

'ႏိုး ႏိုး ကိုယ့္အေၾကာင္း ရင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ ကိုယ္က ဒါဆို ဒါမွ'

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို တင္သည္ ေမာ္ေတာ္ကား လက္ကိုင္ ကို လက္ဝဲဘက္ တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ထိန္းကိုင္ကာ လ်င္ျမန္ ေသာ အဟုန္ျဖင့္ ေမာင္းထြက္သြားေလ၏။

ကားကေလးမွာ ေႏွးခ်ီတစ္ခါ ျမန္ခ်ီတစ္မူ ေျမာက္တူ႐ႈသို႔ လိမ့္ေန၏။

တင္ဆိုသည္မွာ အသက္အားျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ ၾကားတြင္ ၾ<ြကားၾ<ြကားရြရြႏွင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသူျဖစ္၏။

သူသည္ ေရွ႕တြင္ခ်ီတက္ေနေသာ လူထုကို လည္းေကာင္း၊ သူ႔အား မ်က္ႏွာေပး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကေသာ ေဘးလူ အေပါင္းကို လည္းေကာင္း သူသည္ ဂ႐ုစိုက္ဟန္မတူ။

'ဆြမ္းေကြၽးမွာ ဝတ္ဖို႔ ပိတ္ဆန္းမရတာ ဂြက်တာဘဲ'

ဟု တစ္ခါတစ္ခါ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်က္ကို ေထာက္ေသာ္ သူသည္ ပိတ္ဆန္းကလြဲ၍ ဘာမွ် စိတ္မဝင္စား သည္မွာ ထင္ရွားေနေတာ့၏။

'ေဟ့ တင္ ဘယ္သြားမွာလဲ'

ဟူေသာ ရင္၏အသံၾကားမွ ႐ုတ္တရက္ သတိရသလို လႈပ္ရွားလာၿပီး

'ဟင္ ကုိယ္ျဖင့္ ပိတ္ဆန္းမရလို႔ စိတ္အိုက္လာတာနဲ႔ ဘယ္ေရာက္ လာမွန္းေတာင္ သတိမထားမိဘူး၊ ဟိုဟာ က်ား ကူးေက်ာင္း မဟုတ္လား ျပန္ေကြ႕မွဘဲ'

ဟု ေျပာရင္း တင္သည္ ကားေကြ႕ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ေသာ္ လည္း ထိုအခ်ိန္၌ သူတို႔ေရာက္ေနေသာ ေနရာမွာ ေမာေတာ္ ကားေကြ႕ရန္ မဆိုထားဘိ၊ ဆိုက္ကားကေလး တစ္စင္းပင္ ျပန္ေကြ႕ရန္ ခဲယဥ္းေလာက္ေအာင္ လူေရာ ယာဥ္ရထားေတြပါ ႐ႈပ္႐ွက္ခတ္ေနသည့္ အျဖစ္ကိုေတြ႕ရမွ

'ကဲ လူရွင္းမွပဲ ျပန္ေကြ႕ေတာ့မယ္၊ ကားကို ေဘးကပ္ရပ္ ထားမွပဲ'

ဟုေျပာကာ တင္သည္ ကားကေလးကို ဂ်ဴဗလီဝင္းအဝ မေရာက္တေရာက္ ပလက္ေဖာင္းေဘးတြင္ ရပ္ထားလိုက္ေလ ၏။

'ကဲ မထူးပါဘူး၊ ကားရပ္ထားရမယ့္အတူတူ ဂ်ဴဗလီေဟာ ထဲ ခဏဝင္ ၾကည့္ရေအာင္'

တင္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆုိ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္၏။

ဘုရားဘုရား သူမို႔လို႔ ဤစကား ေျပာထြက္ပံု ရမ္းကားလွ ေတာ့၏။ ႐ုိင္းေလစြ၊႐ိုင္းေလစြ။

ဤမွ်ေသာ လူထု အုပ္ႀကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အျဖစ္ကို အသည္းနင့္ေအာင္ ပူေဆြးၿပီး ႐ိုေသသမႈ အေလးျပဳ လာၾက ခ်ိန္ဝယ္ သူမို႔သာ ဤစကားမ်ဳိး ေျပာရက္ေတာ့သည္။ မေတာ္ တဆ သူ႔စကားကိုသာ လူထုၾကားရလွ်င္ ခဲတစ္လံုးစီႏွင့္သာ ဝိုင္းေပါက္ေတာ့ သူ႔ဂ်စ္ကား ေပ်ာက္ျပားသြားစရာ ရွိ၏။

ႏိုင္ငံေရးကို သူနားလည္ပံု မေပၚ၊ စီးပြားေရးလည္း သူ သိဟန္မရွိ၊ စီးပြားေရးသိလွ်င္ ေစ်းတိုက္ပြဲအေၾကာင္းကို သိရ မည္။ ေစ်းတိုက္ပြဲသိလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးလည္း သိရမည္။

သို႔ေသာ္ တင္ကား၊ ဘာကိုမွ်မသိဟု ဆိုရန္မသင့္။ တစ္ခု ေတာ့ သူသိသည္။ ထုိအသိမွာ ဝတ္မႈ၊ စားမႈ၊ ၾ<ြကားမႈ သာ လွ်င္ ျဖစ္တန္ရာ၏။

ဤ၍ ဤမွ် မသိသား ဆိုးဝါး၍ အလိမၼာ ေခါင္းပါးလွ ေသာ တင္လို အထက္တန္းစား မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ ဗမာ ျပည္တြင္ ရွိေနေသးသည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းျပည္လူထုသည္ ပူမႈ ေတြၾကားထဲမွာ အံ့အားေသာ္လည္း သင့္ရာ၏၊ ေဒါသေသာ္ လည္း ျဖစ္ရာ၏။

သို႔ေသာ္ တင္လို မိန္းမမ်ဳိးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ မိုက္ ေသာ ေယာက်္ားမ်ားလည္း ရွိေသး၏။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြး ေန ရွာေနစရာမလို ထိုေယာက်္ားမ်ားကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား လုပ္ႀကံၾကသူ၊ လူသတ္ေကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။


x

မၾကာမီ တင္ႏွင့္ရင္သည္ ဧရာမ လူအုပ္ႀကီးအား တိုးကာ ေဝွ႕ ကာျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ အေလာင္းမ်ားထားရာ ဂ်ဴဗလီေဟာထဲ သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။

'သူနာျပဳ သူနာျပဳ'

ဟူေသာ အသံမ်ားႏွင့္အတူ လူထုႀကီးသည္ ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ ရက္ ျဖစ္သြားေလ၏။

'ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ စည္းကမ္းေသဝပ္ၾကပါ၊ အေလးျပဳၿမဲ ျပဳၾကပါ၊ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းလံုးဆို႔ၿပီး တက္ သြားတာပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး'

ထိုအသံ ေပၚလာမွ လူထုလည္း ၿငိမ္သြားသည္။

'လာေဟ့ ရင္ေရ ထြက္ၾကစို႔'

ဟု တင္ဆိုသူက ေျပာကာ တင္ႏွင့္ရင္သည္ လူအုပ္ႀကီး အား ေဝွ႕ကာ တိုးကာျဖင့္ပင္ ထြက္လာခဲ့ၾကေလ၏။

ပတ္ဝန္းက်င္ ေဘးပရိသတ္ လူထုသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အား အမ်ားနည္းတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳရန္လာသည္ဟု ထင္လွ်င္ ထင္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ ထင္ျခင္းကား တက္တက္စင္ လြဲေတာ့၏။

အမွန္စင္စစ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေလာင္း မ်ားကို အေလးျပဳခဲ့သူမ်ား မဟုတ္။ အထူးအဆန္းလို ျပပြဲ တစ္ပြဲလိုမ်ဳိး သေဘာထား၍လားမသိ၊ ဝင္ၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္ ၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့သူမ်ားသာ ျဖစ္၏။

ထိုအမိုက္မ ႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔ဂ်စ္ကား ထားခဲ့ေသာ မူလေနရာသို႔ ေရာက္ေသာ္ မိမိတို႔ ဂ်စ္ကားကို မေတြ႕ရေတာ့ပဲ မလွမ္းမကမ္းတြင္သာ အျခား ဂ်စ္ကားတစင္းကို ေတြ႕သျဖင့္ ဟိုေမးရႏိုး ဒီေမးရႏိုးႏွင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတြးေနၾက၏။

'ကိုယ္တုိ႔ဂ်စ္ကားေတာ့ လူခိုးသြားၿပီထင္တယ္'

တင္သည္ ဤသို႔ေျပာရင္း မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ေတာင္ ေျမာက္ေလးေထြသို႔ ရွာေဖြသလို ၾကည့္ေနျပန္၏။

၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ကြၽီခနဲ ဘရိတ္ဖမ္း၍ ရပ္လိုက္ ေသာ ကားသံတစ္ခုကို ၾကားရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကေလ ၏။

ထိုးရပ္လိုက္ေသာ ကားမွာ မိမိတို႔ဂ်စ္ကား ျဖစ္ေနၿပီး ေမာင္းလာသူမွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ အတြင္းေလာက္တြင္ ရွိမည္ ဟု ခန္႔မွန္းရေသာ ေယာက်္ားပ်ဳိ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

'ဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ကားထင္တယ္၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ အေမႀကီး ခုန ဂ်ဴဗလီေဟာထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳရင္း ဆို႔ၿပီး တက္သြားလို႔ ကိစၥတံုးၿပီ ေအာက္ေမ့တာ ေဆး႐ံု အေရာက္ ေစာလို႔သာေပါ့'

ထိုသူသည္ တင္ႏွင့္ရင္ ရပ္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ကာ ေျပာဆို ေတာင္းပန္ေနေလ၏။ တင္ႏွင့္ ရင္တို႔မွာလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ေၾကာင္ေနၾက၏။ ဘာမွ်ျပန္မေျပာသျဖင့္ ထိုလူက ဆက္လက္ ၍

'ခင္ဗ်ားတို႔ ကားေနာက္က ဂ်စ္ဟာ က်ဳပ္ကားေပါ့၊ က်ဳပ္ အေမကို ေဆး႐ံုသြားပို႔ဖုိ႔ဟာ ႐ုတ္တရက္စက္ႏိႈးမရတာနဲ႔ ေတြ႕ ရာကားကို ဆြဲယူသြားရတာပဲ၊ ဒီနားက ေစ်းသည္ေတြေတာင္ မွာထားခဲ့ေသးတယ္၊ မေျပာၾကဘူးလား'

ထိုလူလည္း ႐ုတ္တရက္ စကားျဖတ္ၿပီး ရွပ္အက်ႌအိတ္ကို ႏိႈက္ေနေလ၏။

'ဒီမွာရွင့္၊ ကြၽန္မကားကို ကြၽန္မ မသိဘဲ ယူသြားႏိုင္သ လား'

တင္သည္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေမးလိုက္၏။

'အင္း ခင္ဗ်ားေမးတာ လမ္းက်တယ္၊ သူတစ္ထူးရဲ႕ ပစၥည္း ကို ပိုင္ရွင္ခြင့္မျပဳရင္ ယူမသြားႏိုင္ဘူး၊ မွန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အေမႀကီး ဗိုလ္္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳရင္း တက္သြားတာနဲ႔'

'ဒါ ကြၽန္မ နားမလည္ဘူး၊ ပိုင္ရွင္မသိဘဲ ယူတာဟာ ခိုး တာပဲ'

တင္သည္ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ရန္ေတြ႕ေန၏။

'စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေလ၊ က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ေနတာပါ၊ ခင္ဗ်ား ကားမကလို႔ ဘုရင္ခံကားျဖစ္ရင္လည္း အတင္း ယူရလိမ့္မယ္၊ က်ဳပ္အေမေတာ့ အေသမခံႏိုင္ဘူး'

ထိုလူသည္ စကားကိုျဖတ္၍ အိတ္ႏိႈက္ကာ

'စိတ္မရွိနဲ႔ ေရာ့ ေရာ့၊ ဓါတ္ဆီဖိုးေငြ ႏွစ္က်ပ္'

တင္သည္ ထိုလူ လွမ္းေပးေနေသာ ေငြကိုမယူဘဲ ထိုလူ႔ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာထားမွာ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ မဟုတ္၊ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ရွိေန၏။

'ဒါဘာလဲ လူကို ေျပာင္စရာ ေလွာင္စရာ မွတ္ေနသလား၊ ရွင္ ကြၽန္မကားကို ဘာလို႔ ခိုးသြားရသလဲ၊ ရွင္ ေမာ္ေတာ္ကား သူခိုး'

တင္သည္ လက္ညိႇဳး ေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ရန္ေတြ႕လိုက္သ ျဖင့္

'မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကားေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားတယ္ ဆိုေတာ့၊ ခင္ဗ်ားေတာင္ ကုသိုလ္'

'ဒါေတြ ကြၽန္မ နားမလည္ဘူး၊ ရွင္ ကားသူခိုး ကားသူခိုး'

'ဘာ နားမလည္ဘူး ဟုတ္စ၊ ဒါေတြ နားမလည္ရင္ ေလာ ကႀကီး အျပင္ဘက္မွာ သြားေနခ်ည္၊ လူေလာကႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႐ိုင္းပင္းကူညီရတယ္ နားလည္ လား'

ထိုလူ ဤသို႔ေျပာလိုက္သျဖင့္ တင္မွာ ေၾကာင္သြား၏။

'အပ်ဳိေခ်ာတိုင္း အေျပာမခ်ဳိဘူးဆိုတာ ဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္း ေတာင္းပန္ေနတာ'

တင္သည္ အံကေလး ႀကိတ္လိုက္၏။

'မေတာင္းပန္လို႔ ဘာမ်ားလုပ္ခ်င္ေသးသလဲ၊ ကားသူခိုးက'

'ေတာ္ေတာ့ က်ဳပ္ကို သူခိုး သူခိုးနဲ႔ ေစာ္ကားတာ သံုးေလး ခါရွိၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္'

ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာထား တည္သေလာက္ အသားေတြက လည္း နီလာ၏။

တင္ကလည္း အေတာ္မာ၏။ လာမည့္ေဘး ေျပးေတြ႕ရန္ ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးတဲ့ကာ

'ေျပာတယ္၊ ရွင္ဘာလုပ္မလဲ'

'ပါးခ်လိုက္မွာေပါ့'

ထိုလူ၏ အမူအရာမွာ ကလီကမာ မဟုတ္၊ ေျပာသလို လုပ္မည့္အသြင္ကို ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ တင္သည္ ေၾကာက္ သလို ရြံ႕ကာ ေနာက္ကို တြန္႔သြား၏။ ဘာေျပာ၍ ဘာလုပ္ရ မည္ မသိေတာ့ဘဲ စစ္ကူေခၚသလို မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ရင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ ခဏတြင္

'ဘာလဲ ဘာလို႔ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာလဲ၊ ဒါ လင္မယား ရန္ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမ်ာက္ပြဲလည္း မဟုတ္ဘူး'

ဟူေသာ ထိုလူ၏ အသံကိုၾကားမွ တင္ေရာ ရင္ပါ ေဘး တြင္ ရပ္၍ ဝိုင္းအံုၾကည့္ေနေသာ လူမ်ားကို သတိထားမိေတာ့ ကာ၊ ရွက္ေသြးေတြျဖာၿပီး ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမည္ မသိရွိေန စဥ္

'ကားေပၚတက္ၾက'

ဟု ထိုလူကဆိုမွ သတိရေတာ့ကာ တင္တို႔သည္ ကားေပၚ တက္၍ စက္ႏိႈးေကြ႕ေမာင္း ထြက္ခြာသြားေလ၏။

ေမာင္းမည့္သာ ေမာင္းသြားရသည္။ သတိမွ ရွိေလရဲ႕လား မေျပာတတ္။ ကားကေလး ရမ္းခါေနသေလာက္ တင့္စိတ္ လည္း ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနေလ၏။

'ေဟ့ သတိထားၿပီး ေျဖးေျဖးေမာင္းမွေပါ့'

ထိုအသံၾကားမွပင္ ေစာေစာက 'လူ႔ဂြစာ' သည္ မိမိတို႔ကား ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပါလာေၾကာင္း သိရသျဖင့္ တင္သည္ ႐ုတ္တ ရက္ ကားကို ထုိးရပ္လိုက္ေလ၏။

'ရွင္ ရွင္ ဘာလို႔ လိုက္လာရသလဲ'

တင္သည္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္၏။

'က်ဳပ္ေတာင္းပန္တာ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ေတာင္းပန္ဖို႔ လိုက္လာတာပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္လို႔ ကား ခိုးမႈနဲ႔ ဂါတ္ကိုတိုင္ခ်င္ရင္လည္း ဂါတ္ကိုေမာင္း က်ဳပ္ပါလိုက္ မယ္'

တင္၏ ညိဳမည္းေနေသာ မ်က္ႏွာမွာ အလင္းေရာင္ ျဖာ လာ၏။ ပထမကမူ ပုလိပ္ကိုလည္း သတိမရ၊ ဂါတ္တိုင္ရန္ လည္း သတိမရဘဲ၊ ယခု ထိုလူေျပာမွသတိရကာ ဂါတ္ေရာက္ မွ အေၾကာင္းျပလိုက္မည္ ဟူေသာ အၿငိဳးကေလးျဖင့္

'မေက်နပ္ဘူး၊ ဂါတ္သြားမယ္'

တင္က ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္သည္တြင္

'ဒါျဖင့္ ေကာင္းၿပီ၊ ဂါတ္ကိုေမာင္း၊ ႏို႔ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားမွာ ကားေမာင္းလိုင္စင္ ရွိသလား၊ ဂါတ္ေရာက္ရင္ ပုလိပ္ေတြက ေမးလိမ့္မယ္'

ထုိလူ ဤသို႔ေမးလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တင့္မ်က္ႏွာ မွာ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ေျပာင္းလဲသြားကာ ရင္အား လွမ္းၾကည့္ လိုက္၏။

'ဟဲ ဟဲ ခင္ဗ်ားမွာ ကားေမာင္းလိုင္စင္ မရွိဘူး၊ က်ပ္သိ တယ္၊ ပုလိပ္ေတြ ဝတၲရားေပါ့သေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ (မိန္းမ ကားေမာင္းသူေတြ) အားႀကီး အတင့္ရဲေနၾကတာပဲ၊ ကဲေလ၊ ေမာင္း ေမာင္း ဂါတ္တဲကို'

'ဟင့္အင္း၊ ဂါတ္ကို မသြားေတာ့ဘူး၊ ရွင့္ကိုလည္း အမႈ မလုပ္ေတာ့ဘူး'

တင္သည္ ျပာျပာသလဲ လက္ေလ်ာ့လိုက္၏။

'ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ ရန္သူလား မိတ္ေဆြလား'

'မိတ္ေဆြ ဆိုပါေတာ့'

'ဒါနဲ႔ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားတို႔ ဂ်ဴဗလီေဟာကို ဘာကိစၥ လာ ၾကသလဲ'

တင္သည္ ရင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။

'သူမ်ားနည္းတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳဖုိ႔ လာတယ္ဆို ရင္ ဒီလုိပဲ ဝတ္စားလာရသလား'

တင္ႏွင့္ရင္တို႔သည္ သူတို႔ဝတ္လာေသာ အဖိုးတန္ အဝတ္ အစားမ်ားကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾက၏။

'ခင္ဗ်ားတို႔ ဝတ္စားလာတာဟာ တန္ဖိုး မနည္းလွဘူး၊ မ်က္ႏွာႀကီး မဂၤလာေဆာင္ကို လာသလိုပဲ ဝတ္စားလာတယ္'

တင္ႏွင့္ ရင္မွာ ထိုလူအား ေမာ္မၾကည့္ရဲဘဲ ရွိေနၾက၏။

'တခ်ဳိ႕ မိန္းမေတြလည္း ရွိေသးတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳဖို႔လာတာ အဝတ္အစား အေကာင္းဆံုး အဖိုးအတန္ ဆံုးကိုမွ ဝတ္ၿပီး စိန္တြဲလဲ ေရႊတြဲလဲနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ ဆိုး လာတယ္၊ ေပါင္ဒါ အေဖြးသား လိမ္းလာတယ္၊ ဒါ ဝမ္းနည္း ျခင္း အထိမ္းအမွတ္တဲ့လား၊ အေတာ္႐ိုင္းတဲ့ ဟာမေတြ၊ ထြီ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း အတူတူပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ရွက္စ ရာေကာင္းသလဲ ဟင္'

တင္ႏွင့္ရင္သည္ မိမိတို႔ အဝတ္အစားကို လည္းေကာင္း၊ ေဘးတြင္ခ်ထားေသာ ေခတ္သစ္ ဖက္ရွင္ (ပလတ္စတစ္ မိုး ကာအက်ႌ) ဆင္တူႏွစ္ထည္ကိုလည္းေကာင္း ၾကည့္ကာ ရွက္ ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနၾက၏။

'ခင္ဗ်ားတို႔ မိဘေတြ ေသရင္ ဒီလုိပဲ ဝတ္စားလာမလား၊ ေပါင္ဒါအေဖြးသား ႐ိုက္လာမလား၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ ဆိုးလာ မလား'

ထိုလူ၏ အသံမွာ တျဖည္းျဖည္း တုန္လာ၏။

'အခု လူထုရဲ႕ အေလးျပဳခံေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္တို႔ရဲ ေခါင္းေဆာင္၊ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ မိဘဆိုရင္လည္း မမွားဘူး၊ အဲဒီ ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳဖို႔လာရင္ ကိုယ့္မိဘ မသာကို လာသလိုပဲ ဝတ္စားလာပါ၊ ခုလို အျပဳအမူေတြကို ေရွာင္'

ထိုလူကားထိုစကားမွ်ျဖင့္မရပ္ေသးဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတၳဳပၸတၲိ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ေစ်းတိုက္ပြဲ၊ ဖဆပလ ပါမက်န္ အေျဖအေမး ေရာ ေထြးေပြလံုးကာ ေနာက္ဆံုး မည္သည့္အေျခ ေရာက္သြားၾက သည္မသိ။

'ေကာင္းတယ္၊ က်ဳပ္သိပ္ဝမ္းသာတယ္၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ထင္ သေလာက္ နားမေဝးေသးဘူး၊ ကဲ၊ ျပန္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း သြားမယ္'

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေပၚမွဆင္းသြားသျဖင့္ တင္ႏွင့္ရင္ သည္ ထူးဆန္းေသာ ထိုလူအား တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ၿပီးမွ ကားစက္ႏိႈး၍ ေမာင္းထြက္သြားေလ၏။

ထိုလူလည္း မိမိကား ဆိုက္ထားရာ ဂ်ဴဗလီေဟာ အနီးသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကားကို စက္ႏိႈးၾကည့္၏၊ မရ။ ျပဳျပင္၏၊ စက္ကား မႏိုး၊ ေခြၽးအထြက္သာ တုိးလာသျဖင့္ နီးရာ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ မွာေသာက္ေန ေလ၏။

ထုိအခ်ိန္၌ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ လူ ေလးငါးေယာက္ ဝိုင္းဖြဲ႕ ထိုင္ေနၾက၏။ တစ္ေယာက္က စတင္၍

'တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ အဖြဲ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳ ဖုိ႔ အလွဴေငြ ေကာက္ခံတာ ၅ဝဝ ေက်ာ္ ရတယ္၊ အေထြေထြ စရိတ္ ႏႈတ္လိုက္တာေတာင္ ၃ဝဝ ေလာက္ ပိုမယ္၊ အဲဒါ ဘာ လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ'

ပထမလူက ေမးသည္ကို ဒုတိယလူက

'၃ဝဝ တန္ ပန္းေခြ လွလွႀကီးလုပ္ၿပီး အေလးျပဳရင္ မ ေကာင္းဘူးလား'

ဟု အႀကံေပးသည္တြင္ တတိယလူက

'အဲဒါပဲ ေကာင္းတယ္'

ဟု အားရဝမ္းသာ ေထာက္ခံလိုက္ေလ၏။

ထိုစကား ၾကားလိုက္ရေသာ 'လူ႔ဂြစာ' သည္ လက္ဖက္ ရည္ ေသာက္ေနရာမွ ထလာၿပီး

'ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတာထက္ ေကာင္းတဲ့နည္းကေတာ့ အဲဒီ ပိုတဲ့ေငြ ၃ဝဝ ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရန္ပံုေငြထဲ ထည့္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ ၃ဝဝ တန္ ပန္းေခြလုပ္လုပ္ သံုးေထာင္တန္ ပန္းေခြ လုပ္လုပ္ ေနာက္ဆံုး အမိႈက္ပံုထဲ ေရာက္မွာပဲ'

ဟု ခပ္တည္တည္ ဝင္ေျပာလိုက္သျဖင့္ မူလ ေဆြးေႏြးေန ေသာ လူမ်ားလည္း ထိုလူအား ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ ၾကည့္ေနရာမွ

'မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲ'

ဟု တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေမးလိုက္ေသာ ေၾကာင့္

'မဆိုင္လဲ ၿပီးေရာေပါ့'

ဟု ေျပာရင္း မိမိေနရာတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္တြင္ ထိုလူ မ်ားလည္း မၾကာမီ ထြက္သြားၾကေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ မိန္းမတစ္သိုက္မွာလည္းလက္ဖက္ရည္ေသာက္ ေနၾကသည္။ ထိုအထဲမွ ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္က

'ဟိုသူငယ္ေျပာတာ မွန္တာေပါ့၊ ပန္းေခြလုပ္ၿပီး အေလးျပဳ လည္း အမိႈက္ျဖစ္မွာပဲဥစၥာ၊ ရန္ပံုေငြထဲ ထည့္လိုက္တာက ေကာင္းဦးမယ္'

မိန္းမ ခပ္ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္က ေထာက္ခံလိုက္၏။

ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကမူ

'ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔မွ မရွိေတာ့တာ၊ ဒီရန္ပံုေငြ ဘယ္မွာသံုးမွာလဲ'

ထိုအသံ ၾကားသည္ႏွင့္ ေစာေစာကလူ ထလာျပန္ကာ အဆိုပါ မိန္းမမ်ား ထိုင္ေနေသာ စားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။

'ခုဖြင့္ထားတဲ့ ရန္ပံုေငြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အပါအဝင္ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီး ဇနီးေတြကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ ဖြင့္ထားတဲ့ ရန္ပံုေငြေပါ့၊ ဝန္ႀကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ သားမယားေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလို႔ ေကာင္းပါ့မလား ေဒၚေဒၚ၊ ခုေနအခါမွာ အဲဒီ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီး ဇနီး ေတြကို အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ရန္ပံုေငြ ျဖစ္ပါတယ္'

မိန္းမအားလံုး ထိုလူစကားကို နားစြင့္ေနၾကသည္။

'ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ ဝန္ႀကီးတစ္မတ္ ဝန္ကေတာ္ တစ္က်ပ္ ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကပါသလားခင္ဗ်ာ'

ထိုလူသည္ မိန္းမတစ္သိုက္လံုးကို သိမ္းက်ဳံး ေမးလိုက္ သျဖင့္ အားလံုး ေခါင္းခါျပၾက၏။

'မၾကားဖူးဘူး၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္'

'ေရွးျမန္မာဘုရင္ လက္ထက္ေတာ္က ဝန္ႀကီးဆိုရင္ ၾသဇာ တန္ခိုး အင္မတန္လႊမ္းမိုးႀကီးက်ယ္တယ္ခင္ဗ်၊ ခုရွိတဲ့ ဝန္ႀကီး ေတြလိုေပါ့ ခင္ဗ်ာ'

မိန္းမတစ္သိုက္ကား ထုိလူ႔စကားတြင္ နားစြင့္ေနၾက၏။

'အဲ့ဒီေရွးတုန္းက ဝန္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ သားသမီး ျဖစ္ေစ၊ ဝန္ႀကီးကေတာ္ျဖစ္ေစ ေသဆံုးတဲ့အခါ ႐ိုင္းပင္းတ့ဲအေနနဲ႔ ကူ ေငြထည့္ၾကတယ္၊ ၅ဝဝ၊ ၁ဝဝဝ စသည္ျ့ဖင့္ေပါ့ခင္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အသုဘဟာလည္း ဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာနဲ႔ အင္မတန္ စည္ကား တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဝန္ႀကီးသာ အရင္ေသရင္ေတာ့ ဝန္ကေတာ္ ေသသေလာက္လည္း ကူေငြမရဘူး၊ စည္လည္း သိပ္မစည္ ကားေတာ့ဘူး၊ ဝန္ကေတာ္ေသလို႔ ကူေငြ ၁ဝဝဝ ထည့္မယ္ဆို ရင္ ဝန္ႀကီးေသတဲ့အခါ ၅ဝဝ၊ ၃ဝဝ စသည္ျဖင့္ ေလ်ာ့သြား တယ္၊ ဒါ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့ ဝန္ႀကီးေသတဲ့အခါမွာ ဝန္က ေတာ္ဟာ ဝန္ႀကီးရာထူးမွ မရွိေတာ့ဘဲကိုး'

'အဲ အဲ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္'

'ခုေခတ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းေပါ့၊ ရာရွင္ ကိုယ္စားလည္ ရဖို႔ကိစၥ၊ ရာထူးရဖို႔ကိစၥ၊ နယ္မေျပာင္းဖုိ႔ ကိစၥနဲ႔ အျခား ကိုယ္ က်ဳိးကိစၥအတြက္ ဝန္ႀကီးေတြကို ေဖာ္လံဖားေနၾကသေလာက္ ဝန္ႀကီးကေတာ္ေတြကိုလည္း ေျမႇာက္စားၾကတယ္၊ အေရးေပး ၾကတယ္'

'ေဟ့ ဝန္ႀကီးတစ္မတ္ ဝန္ကေတာ္ တစ္က်ပ္ဆိုတာက ဘာ ကိုေျပာတာလဲ ေမာင္ရင္ရဲ႕'

မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးလိုက္သည္။

'ဒီလိုေလ ေဒၚေဒၚရဲ႕၊ ခုန ကြၽန္ေတာ္ေျပာသလို ေရွးဗမာ ဘုရင္လက္ထက္က ဝန္ကေတာ္ေသရင္ ဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာနဲ႔ ကူ ေငြ ၁ဝဝဝ ထည့္တဲ့လူဟာ ဝန္ႀကီးေသေတာ့ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ ေလာက္ပဲ ထည့္ၾကေတာ့တယ္။ ဝန္ႀကီးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ မရွိၾက ေတာ့ပဲကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ေရွးပညာရွိေတြက ဝန္ႀကီးေသရင္ တစ္ မတ္၊ ဝန္ကေတာ္ေသရင္ တစ္က်ပ္ရယ္လို႔ ဆိုစမွတ္ ျပဳခဲ့ၾက တယ္'

'ေၾသာ္ ေၾသာ္'

'ခုေခတ္လဲ ဒီလိုေပါ့၊ ဝန္ကေတာ္ ေသသြားတဲ့ ဝန္ႀကီးဆို ရင္ သိပ္မ်က္ႏွာရွိတယ္၊ သမက္ေတာ္ခ်င္တဲ့ လူေတြကေရာ ကိုယ္က်ဳိးရွာသမားေတြကေရာ ဟိုက ဘာကူပါရေစ၊ ဒီက ဘာ တာဝန္ယူပါရေစနဲ႔၊ ဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာက ရွိေသးသကိုး၊ အဲဒီ ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစရွိတဲ့ ဝန္ႀကီးေတြ က်ဆံုးသြားတဲ့အတြက္ ခုနေျပာသလို ဝန္ႀကီးေသရင္ တစ္မတ္ မျဖစ္ရေအာင္ ကူေငြ လည္း ေလ်ာ့မသြားေအာင္ ကိုႀကီးႏုတို႔က သိပ္ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ရန္ပံုေငြေတြဖြင့္၊ အစီအစဥ္ေတြလုပ္နဲ႔ အေတာ္ ေခါင္း႐ႈပ္ ေန ၾကရတယ္'

'ဒီမွာ ဒီမွာ'

ထိုလူ စကားေျပာေနခိုက္ အထက္ပါအတိုင္း ေခၚသံၾကား သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ အနက္ေရာင္လံုခ်ည္ ဆင္တူဝတ္ ၍ လက္ဝဲလက္တြင္လည္း လက္ပတ္အနက္ စည္းထားေသာ တင္ႏွင့္ရင္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ထိုလူမွာ အံ့အားသင့္စြာ ထ သြားရင္း

'ဟင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ပန္းေခြေတြနဲ႔ ပါလား'

ဟုေမးၿပီး ေငးၾကည့္ေနေလ၏။

'ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္မတို႔ လြန္သမွ် ဝန္ခ်ရင္း အေလးျပဳဖို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာၾကတယ္၊ ရွင္နဲ႔ ေတြ႕မယ္ေတာင္ မထင္ဘူး၊ ကြၽန္မတို႔ကို လိုက္ပို႔မလား'

'ေအး ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ဒီလိုမွေပါ့'

ဟုေျပာၿပီး ထိုလူသည္ တင္ႏွင့္ရင္ကိုေခၚ ဂ်ဴဗလီေဟာသို႔ ေလွ်ာက္သြားၾကေလ၏။

က်ားကူးေက်ာင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ ဂ်ဴဗလီတံခါးဝသို႔ ေရာက္ ေသာ္ တေယာသံလိုလို ၾကားရသျဖင့္ ထိုလူသည္ တေယာသံ ၾကားရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။

တံခါးေပါက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ တေယာကို ခြၽဲခြၽဲပ်စ္ပ်စ္ ထိုးေနလ်က္ အျခားႏွစ္ေယာက္ သံုး ေယာက္က သီခ်င္းဆိုေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ ထိုလူ သည္ တေယာသမားထံ ေလွ်ာက္သြားေလ၏။

'ဒါ ဘာသီခ်င္းလဲ'

ထိုလူက ေမးလိုက္၏။

'ဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ က်ဆံုးသူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အတၳဳပၸတၲိ သီခ်င္းစာေလ ဝယ္ပါလားဗ်ာ၊ တစ္ရြက္မွ တစ္ မတ္ပါ'

လူတစ္ေယာက္က အာဝဇၨန္းရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ျပန္ေျပာ၏။ ထိုလူ ၏ မ်က္ႏွာသည္ ခ်က္ခ်င္း နီလာ၏။

'ခင္ဗ်ားတို႔ စီးပြားရွာစရာ ဒီေလာက္ပဲ ရွားသလား၊ ဒီ႔ျပင္ နည္း မရွိေတာ့ဘူးလား။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုတို႔၊ စာအုပ္တို႔ ေရာင္းတာက ေျဖႏိုင္စရာ ရွိေသးတယ္၊ ေတာ္ေသး တယ္၊ ခုေတာ့ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ပူေဆြေနရတဲ့ စ်ာပနကို ေခါင္းတပ္ၿပီး သီခ်င္းစပ္ေရာင္းတာမ်ား အံ့ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ခု က်ဆံုး တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္၊ မိဘဆို လည္း ဟုတ္တယ္၊ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားမိဘေတြေသရင္ ဒီလုိပဲ တေယာကေလးနဲ႔'

ထိုလူစကားမဆံုးမီ 'ခြပ္' ခနဲ အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာၿပီး ထိုလူမွာ ပံုရက္သား လဲက်သြားေလ၏။ လူေတြလည္း ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ထိုလူ စကားစေျပာစဥ္ က တည္းက လူအုပ္မွာ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာၿပီး ထိုလူအုပ္ထဲမွ မည္သူ ဝင္႐ိုက္သြားသည္ မသိလိုက္ရဘဲ ထိုလူသာလွ်င္ ေခါင္းကြဲ လဲက်သြားေတာ့ကာ ေနာက္ဆံုး၌ အျမင္မေတာ္ သည္ကိုေတြ႕တိုင္း ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း ေျပာတတ္ေသာ ထိုလူ အား တင္ႏွင့္ရင္တို႔ ဂ်စ္ကားႏွင့္ပင္ ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔လိုက္ရေလ ေတာ့သတည္း။


သာဓု

၂၀၁၁ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ၊ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ( ၆၄)ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

ေရႊေမာ္ကြန္း

Read More