၃၃ လမ္းက်ဥ္းေလး “ခင္လြန္း ”

( ၃၃ လမ္း၊ လြမ္းဖြယ့္အတိတ္၊ ခ်စ္သူတို႔၏ပုံရိပ္မ်ား)

                                                      ၁။

ညေန ညေန .... စည္တယ္ေလ စည္တယ္ေလ...... ရီေ၀ေ၀ ရီေ၀ေ၀

                                ..........

    ညေနေလးေစာင္းၿပီဆုိရင္ေတာ့ သည္လမ္းေလးထဲက ကေဖးဆိုင္ေလးသည္လည္း ပါရီၿမိဳ႕က ကေဖးမ်ားလို လူ၀င္လူထြက္မ်ားလာေလသည္။ ဟိုမွသည္မွတဖြဲဖြဲ ၀ဲပ်ံက်လာသည့္ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား ႏွယ္ျဖစ္သည္။ ခဏေနေတာ့ လမ္းက်ဥ္းေလးသည္ ထိုငွက္အုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္သြားၿပီး အသံမ်ား အရုပ္မ်ားသည္လည္း ပိုမိုသက္၀င္လာေလသည္။

    ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ သစၥာ၊ အနာဂတ္ႏွင့္ အာရုံခံစားမႈအျမင့္ပ်ံငွက္္မ်ား။

    သည္ေနရာေလးက ပါရီက ကေဖးမ်ားလို အသားကင္နံ႔ေသြးစိမ္းန႔ံတို႔ျဖင့္ ညီႇစို႔ေနခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္။ လမ္းသားမ်ား၀တ္ျပဳကိုးကြယ္ရာ ဓမၼရုံေလး၏မ်က္ႏွာစာဘက္တြင္ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ စားပြဲ တလုံး မွန္ကာရွဴိးေက့စ္ေလးတခုျဖင့္ ကေဖးဆိုင္ေလးကို အက်ဥ္းရုံးထား၏။ စားပြဲခုံပုေလးမ်ားကေတာ့ လမ္းတဖက္တခ်က္စီမွာ ျပန္႔က်ဲလ်က္။

    အခ်ဳိေျခာက္ႏွပ္ထားသည့္ ဒန္ကရားတလုံးက တညီးညီးထေနသည့္မီးေသြးဖိုေပၚမွာ ပြက္ပြက္ ဆူထေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ စားပြဲခုံပုေလးမွာ ကိုယ့္၀ုိင္းနဲ႔ကုိယ္ ေမ်ာနစ္ေနတတ္သည့္ စကားသံတို႔သည္ လည္း တစီစီ လိႈ္င္လို႔ ေ၀လို႔ေလ။

    ဒါကိုပင္ “ေလထန္ကုန္း”လို႔ တေယာက္က ၀ိၿဂိဳဟ္ျပဳလိုက္ပုံရပါရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေလ ထန္ကုန္းဆုိသည့္အမည္ေလးႏွင့္ပင္ အားလုံးအသားက်သြားခဲ့ၾကပါၿပီ။

    သည္ေနရာေလးသို႔ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားက စာခ်စ္သူကဗ်ာခ်စ္သူ အႏုပညာျမတ္ႏိုးသူတို႔ တခုတ္တရ လာတတ္ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ခ်ိန္းခ်က္ဆုံေတြ႔ၾကသည္။ ျမစ္မ်ားေခ်ာင္းမ်ားသည္ ခရီး မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရင္း ပင္လယ္ထဲသို႔ စီး၀င္ ေပါင္းစည္းလာၾက သည့္ပမာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ စာသမားကဗ်ာသမား၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဂီတတပ္မက္သူ စသည္စသည္ တို႔သည္ ေလထန္ကုန္းသို႔ တသြင္သြင္စီး၀င္လာတတ္သည္မွာ အမွ်င္ျပတ္သည္မရွိ။ (ဆရာႀကီးဒဂုန္ တာရာ၏စကားႏွင့္ဆုိရေသာ္ ပ်ားအုံခံစားမႈ)။

    “အႏုပညာေမွာ္ရပ္၀န္း”လို႔ ေျပာရမည္လားမသိ။ သည္မွာက ကဗ်ာေမွာ္ေအာင္တဲ့လူ၊ ပန္းခ်ီ ေမွာ္ေအာင္တဲ့လူ၊ ဂီတေမွာ္ေအာင္တဲ့လူေတြ စုတတ္ ေ၀းတတ္ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္သည္ မဟုတ္လား။

    လမ္းသားမ်ားကေတာ့ သည္လိုညေနခ်ိန္ဆိုလွ်င္ စားပြဲ၀ိုင္းမ်ားကိုျဖတ္၍ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ ရသည္ပင္ ရွိန္းဖိန္းထစ္ေငါ့ေနေလသည္။

    စားပြဲ၀ိုင္းတေနရာမွာေတာ့ ဇာတ္ၫႊန္းသမားတျဖစ္လဲ ကဗ်ာဆရာက သူထိုင္ေနသည့္ ၀ိုင္းကို ရွင္းဖို႔ လုပ္ေနသည္။ စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္ေလး ေငြေရတြက္လို႔မၿပီးေသးခင္မွာပင္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာ ဆရာတေယာက္က မတို႔မထိဘဲရွိေနေသးသည့္ ငါးသုံးလုံးစီးကရက္တလိပ္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေပၚ ေကာက္ယူတင္လိုက္သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒါကိုျမင္သည့္ ဇာတ္ၫႊန္းဆရာကလည္း သူ႔ဇာတ္ ၫႊန္းထဲက မင္းသားတေယာက္လို ပခုံးတခ်က္တြန္႔လိုက္တာလည္း လွမ္းျမင္ေနရသည္။

    တဖက္၀ိုင္းမွာေတာ့ ခြာသံျပင္းျပင္း ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္း ကဗ်ာဆရာအေက်ာ္အေမာ္ ေအာင္ေ၀း၊ ဆရာႀကီးဂ်က္အမည္နာမႏွင့္ အထာက်ေနၿပီျဖစ္သည့္ ေမာင္သာခ်ဳိ၊ ျမားနတ္ေမာင္ေလး ေဒါက္တာ လြဏ္းေဆြတို႔က ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွအုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းလာသည့္ ကဗ်ာဆရာေလးမ်ားႏွင့္ ရင္ခ်င္းဆက္ေနၾက သည္။

    ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲ၀ိုင္းမွာက “မ်ဳိးၫြန္႔” လို႔ပန္းခ်ီေရးၿပီး “ေမာင္ဒီ”လို႔ ကဗ်ာေတြ စာေတြပါေရး သည့္ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆရာက အာဖရိက ကင္ညာႏိုင္ငံမွာ မိေခ်ာင္းသြားဖမ္းလိုသည့္ သူ၏ေရာမႏိၱက (စိတ္ကူး) ကုိ ၀တၴဳတိုသာမက၊ ကဗ်ာပန္းခ်ီ စသည္တို႔ကို ဖန္တီးေမြ႔ေလ်ာ္တတ္သူ ဆရာမ မိုခ်ာ့ႏွင့္ ခက္မာတို႔အား စိတ္ထက္သန္စြာ ေျပာျပေနပုံရသည္။ ဆရာဒီက သူ႔ေရာမႏၱိကကို လူတိုင္းကိုမေျပာဟု ဆုိေလ့ရွိေသာ္လည္း ေလထန္ကုန္းမွာေတာ့ လူတိုင္းလိုလိုသိေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အာဖရိကန္သားေတြ လို ကိုယ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းလ်က္ ေအာက္ပိုင္းတြင္နံငယ္ပိုင္းေလးပတ္ကာ လွံရွည္တေေခ်ာင္း ကိုင္လ်က္ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚမားမားႀကီးရပ္၍ မိေခ်ာင္းထိုးရန္ေေစာင့္ေနသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ရုပ္ပုံလႊာ ကို ထို၀တၴဳဆရာမေလးႏွစ္ဦးကလည္း စိတ္ကူးျဖင့္ ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနသည္လားမသိ။ ၿငိမ္လို႔။

    မႏၱေလးသား ကဗ်ာဆရာေအာင္ဘညိဳကေတာ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး သူ႔ဘယ္ဘက္ ရင္အုံေပၚက အာဖရိကဗုံသံေတြကို ပင္လယ္ေအာ္သံလို လိႈဏ္သံထေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ရြတ္ဆိုျပေန ေလသည္။

    သည္လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာေတြ၊ စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူေတြ၊ ေတးစီးရီးထုတ္ လုပ္သူေတြ၊ ေတးေရးဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္းသမားအေက်ာ္အေမာ္ေတြ၊ ေပါ့ပ္ ေရာ့ခ္ ဟဲဗီးမက္တဲလ္ စသည့္စသည့္ ဂီတ ၾကယ္ပြင့္ေတြ။

    သည္လမ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ တခ်ဳိ႕က “လာ၊ဟူး၊ ၾကာ” ဟုရက္သတ္မွတ္ကာ တနလၤာ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ေသာၾကာေန႔မ်ားသာ လာေရာက္သူမ်ားလည္းရွိသည္။ ထိုလိုေန႔မ်ဳိးတြင္ “ဆရာျမ”ဟု တေလးတစား ေခၚၾကသည့္ ဆရာျမသန္္းတင့္ကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္သည္။ ဆရာတာရာ (ဒဂုန္တာရာ)လို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မွ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းသည့္ေနရာတြင္ အေ၀းစံေနေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအမွတ္အသားမ်ားပင္ သည္ေန ရာ သည္လမ္းက်ဥ္းေလးသို႔ တမင္ တကူးတကန္႔ ေရာက္လာတတ္သည္။ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ရင္ခုန္တတ္သည္။ သမိုင္းလက္ဆင့္ကမ္းတတ္သည္။ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈကို ေပြ႔ဖက္သည္။ သည္ လမ္းေလးသည္ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ပင္မေရစီးသဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနသည္။

    ဒါဟာ ေလထန္ကုန္းရဲ႕ရင္ခုန္သံ၊ ေလထန္ကုန္းရဲ႕နိမိတ္ပုံ၊ ေလထန္ကုန္းရဲ႕သေကၤတ၊ ေလ ထန္ကုန္းရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားစီးဆင္းမႈ။

 ေျပာရလွ်င္ေတာ့ သည္ေနရာေလးသည္ ပင္လယ္ႏွင့္လည္း တူသည္။ လြတ္လပ္ ေကာင္းကင္ ႏွင့္လည္းတူသည္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြအေျမာက္အျမား ပါ၀င္ကျပရသည့္ ဘေရာ့ေ၀း ျပဇာတ္ရုံႀကီးႏွင့္ လည္း တူသည္။ သဘာ၀တရားႀကီးကိုအေျခခံထားသည့္ တဂိုး၏သွ်န္တိနိေကတန္ အႏုပညာေက်ာင္း ႏွင့္လည္းတူသည္။ သည္ေနရာေလး၌ သူရဲေကာင္းေတြလိုမ်က္ရည္က်ခဲ့ၾကၿပီး သူရဲေကာင္းေတြြလို ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္။  

    သည္ေနရာေလး၌ ပင္လယ္လိုေပါင္းစည္းၾကၿပီး ပင္မေသြးေၾကာမ်ားလို ခက္ျဖာပ်ံ႕ႏွံ႔ သြားၾက သည္။

    ညေနေလး ရင့္အိုလာခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ အသြင္တူငွက္မ်ားအုပ္စုဖြဲ႔ပ်ံသန္းၾကေတာ့သလို သည္ လမ္းေလးမွသည္ တေနရာရာမ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ကာ အလွ်ဴိလွ်ဴိထြက္သြားၾကေလသည္။

    တခ်ဳိ႕ဘားလမ္း၊ တခ်ဳိ႕ပန္းဆုိးတန္း၊ တခ်ဳိ႕ ၄၂ လမ္း၊ တခ်ဳိ႕ ေရွ႕ဆယ္စုႏွစ္မ်ားဆီက ၾကယ္ တာရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ ေမာင္ေလးေအာင္၊ ေဖာ္ေ၀း၊ ေရႊေမာင္ေမာင္တို႔ ၀ိညဥ္လိပ္ျပာမ်ား စြဲကပ္ က်န္ရစ္ရာလည္းျဖစ္ ေမာင္သင္းခိုင္၊ ေမာင္ညီၫြတ္၊ ကိုေနာင္ႀကီး(စစ္ေတြေနာင္လတ္)၊ ကိုၫြန္႔သစ္ တုိ႔ စက္က်ရာ ပုဇြန္ေတာင္သံလမ္းဘက္ဆီသို႔။

    ညေနညေနဆုိလွ်င္ေတာ့ ဒီလိုပဲေလ ရီေ၀ေ၀ ရီေ၀ေ၀။

                                             ၂။

ကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀းက သူ႔ဇနီးေခ်ာေလး ယာမာဂူခ်ီခင္ေဆြရီ၏ ဘ၀အေမာမ်ားအတြက္ အားေပး ေထြးသိပ္သည့္ ကဗ်ာတပုဒ္တြင္ သည္လိုေရးခဲ့ဖူးသည္။

   

ခင္ေဆြရီေရ.. တဲ့။ “ ဘ၀ဆိုတာ လွပစြာ ဆင္းရဲတတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္ ” တဲ့။

သည္ေနရာေလး၌ သူတို႔သည္ လွပစြာဆင္းရဲ တတ္ခဲ့ၾကသည္။ သည္ေနရာေလးမွာပင္ ခ်စ္သူေတြခ်င္း တေယာက္ရင္ဘတ္ တေယာက္ ဆြဲဖြင့္ၾကသည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ရင္ခ်င္းဆက္ခဲ့ ၾကသည္။ ကိုင္းကူးဆက္ျဖာခဲ့ၾကသည္။ ၀တ္မႈန္ကူးခဲ့ၾကသည္။ လိပ္ျပာကူးခဲ့ၾကသည္။ တေယာက္အိပ္မက္ကို တေယာက္ ဖြင့္ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ တေယာက္လက္ကိုတေယာက္ကမ္းရင္း လမ္းတိုင္းကိုဖြင့္၊ ပန္းတိုင္းကို ပြင့္ေစခဲ့ၾကပါသည္။

    လက္တဖက္ျဖင့္ အနာဂတ္ကုိလွမ္းဆြတ္ခူးခ်ိန္တြင္ က်န္တဖက္က ပစၥဳပၸာန္ကို လြတ္က်ခဲ့ၾက သည္။ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ေငြေၾကးဥစၥာ ရုပ္၀တၴဳပစၥည္းေတြ သားသမီးဇနီးမယား မိဘေတြ အိမ္မွာအိုး မွာ ရိကၡာမျပည့္မ၀ျဖစ္ရျခင္းေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ၾကသည္။ သို႔မဟုတ္ ေမ့ပစ္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။

    ဆရာေမာင္ဒီက “ သိန္းငွက္တုိ႔၏သဘာ၀ ” ဆိုသည့္ကဗ်ာကို သည္လိုဖြင့္ခဲ့သည္။

       

    “ သိန္းငွက္ပ်ဳိတို႔ရဲ႕ဘ၀အစဆိုတာ

    ဟိုးသစ္ပင္အျမင့္ႀကီးေတြဆီကေန

    ေအာက္ကုိ ခုန္ခ်လိုက္တာပဲ ... ” တဲ့။

    သည္လိုပါပဲ၊ အႏုပညာဆိုသည့္ နက္ရႈိင္းလြန္းလွသည့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးထဲသို႔၊ လြတ္လပ္ က်ယ္ေျပာသည့္ လဟာျပင္ႀကီးထဲသို႔ ခံစားမႈအာရုံသစ္ကို ရႈိက္မက္ႀကီးစြာရွာေဖြရန္ ခုန္ခ်ပ်ံသန္းခဲ့ၾက သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။

    တခါတခါေတာ့လည္း ခ်စ္သူေတြခ်င္းပဲ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ပါသည္။ တေယာက္က အႏုပညာဆုိ တာ ျပည္သူေတြအတြက္ဆိုသည့္ အလံကိုလႊင့္ထူလိုက္သည့္အခ်ိန္၊ တေယာက္က အႏုပညာဆုိတာ အႏုပညာအတြက္ပါလို႔ အလံလႊင့္တင္လိုက္သည့္အခ်ိန္မ်ဳိး။ သည္စဥ္မွာပဲ တေနရာက အႏုပညာဆို တာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွမဟုတ္ပါဘူး ဆိုသည့္ အလံကို တင္လိုက္ၾကျပန္တာမ်ဳိး။

    သည္ေနရာတြင္ တိုက္ပြဲေတြ၊ ပဋိပကၡေတြလည္းရွိ။ အေျဖေတြ ေမးခြန္းေတြ အျငင္းအခုံေတြ လည္း ရွိသည္။ ကာရန္ရွိႏွင့္ ကာရန္မဲ့၊ အသစ္နဲ႔အေဟာင္း။ လြတ္လပ္ကာရန္၊ ေမာ္ဒန္ပိုထရီ။ ပို႔စ္ ေမာ္ဒန္ပိုထရီ စသည္စသည္ျဖင့္ ေျခလွမ္းမ်ား အသံမ်ား လမ္းသစ္လမ္းေဟာင္းမ်ား ရနံ႔သစ္ ရန႔ံ ေဟာင္းမ်ား။

    တခ်ဳိ႕က ရင္ခုန္ေပါက္ကြဲပြင့္အန္ၾက။ အခ်ဳိ႕က တိုးတိတ္တိတ္ဆိတ္ ပုေရာဟိတ္ဟန္၊ အကဲ ဒမစ္ဆန္ဆန္။ သည္လိုႏွင့္ အသြင္တူခ်င္းေတြ တကိုင္းတည္းနားၾက၊ တအုပ္တည္း ပ်ံသန္းၾက။ သံၿပိဳင္ ေတးဆုိၾက။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခဲ့ၾက။ ေက်ာခ်င္းခိုင္းခဲ့ၾက။ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံခဲ့ၾက။ မ်က္လုံးခ်င္း လႊဲခဲ့ၾက။

    ကုိေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ စစ္ၿပီးေခတ္ျပဇာတ္မင္းသားဟန္နဲ႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ေတြ။ ေရႊလမင္း (ကေဖး)ဂူ၀မွာ ျခေသၤ့ထိုင္ထိုင္ၿပီး ေလာကႀကီးကို စ်ာန္သမာပၸတ္၀င္စားေေနပုံမ်ဳိးႏွင့္ေနတတ္သည့္ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္၏ အႏုပညာယံုၾကည္မႈမာန ေဆးသားထူထူေတြ။ ေရေဆးပါးပါး ၾကည္ၾကည္ေလးကို အၾကည္ဓာတ္ႏွင့္ေရးတာပါဆိုသည့္ မ်က္မွန္ထူထူေအာက္က မ်က္လုံးၾကည္ၾကည္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေနသည့္ ပန္းခ်ီေက်ာ္မုတ္သုန္၏ အျပဳံးရိပ္ လြင္လြင္ေတြ။

    အားလုံးကေတာ့ ေသာကပရိေဒ၀ေတြကို အႏုပညာသစၥာတခုမွာသာ အရင္းတည္ၿပီး ဘ၀ႀကီး တခုလုံး ပုံေအာေပးဆပ္ေနၾကသူမ်ား၊ အနာဂတ္ကို ခ်စ္မက္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည့္ သူတို႔၏အာရုံခံစားမႈ ပုံရိပ္လႊာမ်ား။

    လက္တဖက္က အနာဂတ္ကိုလွမ္းဆြတ္ခူးေနခ်ိန္တြင္ က်န္လက္တဖက္ကေတာ့ျဖင့္ ပစၥဳပၸာန္ ကို လြတ္က်ေနခဲ့ၾကရပုံမ်ား။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပင္ကိုယ္အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေကာင္းေအာက္က လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာ ၾကသူမ်ားပီပီ ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ ေနေလာင္ခံရတာေတြက အပယိက။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘ၀မ်ားက မိုး ထဲေလထဲ မုန္တိုင္းမ်ားထဲက လယ္ထဲေခ်ာင္းထဲ ပက္ၾကားအက္ထဲက။ ၿမဳိ႕ျပ၏မြန္းက်ပ္မႈ ဂယက္ ၀ဲၾသဂမွ။

    သည္လိုႏွင့္ သူတို႔၏အႏုပညာေတြႏွင့္ သူတို႔ကို္ယ္သူတို႔ ထြန္းၫိႇခဲ့ၾက။ ေလာကကို ထြန္းၫိႇခဲ့ၾက။ အနာဂတ္ကို လင္းျဖာ၀င္းပေစခဲ့ၾက။ စုန္ရင္းဆန္ရင္း မာနႀကီးရင္း၊ ငတ္ရင္းျပတ္ရင္း ေသာက္ရင္းမူးရင္း ေ၀ခဲ့ၾက၊ ေႂကြခဲ့ၾက။

မည္းညစ္နံေဟာင္စုတ္ပဲ့ေနေတာ့သည့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို တြန္းေရႊ႕ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖို႔ ႀကိဳး ပမ္းေနၾက ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္ေလ။

    ေရႊၾကည္ေအး၊ ၃၃ လမ္းထိပ္က ေရတမာပင္ရိပ္ေလး၊ ေလထန္ကုန္း။

အခ်ိန္ကာလမ်ား၊ လူပုဂၢဳိလ္မ်ား၊ ေခတ္မ်ား၊ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း ၃၃ လမ္းက်ဥ္းေလးကေတာ့ အနာဂတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ခူးဆြတ္ေနၾကဆဲ။

                                           ၃။

    ၃၃ လမ္းက်ဥ္းေလးကား အတိတ္တြင္ မႈန္ရီလ်က္။

အနာဂတ္ကိုယုံၾကည္၊ အာရုံခံစားမႈကိုတပ္မက္၊ သူတို႔ရဲ႕အိပ္မက္ေတြကိုေလာကအတြက္ ပန္းေတြလို ဖူးခဲ့ပြင့္ခဲ့ၾက။ လမ္းေတြေဖာက္ခဲ့ၾက။ မည္းညစ္ပိတ္ေမွာင္ ေႏွာင္တည္းခ်ထားသည့္ ေကာင္းကင္ ႀကီးကို ဟင္းလင္းပြင့္သြားေအာင္ သူတို႔ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ အားကုန္ဆြဲဖြင့္ခဲ့ၾက။

   

    သည္လမ္းေလးထဲမွာပဲ တခ်ဳိ႕က အစြမ္းကုန္ထြန္းပလင္းလက္ေနဆဲ။ အခ်ဳိ႕က ၾကယ္ပြင့္ေလး  မ်ားေႂကြသလို ကၽြမ္းေလာင္ေႂကြပ်က္ခဲ့ၾက။ တခ်ဳိ႕လည္း ငွက္ငယ္ေလးမ်ား အိပ္တန္းေပ်ာက္ခဲ့ၾကသလို သည္ေနရာေလးမွ ပေဟဠိဆန္စြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾက။ ကာလအေတာ္ၾကာမွ ရင့္က်က္တည္ၾကည္ စြာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾက။

    တခ်ဳိ႕သက္လုံမေကာင္းႏိုင္ခဲ့သူေတြ ကိုယ္ခံအားနည္းသူေတြက်ေတာ့လည္း သည္ေနရာေလး ကေန မသိမသာ ဖယ္ၾကဥ္ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကရာမွ တစစ ထာ၀ရ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾက။

    လမ္းက်ဥ္းေလးကေတာ့ သူ႔ပခုံးေပၚမွာ မိုးထဲေလထဲ မုန္တိုင္းေတြထဲက ရာသီမေရြး ေပ်ာ္ရဲသူ ေတြကို သယ္ပိုးရင္း သမိုင္းေခတ္မ်ားကို စီးဆင္းျဖတ္သန္းေနဆဲေလ။

    အေမွာင္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထြန္းၫႇိရင္း အနာဂတ္ကိုလင္းလက္ေစခဲ့ၾကသူမ်ား။

    ၃၃ လမ္း၊ လြမ္းဖြယ္အတိတ္၊ ခ်စ္သူတို႔၏ပုံရိပ္မ်ား ...

“ ၾကယ္ေတြေႂကြသြားၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕အလင္းေရာင္ေတြက ကမၻာေျမမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ရစ္ခဲ့စၿမဲပဲေလ”

ခင္လြန္း

Posted in: ေဆာင္းပါး