By Khet Mar
ဒီေန့မနက္ အိပ္ရာအထမွာ ညီမတစ္ေယာက္ ဘာအိပ္မက္ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာ လာဦးမည္လဲဟုု ျမ၀ါးရုုံက စိတ္၀င္စားစြာ၊ ျပီးေတာ့ ရယ္ခ်င္စြာ ေတြးေနမိသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ညီမအိပ္မက္ အေၾကာင္းေတြ ေျပာလာတုုိင္း မရယ္ရက္ေတာ့တာ ေတာ္ၾကာေနခ့ဲျပီပဲ။ ညီမအိပ္မက္ အေၾကာင္း ျမိန္ေရ ရွက္ေရ ေျပာေနသည့္ အခ်ိန္မွာ ေပၚလာတတ္ေသာ ရယ္ခ်င္စိတ္ေတြက သနားကရုုဏာအျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလဲ၍ ထုုထည္ခဲဖြဲ. ၾကီးထြားခဲ့ရသည္။ ‘ညီမ’ကုုိ အလ်င္အျမန္ေျပာရင္း ‘ညကေလ’ ‘ညေျပာျပမယ္ သိလား’ ဟူ၍ ျဖစ္သြားတတ္ေသာ ညီမ၏ ညအိပ္မက္ ေတြအေၾကာင္း နားေထာင္ဖို႕အတြက္ ညီမကုုိ စူးစုူးၾကည့္ရင္း “ကဲပါညရယ္ ညရဲ့တစ္ေထာင့္တစ္ည အိပ္မက္ပံုုျပင္ေတြကုုိ ရပ္တန္းက ရပ္ပါေတာ့“ ဟုု ရယ္ကာေမာကာပင္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ မနက္မိုုးလင္း ျပီဆုုိလွ်င္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း၊ ေရခ်ိဳးရင္းနွင့္ ညီမျပန္ေျပာျပမည့္ ညကအိပ္မက္ အေၾကာင္း နားေထာင္ဖုုိ ့ပင္ စိတ္ေစာေနတတ္ျပီ။
ညီမသည္ အလြန္ထူးဆန္းေသာ မိန္းမငယ္ျဖစ္၏။ ညီမက ငါးမိနစ္ခန့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ထုုိငါးမိနစ္အတြင္း အိပ္မက္ကုုိ မက္ျဖစ္ေအာင္ မက္လုုိက္တတ္သူျဖစ္၏။ ညဘက္ အိပ္ျပီဆုုိလွ်င္လည္း တစ္ညကိုု ေျခာက္နာရီအိပ္လွ်င္ ညီမျပန္ေျပာတတ္သည့္ အိပ္မက္ေတြက ေျခာက္နာရီစာေလာက္ ၾကာေနတတ္ ျပန္သည္။ ညီမအိပ္မက္ေတြက အစီစဥ္တက် ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အဆင္ေျပေျပေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဟုုိေရာက္၊ သည္ေရာက္၊ ဘာမွမဆုုိင္သည့္ ျမင္ကြင္းေတြ၊ လူေတြ၊ စကားသံေတြပဲျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ဆက္စပ္ေတြးယူလွ်င္ အစီအစဥ္တက်လုုိလုုိ ျဖစ္ေနတတ္ေသာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးေတြ ပါေနတတ္ေသးသည္။ သည္လုုိအိပ္မက္ရွည္ၾကီးေတြ မက္သည့္ည၏ မနက္ပုုိင္းဆုုိလွ်င္ ညီမမွာ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပလုုိေဇာနွင့္ တက္ၾကြေနတတ္သည္။
သည္ေန့မနက္ေတာ့ ညီမျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။ အိပ္ရာထ၊ မ်က္နွာအတူတူ သစ္ၾကေတာ့လည္း ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္။ ထမင္းအိုုးတည္ဖုုိ႔ တစ္ေယာက္ကမီးေမႊး၊ တစ္ေယာက္က ဆန္ေဆး ေနခ်ိန္မွာလည္း စကားမစ။ ေရအတူခ်ိဳးၾကေတာ့လည္း မသိလုုိက္ မသိဖာသာ။ ေက်ာင္းကေလး မွာ မနက္ပုုိင္း စာသင္ခ်ိန္ကုုန္သြားျပီး ေန့ခင္းအားလပ္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့လည္း တပည့္ေလးေတြၾကားမွာ စကားမ်ား အလုုပ္ရွုုပ္ရင္း မေျပာျဖစ္ေပ။ သည္လုုိ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေန ျပန္ေတာ့ ေျပာကုုိေျပာစရာရွိျပီး ေျပာျပျခင္း မခံရေသးေသာ သူတုုိ ့၏ ထံုုးစံအတုုိင္း အသည္းယားယားနွင့္ ေမးခ်င္လာသည္။
တကယ္တမ္း ညီမတစ္ေယာက္ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာလာသည့္ အခ်ိန္ကေတာ့ ညေနေက်ာင္းဆင္း အျပီးမွာ ျဖစ္သည္။ ေျခတံရွည္ ေက်ာင္းကေလး ေပၚမွ ဆင္းျပီး ေက်ာင္း ဝင္း၏ ညာဘက္ေထာင့္ ၿခံစပ္မွာ ရွိသည့္ ဆရာမမ်ားအတြက္ ေဆာက္ထားေပးေသာ ၀ါးအိမ္ ကေလးဆီသိုု ့ ေျခသလံုုး၀က္ခန္ ့နက္သည့္ ေရျပင္ကုုိ ထမီတစ္၀က္မရင္း၊ ၾကိမ္ဆြဲျခင္း ကေလးကုုိ တစ္ဖက္ကဆြဲရင္း၊ ေရျပင္ကုုိ ဒရြတ္တုုိက္ လွမ္းျဖတ္ ရင္း သြားေနေသာ ညီမ၏ ေက်ာျပင္ ကုုိၾကည့္ျပီး အိပ္မက္အေၾကာင္း ေတြးေနမိေလသည္။
၀ါးထရံနွင့္လုုပ္ထားေသာ တစ္ဖက္တပ္ တံခါးရြက္နွင့္ ၀ါးတုုိင္တစ္တိုုင္မွာ ကပ္ခ်ည္ ထားေသာ သံၾကိဳးကေလးထဲမွ ေသာ့ေသးေသးကေလးကုုိ ဖြင့္တာလည္း ညီမပဲျဖစ္သည္။ တကြ်ိကြ်ိျမည္ေနေသာ ၀ါးၾကမ္းခင္းေတြကုုိ ဖြဖြလွမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေက်ာင္း၀တ္စံုု အျဖဴ အစိမ္းကုုိ လဲျပီးခါနီးအခ်ိန္မွာ ညီမ စကားစသည္။
“ညက အိပ္မက္အေၾကာင္း မမျမ၀ါးရံုုကုုိ ေျပာျပရဦးမယ္”
“လုုပ္စမ္းပါဦး”
ညီမက အ၀တ္အစားလဲျပီးျပီးခ်င္း ၀ါးၾကမ္းေပၚမွ အဆင္သင့္ ခင္းထားသည့္ သင္ျဖဴး ဖ်ာအိပ္ရာေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လုုိက္သည္။ မနက္စာ ညစာ ထမင္းနွင္႔ ဟင္းကုုိ မနက္ ကတည္းက ခ်က္ထားျပီးသားမိုု႔ စိတ္ေအးလက္ေအး အနားယူႏိုုင္သည့္ သည္အခ်ိန္ကုုိ ညီမ တမင္ေရြးထားမွန္း သေဘာေပါက္လုုိက္မွ ညီမ အိပ္မက္ကေတာ့ မက္ရိုုးမက္စဥ္ထက္ ဆန္းျပန္ျပီလားဟုု ကမန္းကတန္း စဥ္းစားမိသည္။
“ညက အိပ္မက္ထဲမွာေလ ညီမ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကုုိ ေတြ.တယ္၊ ပန္းပြင့္မဟုုတ္ ပါဘူးေလ၊ ပန္းဖူးကေလးပါ၊ ပန္းဖူးအျဖဴေလး၊ သိလား မမျမ၀ါးရံု”
“ပန္းဖူးအျဖဴကေလး”
ညီမစကားကုုိ သံေယာင္လုုိက္မိေတာ့ ညီမက လက္ေမာင္းေပၚတြင္ အံုုးထားသည့္ ေခါင္းကုုိ ဆတ္ခနဲ ညိတ္ျပသည္။
“ဟုုတ္တယ္၊ အဲဒီပန္းဖူးကေလးရဲ့ ရိုုးတံေတြမွာ ဆူးေတြလည္း ရွိတယ္၊ အရြက္ကေလးလည္း စိမ္းျပီး ဖားဖားကုုိေ၀ေနတာပဲ၊ ပြင့္ဖိုု ့ပဲလုုိေတာ့တာ၊ အိပ္မက္ထဲမွာမိိုု႔လိုု႔လား မသိဘူး၊ ပန္းဖူးကေလးရွိတဲ့ ေနရာ မွာ ေနေရာင္မရပဲ အံုု့အံုု့မုုိွင္းမိွုုင္းၾကီး ျဖစ္ေနတယ္”
ေျပာရင္းနွင့္ ညီမက အားမလုုိအားမရ ျဖစ္လာကာ လွဲေနရာမွ ထထိုုင္သည္။ တင္ပ်ဥ္ေခြေပၚမွာ ေခါင္းအံုုးတင္ျပီး ေခါင္းအံုုးေပၚကိုု တစ္ေတာင္နွစ္ဖက္ အားရပါးရ ေထာက္၏။
“အဲဒီပန္းကေလးက ညီမကုုိ စကားေျပာတယ္”
“ဟင္”
အလန္ ့တၾကား အာေမဍိတ္သံကုုိ ၾကားေတာ့ ညီမက အားရပါးရ ရယ္သည္။
“တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုုျပင္လုုိ ့ေျပာဦးမလိုု ့လား၊ ညီမ တကယ္ေျပာေနတာ မမျမ၀ါးရုုံရဲ့၊ ပန္းဖူးကေလးက ေျပာတယ္၊ ကြ်န္မ ပန္းတစ္ပြင့္အျဖစ္ ပြင့္ခ်င္ျပီတဲ့”
ညီမက စကားကုုိ တံုးတိတိရပ္သည္။
“ဆက္ေျပာေလ ညီမ၊ ျပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”
“ဒါပဲ၊ အိပ္မက္က အဲဒီမွာတင္ လန္ ့ႏိုုးသြားတာ၊ ညီမေလ ပန္းဖူးကေလးကိုု ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိ လုုိက္ဘူး၊ ဘာမွလည္း မေျပာျဖစ္လုုိက္ဘူး၊ အိပ္မက္က လန္ ့ႏိုုးေတာ့မွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတယ္”
ညီမကုုိ စိုုးရိမ္တၾကီးနွင့္ ၾကည့္မိသည္။ ဒါဟာ တကယ္ပဲလား။ အိပ္မက္ဆုုိတာမ်ိဳးက သက္ေသျပခိုုင္းလုုိ ့ ရတာ မဟုုတ္ေတာ့လည္း အခက္သားပင္။ ညီမကေတာ့ တကယ့္ကုုိ ထိခိုုက္တ, သေနေသာဟန္ျဖင့္ မက္ခဲ့ျပီးေသာ အိပ္မက္ကုုိ လုုိက္လံဖမ္းဆုုပ္၍ ေငးေမာေနသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမကုုိ တစ္နည္းတစ္ဖံုုေတာ့ ျပဳျပင္ေပးရေတာ့မည္။ ဘယ့္ႏွယ္… အိပ္မက္ေတြ တစ္သီတစ္တန္းၾကီး မက္ျပီးေတာ့ အိပ္မက္ကုုိပဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသတဲ့၊ ညီမအတြက္ စိုုးရိမ္ေတြးက ညီမစကားေၾကာင့္ အလန့္တၾကား ရပ္တန္ ့ရ၏။
“ဒီညေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ပန္းကေလးပြင့္လာမလားမသိဘူး”
(ခ)
အိပ္ရာကႏိုုးျပီဟုု အသိ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပဲ ဆယ္ေပေက်ာ္ရံုုပတ္လည္၀ါးအိမ္ကေလးနွင့္ ဆက္လ်က္ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္ပုုပုုေလးဆီမွ ညီမ၏ ဆန္ေဆးသံကုုိ ၾကားရသည္။ ႏိုု႔ဆီဘူးႏွစ္လံုုးစာ ဆန္ကေလးကုုိ ေဆးေနတာမိုု ့ ဆန္ေဆးသံက စည္စည္ေ၀ေ၀ မရွိပဲ တေျဖာက္ေျဖာက္ျဖစ္ေနသည္။ ဆန္ေဆးေရကုုိ သြန္ခ်ေတာ့ အိမ္ကေလးေအာက္မွာ ေရေတြအျပည့္ လႊမ္းေနတာမိုု ့ ေရသံ ဗလံုုဗလံုုကုုိ ၾကားရသည္။ ညီမအေစာၾကီး အိပ္ရာႏိုုးေနတာပဲ။ ထမင္းအုုိးတည္ျပီး သြားလွ်င္ ညီမက ႏိုု႔ဆီဘူးႏွစ္လံုုးစာ ထမင္းကိုု တစ္၀က္တိတိ ခြဲလိမ့္မည္။ က်န္ေသာ တစ္၀က္ကုုိ သံပန္းကန္ျပား နွစ္ပန္းကန္ထဲ အညီအမွ် ခြဲေ၀ျပီးသား ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သည္အျပဳအမူကိုု ျမင္စက အလန္ ့ တၾကား ေျပာခဲ့မိဖူးတာ သတိရသည္။
“ဟင္… ထမင္းကိုု ခြဲတမ္းနဲ ့ စားရမွာလား ညီမရဲ့၊ ၾကည့္လည္းလုုပ္ပါဦး၊ စားေကာင္းျခင္းမစားရဆုုိသလုုိ ျဖစ္ေနပါေရာလား”
အားရပါးရရယ္လိမ့္မည္ဟုု ထင္ထားေပမယ့္ ညီမက မရယ္ပါ။ မ်က္သားျဖဴျဖဴကေလးေတြေပၚေအာင္ မ်က္လံုုးပင့္ေမာ့ၾကည့္ရင္း အသံခ်ိဳခ်ိဳနွင့္ တိုုးတုုိးေျပာသည္။
“မမ-မ၀ရင္ ညေနစာ တစ္၀က္ခြဲထားတဲ့ အထဲက ယူစားေလ၊ ညီမက မစားႏိုုင္လိုု ့ပါ”
ေနာက္ပုုိင္းမွာေတာ့ သည္လုုိ စနစ္တက်ခြဲတမ္းခ်ျခင္းမွာ ညီမ မစားႏိုုင္ျခင္း တစ္ခုုတည္းေၾကာင့္ မဟုုတ္မွန္း သိလာရသည္။ အင္းေလ မစားႏိုုင္တာပါပဲ။ ၀မ္းျပည့္သြားလုိ ့ မစားႏိုုင္ေတာ့တာမ်ိဳး မဟုုတ္ပဲ၊ အ၀အၿပဲ စားဖုုိ ့မႏိုုင္ေသာ ဘ၀တာ၀န္ေတြေၾကာင့္ဆုုိတာ ရင္နင့္ဖြယ္ သိရွိခဲ့ရေလသည္။
ထမင္းကုုိ စနစ္တက် ခြဲေ၀ခ်က္ျပဳတ္စားရျခင္း၏ အေၾကာင္းေတြကုုိ ညီမ ေလေအးေအးႏွင့္ ေျပာျပ သည့္ေန ့က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ေန ့ျဖစ္သည္။ ထိုုေန ့သည္ ေက်ာင္း ကေလးမွ ဆရာမေတြအတြက္ ရြာက ေဆာက္ေပးထားေသာ ၀ါးအိမ္ကေလး၏ တံခါး၀မွာ ညီမနွင့္ အတူထိုုင္ရင္း စကား၀ိုု္င္းဖြဲ ့ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကေလး၏ ေအာက္မွာေရာ၊ ဆရာမေတြအတြက္ ေဆာက္ေပးထားသည့္ ၀ါးအိမ္ေလး၏ေအာက္မွာေရာ ေရေတြ ျပည့္လွ်ံ ၀ိုုင္းေနသည္။ ရြာထဲမွာလည္း ေရေတြ ၀ိုုင္းေနတာပါပဲေလ။ ညီမက သည္လုုိ၀န္းက်င္အႏွံ ့ ျပန့္၀ိုုင္း ေနသည့္ မိုုးတြင္းျမစ္ေရ ညိဳေနာက္ေနာက္ေတြကုုိ ၾကည့္ရင္း စကားစခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
“ေဟာဒီ ေရေတြက ဘယ္ေတာ့က်မလဲ မသိဘူး၊ ညီမေတာ့ ေရက်မွ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ မမျမ၀ါးရုုံေရာ ဒီလအိမ္မျပန္ဘူးလား”
“လခထုုတ္ရင္းနဲ့ ျပန္ၾကမယ္ေလ၊ ညီမက လခထုုတ္ရက္မျပန္ဘူးလား”
ညီမသည္ ေခါင္းကုုိခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ခါျပခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ဖုုိ့ အခြင့္အလမ္းေပၚတာေတာင္ မျပန္သည့္ ညီမအေပၚ အံ့ၾသတၾကီးနွင့္ စကားမစခင္မွာ ညီမအသံၾကားရသည္။
“မျပန္ေတာ့ဘူး၊ လစာကုုိ မမျမ၀ါးရံုုပဲ ထုုတ္ျပီး အိမ္ကုုိပုုိ ့ေပးပါ၊ ဒီမွာ ညီမတိုု ့အတြက္ တစ္လစာ၀ယ္ရမယ့္ အသံုုးစရိတ္အတြက္ ညီမစုုိက္ရမယ့္ ေငြတစ္၀က္ကုုိေတာ့ မမ ႏုုတ္ယူထားလုုိက္ေပ့ါ”
သည္ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ တာ၀န္က်သည့္ ဆရာမခ်င္း အတူတူ ညီမက ဘယ္လုုိျဖစ္ရတာလဲ။ ျပီးေတာ့ လစာထုုတ္ရက္ ညီမ မလိုုက္ဘူးဆုုိလွ်င္ သည္အိမ္ ပိစိကေလးမွာ ညီမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာ။
“ညီမကုုိ စိတ္မပူပါနဲ့၊ ကေလးေတြ ေခၚအိပ္မွာေပါ့”
ညီမက စုုိးရိမ္ေတြးကုုိ ရိပ္မိစြာ ကာကြယ္စကားေျပာ၏။
‘ဘာျဖစ္လုုိ့ မလုုိက္တာလဲ ညီမရယ္’ ဟူေသာစကား ဆံုုးဆံုုးခ်င္း ညီမက စကားကုုိ ျဖည္းျဖည္းစေျပာသည္။
“လခထုုတ္လုုိက္ရင္ ပုုိက္ဆံကုုန္ဦးမွာ၊ ဒီေခ်ာင္းအတြင္းကေန ၿမိဳ့ကုုိသြားမယ့္ ေမာ္ေတာ္သြားစီးဖိုု ့ သမၺန္ခက ငါးက်ပ္၊ ျမစ္၀က ၿမိဳ့ေရာက္တဲ့ အထိ သေဘၤာခက ရွစ္က်ပ္ ဆုုိေတာ့ ဆယ့္သံုုးက်ပ္၊ အသြားအျပန္ဆုုိ နွစ္ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္၊ ျမိဳ့ေရာက္ရင္ စားမွာေသာက္မွာနဲ႔၊ ဆုုိက္္ကားခဘာညာနဲ႔ဆိုု အနည္းဆံုုး ငါးဆယ္ေလာက္ကုုန္မွာ။
ညီမဒီမွာစားဖိုု ့တစ္လစာဖယ္ထားရမွာနဲ႔ဆိုုရင္ အေမတိုု႔ကိုုေပးဖိုု ့ဘယ္ေလာက္မွက်န္ေတာ့ မွာမဟုုတ္ဘူး။“
ညီမဒီမွာစားဖိုု ့တစ္လစာဖယ္ထားရမွာနဲ႔ဆိုုရင္ အေမတိုု႔ကိုုေပးဖိုု ့ဘယ္ေလာက္မွက်န္ေတာ့ မွာမဟုုတ္ဘူး။“
“အိမ္မွာကညီမရဲ႕လစာေလးကိုုပဲ မွီခိုုစားေနရသလိုုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာေလ။ ေဖေဖ့ပင္စင္လစာ ေလးကလည္း ဘာမွျဖစ္ေလာက္တာမဟုုတ္ဘူး၊ အေမ့ အိမ္ဆုုိင္ကေလး ကလည္း ဆုုိင္ဆုုိရုုံ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္၊ မီးဖုုိေခ်ာင္ တစ္ခုုစလံုုး ဆုုိင္ထဲက ယူစားရတာဆုုိေတာ့ ဆုုိင္ရဲ့ေငြက အိမ္သံုုးစားစရိတ္ထဲ၀င္ျပီး ဆုုိင္ေတာင္ ျပဳတ္လုုလုုျဖစ္ေနျပီ၊ ေမာင္ေလးနဲ့ ညီမေလးနဲ့ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ၊ တစ္အိမ္လံုုးစာအတြက္ ညီမကုုိ မွီခုုိေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီမက မေခြ်တာလိုု႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ မမရယ္။ လစာထုုတ္မလုုိက္ပဲေနရင္ ေငြ(၅၀) ေလာက္ အလုုိလုုိ သက္သာသြားမွာ”
ညီမစကားဆံုုးေတာ့ သက္ျပင္းတစ္လံုုးသာ အလုုိအေလ်ာက္ ပြင့္အံထြက္က်လာ ေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမဟာ မိသားစုုအတြက္ အားထားရာေက်းဇူးရွင္ပဲ။ ညီမဘ၀က က်ဥ္းေျမာင္းက်ပ္တည္းေပမယ့္ ေနခ်င္စရာေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ ေနခ်င္စရာ မေကာင္းဘူး ဆုုိရင္လည္း မေနခ်င္လုုိ႕မွ မရတာေလ။ ထမင္းနွစ္လံုုးခ်က္ကုုိ နွစ္ေယာက္စာအတြက္ တစ္၀က္စီ အညီအမွ်ခြဲ၊ တစ္စိတ္အညီအမွ် စိတ္ျပီးမွ စားတာေတြ၊ တပည့္ေလးေတြ ခူးလာေပးသည့္ ပြပြေဖာင္းေဖာင္း လယ္ကန္စြန္းပင္ၾကီးေတြကိုု ေန့တုုိင္းလုုိ ေၾကာ္စားျပီး ဟင္းစားဖိုုးေခြ်တာတာေတြ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြေရာက္တုုိင္း ၿမိဳ႕ျပန္ဖုုိ႕ အေဖာ္စပ္သည့္အခါ ျငင္းဆန္တာေတြကုုိ ပီပီျပင္ျပင္ နားလည္ခဲ့ျပီ။
“ညီမရယ္ ၾကည့္လည္း လုုပ္ပါဦး၊ အာဟာရခ်ိဳ.တဲ့ျပီး ေရာဂါေတြ ၀င္ေနပါဦးမယ္”
ညီမက ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့မွ ‘ရပါတယ္’ တဲ့၊ ညီမ၏ တသီတတန္း အိပ္မက္ေတြက ညီမအေျခအေနနဲ ့မ်ား ဆက္စပ္ေနမလားဟုု အေတြးလြန္စြာနွင့္ ဟုုတ္မွန္း မဟုုတ္မွန္း မေရရာစြာ အေတြးဆန္ ့မိသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္အျပန္မွာ ပုုလင္းနွင့္ ထည့္ေၾကာ္ယူလာတတ္ေသာ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ခ်က္ေတြ၊ ေျမပဲေၾကာ္ ေတြ ထည့္ေပးလွ်င္လည္း ညီမက ဘယ္ေတာ့မွ အသာတၾကည္ မစားတတ္သူေလ။ အာဟာရေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေတာ့ နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္လိုု႔မေပ်ာ္ပဲ ေတာင္စဥ္ေရမရ အိပ္မက္ေတြ ေလွ်ာက္မက္ေနတာမ်ားလား။
“ညီမက ေၾကြက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ကေလး တစ္ရြက္ကုုိ လုုိက္ေကာက္တာ မမျမ၀ါးရုုံရဲ့၊ သစ္ရြက္ကေလးက ေခ်ာင္းထဲက်သြားတယ္။ ညီမက သစ္ရြက္ကေလးကုုိ လုုိခ်င္ေဇာနဲ့ ေခ်ာင္းေရရဲ့ အတိမ္အနက္ကုုိ မတြက္မိပဲ အတင္းဆင္းဖမ္းလုုိက္ေတာ့ ေရထဲကုုိ ၀ုုန္းခနဲက်ျပီး ေရေအာက္ျမဳပ္သြားတာ၊ အသက္ရွဴေတြ က်ပ္လာျပီး လန္ ့ႏိုုးေတာ့ တစ္ကုုိယ္လံုုးေစာင္ေတြနဲ့ လံုုးေထြးေနတာပဲ”
ညီမ၏ အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ခုုျဖစ္သည္။ ညီမျမင္ခဲ့ေသာ သစ္ရြက္ကေလးက ဘာသစ္ရြက္လဲ ဆုုိတာ ညီမ သိႏိုုင္လိမ့္မည္လား။
“ေတာင္ေပၚတက္ေနတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးခုုိးေတြဖံုုးေနလိုုက္တာ ဘာမွမျမင္ရဘူး၊ ေတာင္ၾကီးကလည္း မတ္ေစာက္၊ မီးခိုုးေတြဖုုံးျပီး မျမင္မကန္း ျဖစ္ေနေတာ့ အလဲလဲအျပိဳျပိဳနဲ႔ ညီမတစ္ကိုုယ္လံုုး ဒဏ္ရာေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ညီမက ဆက္တက္ေနတာပဲ၊ လန္ ့ႏိုုးေတာ့ ေမာလုုိက္တာ။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေတာင္ထိပ္ နား မေရာက္ခဲ့ဘူး” သည္လုုိ သည္းထိတ္ရင္ဖုုိေတြလည္း ပါေသးသည္။ ညီမေရာက္လိုုေသာ ေတာင္ထိပ္နွင့္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းကြာေသးသလဲ။ ညီမကုုိယ္တုုိင္ပင္ မွတ္သားႏိုုင္ခဲ့ ဟန္ မတူေပ။
“ညတုုန္းက အိပ္မက္ကေတာ့ ဆန္းတယ္ မမေရ၊ ညီမတုုိ႔ မိသားစုုက ဘုုရားဖူးသြားတာတဲ့။ ပင္လယ္ၾကီးကုုိ ျဖတ္ျပီးေတာ့သြားရတာတဲ့။ သြားရတဲ့ယာဥ္ ကုုိလည္းၾကည့္ဦး၊ ေဖာင္နဲ့ သြားတာတဲ့ေလ၊ ေဖာင္ေပၚက လူေတြက သက္စြန့္ဆံဖ်ား အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ဘုုရားဆီေရာက္ဖုုိ႔ စိတ္ထဲမွာေစာျပီး စိတ္အားလည္း ထက္သန္ေနၾကတယ္၊ တကယ္တမ္း ဘုုရားဟာ ရွိကုုိရွိရမွာပဲဆုုိျပီး ေဖာင္နဲ ့ဆက္တက္ဖိုု ့ ျပင္တုုန္းမွာပဲ လန္ ့ႏိုုး သြားတာ”
ညီမ၏ အိပ္မက္ပံုုျပင္ေတြကုုိ ေျပာရမည္ဆုုိလွ်င္ေတာ့ ဆံုုးႏိုုင္မည္မထင္ေပ။ ညီမကေတာ့ အိပ္မက္အေၾကာင္းဆုုိလွ်င္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခါတုုန္းကေတာ့ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာရင္း တစ္စံုုတစ္ခုုကိုု သတိရသြားဟန္ နွင့္ အိပ္မက္အေၾကာင္းကုုိ တိခနဲျဖတ္ရင္း ေျပာဖူးသည္။
“ၾကည့္စမ္း ညီမအိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလြယ္တကူ ျဖစ္သြားတာ၊ လုုိတာရသြားတာ မရွိဘူးေနာ္၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတြၾကံဳရၿပီး ဆႏၵမျပည့္ခင္ လန္႔ႏိုုးသြားတာခ်ည္းပဲ၊ ကံၾကမၼာကေလ အိပ္မက္ကုုိ ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္္ရႊင္ရႊင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အေႏွာင္ အဖြဲ.ကင္းကင္းနဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳး မက္ခြင့္မေပးဘူး”
သည္လုုိ ညီမစကား ၾကားရေတာ့လည္း ကရုုဏာသက္စြာ ေျဖသိမ့္ရျပန္သည္။
“အိပ္မက္ဆုုိတာ လက္ေတြ.မွ မဟုုတ္တာပဲ ညီမရယ္၊ သိပ္မစြဲလမ္းပါနဲ႔ ေန႔ခင္းဘက္မွာလည္း တစ္ေန ကုုန္စာသင္၊ ညက်ေတာ့လည္း ေတာင္စဥ္မေရရာ အိပ္မက္ေတြေၾကာင့္ အိပ္မရနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနမ ေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္”
ညီမက သက္ျပင္းကုုိ အလ်င္ခ်သည္။ အိမ္ကေလးေအာက္က ေရညိဳေနာက္ေနာက္ ေတြကုုိ စူးစုုိက္ၾကည့္ရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြကုုိ တေျဖာက္ေျဖာက္ခ်ိဳးကာ ေျပာသည္။
“ညီမက မစြဲလမ္းလည္း အိပ္မက္ကေတာ့ ဆက္မက္ေနဦးမွာပဲ”
(ဂ)
ညီမတစ္ေယာက္ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္းမေျပာတာ နွစ္ရက္သံုုးရက္ရွိၿပီ။ ကေလးေတြကိုု သခ်ာၤတြက္ခိုုင္း ထားသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳး၊ လက္ေရးလွေရးခိုုင္းထားသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ သူ႔စားပြဲမွာထိုုင္ရင္း ေငးေမာ ေနတတ္သည္။ ညေနေက်ာင္းအဆင္း ေတြမွာလည္း သင္ျဖဴးဖ်ာခင္းအိပ္ရာေပၚ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလဲ ေလ်ာင္းေနတတ္သည္။ အိပ္လိုု ့ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေတာ့မသိဘူးေပါ့။
ညီမကစကားမစေတာ့ ညီမျငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနတာကိုု မေႏွာက္ယွက္လိုုသျဖင့္္ စကားမစ ျဖစ္ျပန္ေပ။ ထိုုရက္ေတြအတြင္းမွာ ထိုုရက္ေတြအတြင္းမွာ ညီမအၿမဲလိုု အေစာႀကီးနိုုးေနတတ္သည္။ အိပ္ရာနိုုးၿပီဆိုု ညီမကထမင္းခ်က္ထားတာေၾကာင့္ ထမင္းက်က္ေနတာျဖစ္ျဖစ္၊ ငွဲ ့ကာနီးဆူပြက္ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ရွိေနၿပီ။ ညီမက အိပ္မက္အေၾကာင္း မေျပာေတာ့ေပမယ့္ ဆန္ႏွစ္လံုုးခ်က္ထမင္းကိုု တစ္၀က္ခြဲကာ ညေနစာခ်န္ ထားၿမဲ၊ က်န္တစ္၀က္ကိုုတစ္စိတ္ခြဲၿပီး ညီတူမွ်တူစားၿမဲ၊ တပည့္ေလးေတြ ခူးေပးသည့္ ကန္စြန္းရြက္ကိုု အတြင္ သာေၾကာ္စားျမဲပင္။
“ညီမရယ္ၾကည့္လဲလုုပ္ပါဦး၊ မေသထမင္း မေသဟင္းျဖစ္ေနၿပီ။“
သည္လိုုေျပာေတာ့ ညီမက ‘အဟဲ’ ကနဲတခ်က္ရယ္ကာ “ညီမစားနိုုင္ပါတယ္ မမ ျမ၀ါးရံုုရဲ့“ဟု ရယ္က်ဲက်ဲေျပာသည္။
ညီမအိပ္မက္အေၾကာင္းမေျပာတာ သံုုးရက္ေျမာက္သည့္ေန ့မွာေတာ့ မေနနိုုင္စြာ စကားစမိေတာ့သည္။
“ဘယ္လိုုလဲညီမ၊ အိပ္မက္ေတြမမက္ေတာ့ဘူးလား“
ညီမက ‘ မက္ပါတယ္ ‘ ဟုုခပ္ဆိုုင္းဆိင္းပဲေျဖသည္။ ေနာက္ထပ္စကားဆက္ဖိုု ့ညီမ မ်က္ႏွာကိုု ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကည့္မိ၏။ ဟုုတ္ေလာက္ပါရဲ ့၊ ညီမမ်က္ႏွာေတြ ေခ်ာင္က်ေနသည္။
အိပ္မက္ဆိုုတာ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေနတုန္း မက္တာမွမဟုုတ္တာ။ သည္ေလာက္ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနမွေတာ့ ဘယ္မွာႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္လိုု ့ရေတာ့မွာလဲ။ စား ေတာ့လည္း ထမင္း ဟင္းျဖစ္ရံုု၊ ညီမနဲ႔ ေတာ့ ဒုုကၡပါပဲ။
“ အိပ္မက္အေၾကာင္းဘာလိုု ့မေျပာတာလဲ ညီမရဲ ့“
“မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး မမျမ၀ါးရံုုရယ္၊ ေျပာစရာ ၾကည္ႏူးစရာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အိပ္မက္မ်ိဳး ဆိုုရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္မွာေပါ့။ အခုုေတာ့…“
ညီမစကားမဆံုုးခင္မွာဘဲ ၀ါးကနဲသမ္းသည္။ ညီမအိပ္ေရးပ်က္လွၿပီ။ ညီမ၏ အိပ္မက္ဇာတ္လမ္းေတြကိုု တစ္ခန္းရပ္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ေငြေၾကးကိုုမီးကုုန္ရမ္းကုုန္ တိုုင္းတာသံုုးစြဲေန သည့္ၾကားထဲ အိပ္ေရးပ်က္ျပီး ေရာဂါ၀င္လွ်င္ ပိုုလိုု႔ဒုုကၡေရာက္ေတာ့မည္။ မျဖစ္ပါဘူးၾကာလွ်င္ အိပ္မက္ေတြအေပၚ စြဲလမ္းၿပီး စိတ္ေရာဂါပါ ရလာနိုုင္သည္။ လိုုရမယ္ရေဆာင္ထားေသာ ေဆးပုုလင္းထဲမွာ ေဆးလံုုးကေလးေတြ အဆင္သင့္ရွိေန သည္။ ေဆးလံုုးတစ္လံုုးကိုုထုုတ္ၿပီး ညီမကိုုလက္ကမ္းေပးေတာ့ ညီမကလက္မလွမ္းပဲ မ်က္လံုုး၀ိုုင္းေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ႏွင္ ့ၾကည့္ေနသည္။
“ေရာ့ေလ ညီမ“
“ဘာလဲ“
“အိပ္ေဆးတစ္လံုုးေသာက္ၿပီးအိပ္လိုုက္၊ ဒါမွႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္မွာ။ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ရင္ ညီမရဲ ့ ေတာင္စဥ္ေရမရ အိပ္မက္ေတြလည္း မက္ေတာ့မွာမဟုုတ္ဘူး။ ဒါမွ အိပ္ေရးပ်က္သက္သာမွာ။“
ညီမ၏လွမ္းလုုလုုလက္ကတြန္ ့ကနဲျဖစ္သြား၏။ ၿပီးေတာ့မွစကားမဲ့စြာ ေငးရီရီၾကည့္ သည္။
“ေရာ့ - ယူေလ“
ညီမကေခါင္းကိုု ျငင္ျငင္သာသာယမ္းခါ၏။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေခါင္းငံုု႔သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားၾကားရရံုု ေလသံႏွင့္ေျပာသည္။
“ပန္းအဖူးေလး ပြင့္လာၿပီဆိုုတဲ ့ အိပ္မက္ မက္ၿပီးေတာ့မွပဲ ေသာက္မယ္ေနာ္ မမျမ၀ါးရံုု“
မ်က္လံုုးေတြဆတ္ကနဲ၀ိုုင္းသြားတာ၊ တစ္စံုုတရာ အာေမဍိတ္ထြက္ဖိုု႔ေမ့သြားတာ၊ လက္ထဲရွိ ေဆးလံုုး ကေလးက ၀ါးခင္းၾကမ္းျပင္မွတဆင့္ အိမ္ေအာက္က ေရညိဳ ေနာက္ေနာက္ေတြထဲ ခုုန္ဆင္းသြားတာ၊ ဒါေတြအားလံုုးကိုု ညီမသတိထားမိရဲ ့လားေတာ ့မေျပာတတ္ပါ။
ထြန္းတိမ္လႊာမဂၢဇင္း
နိုု၀င္ဘာလ၊ ၁၉၉၂
0 comments:
Post a Comment