မွတ္မွတ္ရရ ယခုလ ေအာက္တုိဘာလ၊ ၂၃ ရက္ ေန႔ဆုိလွ်င္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၃၂ ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အတြက္ အမွတ္တရကုိ ဆရာ ဒဂုန္တာရာမွ ”နရသိမ္ေထာင္မွ အက်ဥ္းသား” ေဆာင္းပါးျဖင္႔ ဂုဏ္ျပဳခဲ႔ဖူးသည္၊ ဆရာျမသန္းတင္႔က ”မုန္တုိင္းထဲက လူ” အျဖစ္ႏွင္႔လည္းဂုဏ္ျပဳခဲ႔ဘူးသည္။ ဆရာႀကီး ေဒါင္းႏြယ္ဆြယ္ မွလည္း ”မဆန္းေသာ ေသျခင္းမွ ထာ၀ရ မေပ်ာက္ဆုံးသူ” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင္႔ ကဗ်ာရွည္ႀကီးျဖင္႔ ဂုဏ္ျပဳခဲ႔ဖူးသလုိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကတဲ႔ လူငယ္စာေပသမားေတြက ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ေခၚေ၀ၚခဲ႔ၾကတဲ႔ ဆရာဂ်မ္း ( ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မုိး) ကလည္း ”ၾကယ္နီေရာင္ကဗ်ာ”ဆုိတဲ႔ ကဗ်ာေလးျဖင္႔ ဂုဏ္ျပဳခဲ႔ဖူး ၾကသလုိ တျခားေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ စာေပသမားမ်ားကလည္း ဂုဏ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ဖူးၾကသည္။
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ၁၉၃၈ခုႏွစ္တြင္ အလုပ္သင္သတင္းေထာက္၊ ၁၉၃၉-၄၀ စတီးဘရားသား သစ္ကုိယ္စားလွယ္၊ ၁၉၄၆-၄၉ သစ္ကုိယ္စားလွယ္၊ သစ္အ၀ယ္ေတာ္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိလုပ္ကုိင္ခဲ႔ၿပီးေနာက္ သတင္းစာ၊ စာေရးဆရာဘ၀ျဖင္႔ ကြယ္လြန္သည္အထိ စာေပတာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္ခဲ႔သူျဖစ္ပါသည္။
ဆ၇ာသည္ ၁၉၃၈ တြင္ ေမာင္တင္ေအာင္ကေလာင္အမည္ျဖင္႔ ”ဘုန္းေမ႔ႏုိင္ဘူူး” ၀တၳဴျဖင္႔ စာေပေလာက သုိ႔ စတင္၀င္ေရာက္ခဲ႔ၿပီး ျမန္မာ႔ရုပ္ရွင္၊ ဘားမားဂ်ာနယ္၊ ျမန္မာ႔တာ၀န္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ၀တၳဴ မ်ားေရးသားခဲ႔ရာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ႏုိ၀င္ဘာလထုတ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ပါေသာ ”ေနာမူေ၀း” ၀တၳဴတုိမွစတင္၍ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕တြင္ ၇ တန္းအထိ ပညာသင္ၾကားခဲ႔႔သည္ကုိ စိတ္စြဲကာ ”ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္” ဟူေသာ ကေလာင္ကုိ ယူခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၄၉ တာရာမဂၢဇင္းတြင္ တြဲဖက္အယ္ဒီတာ၊ ၁၉၅၀ လင္းယုန္ ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာႏွင္႔ ထုတ္ေ၀သူ၊ ထုိမွ ၁၉၅၁ တြင္ လင္းယုန္သတင္းစာကုိပါ ပူးတြဲထုတ္ေ၀ခဲပသည္။ ၁၉၄၇ တြင္ ေရးသားခဲ႔ေသာ ”ဘုန္းေမာင္႔ တစ္ေယာက္တည္းရယ္” ၀တၳဴသည္ စစ္ၿပီးေခတ္စာေပေလာက၌ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကုိ အထူးထင္ရွားေအာင္ျမင္ေစခဲ႔ေသာ မွတ္တုိင္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ လုံးခ်င္း၀တၳဴေပါင္း ၄၅ အုပ္ႏွင္႔ ၀တၳဴတုိေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေဆာင္းပါးမ်ားစြာ၊ ၀တၳဴတုိေပါင္းခ်ဳပ္၊ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္၀တၳဴရွည္၊ သိပၸံက်မ္း၊ ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားက်မ္း၊ စသည္႔စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးသားခဲ႔သည္။ ဆရာသည္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးခ်ိန္မွစတင္၍ ေခတ္ေပၚျမန္မာစာေလာက၌ အထူးထင္ရွားခဲ႔ပါသည္။ ၁၉၇၈ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၃ ရက္ နံနက္ ၇း ၁၀ မိနစ္တြင္ အဆုတ္ေရာဂါျဖင္႔ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး၌ ကြယ္လြန္သြားခဲ႔သည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ဇနီး ေဒၚခင္ဦးႏွင္႔ သားသမီးေျခာက္ေယာက္တုိ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။
စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ စီးပြားေရးသမား အေနႏွင့္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျပည္႔စုံစြာ ေနႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ျပည္သူလူထုေကာင္းစားေရးအတြက္ သူယံုၾကည္သည့္စာေပႏွင့္ လူထုဘက္က ရပ္တည္ခဲ႔ၿပီး ေခတ္ကာလႏုိင္ငံေရးအေျခအေန ေတြကုိ အမွန္တုိင္းေ၀ဖန္ေရးသားသည္႔အတြက္ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ေရာက္ခဲ႔ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ႔ရသည္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ မကြယ္လြန္မီ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၂၀ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုႀကီး ေပၚတြင္ “လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဆိုတာ သူျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးက သူ႔ပခုံး ေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းတာ၀န္ကို ဘယ္ေလာက္ သယ္ပိုး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ တုိင္းတာရမွာပဲ” ဟု ေနာက္ဆုံးေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဆရာကဲ႔သုိ႔ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အား မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားအေနျဖင္႔ မေမ႔မေလွ်ာ႔ အစဥ္ထာ၀ရ သတိရဂါ၀ရ ျပဳလွ်က္ရွိေနသင္႔ေၾကာင္းပါ။
ေရြေမာ္ကြန္း
ကုိးကား( ရွုမ၀မဂၢဇင္း၊ မုိးေ၀မဂၢဇင္း ႏုိ၀င္ဘာ၊၁၉၇၈)ႏွင္႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အမွတ္တရစာစုမ်ား
0 comments:
Post a Comment