ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရထံမွ ပညာသင္ေထာက္ပံေၾကး ရရွိခဲ႔ေသာ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူတစ္ဦး

Photo by .wikimyanmar

ဂ်ပန္မွာျမန္မာစာေပစခဲ႔တာက

ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ခန္႔က ျမန္မာစာေပႏွင္႔စကားသင္ၾကားေရးကုိေကာလိပ္အဆင္႔ျဖင္႔ စတင္ခဲ႔သည္၊ ၁၉၄၅ခုႏွစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဆုံးသြားၿပီးတဲ႔ေနာက္ ထုိႏွစ္ထဲမွာတြင္ အုိဆာကာႏုိင္ငံျခားဘာသာသင္ သကၠသုိလ္မွာ ၁၁ ဌာနေျမာက္ျဖစ္တဲ႔ သီးသန္႔ျမန္မာစာဌာန ကုိ ဖြင္႔လွစ္ႏုိင္ခဲ႔ၾကသည္၊ 

ျမန္မာစာဌာနကုိ တည္ေထာင္ ဖြင္႔လွစ္ႏုိင္ခဲ႔ၾကေပမယ္႔လည္း ျမန္မာစာ သင္ၾကားျပသေပးႏုိင္မည္႔ ဆရာက မရွိျဖစ္ေနသည္႔ အတြက္ ျမန္မာစာအဓိကယူတဲ႔ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြဟာ ဟိႏၵဴဘာသာကုိသာ သင္ယူၾကရသည္။ ျမန္မာစာဌာနအတြက္ ဆရာကုိ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ အႏွံ႔ရွာေဖြေပမယ္႔လည္း မေတြ႔ရွိေသာေၾကာင္႔ တုိက်ဳိသကၠသုိလ္ မွ ျမန္မာစာအသင္႔အတင္႔တတ္သည္႔ ဆရာ ကာ၀ါဆာကီစံကုိ ဌာနမွဴးခန္႔အပ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္မူမရွိခဲ႔ေပ အဲဒီေနာက္ ဟရဒါႏွင္႔ ဆရာဟတုိရီတုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္. ဆရာဟတုိရီမွာ         ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ႔ဖူးသူ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ အျဖစ္လုပ္ရင္း ဆရာႀကီးဦးဖုိးလွထံတြင္ တပည္႔ခံကာ ျမန္မာစာေပႏွင္႔စကားကုိ ေလ႔လာသင္ယူခဲ႔ဖူး သူျဖစ္သည္၊ စစ္အတြင္း အသက္မေသဘဲ ဂ်ပန္ျပန္ေရာက္လာသည္မွာ ကံေကာင္းလွသည္။

           ဆရာဟရဒါ ေခၚ ဆရာခ်စ္မန္းႏြယ္မွာ မႏၱေလးၿမိဳ႔တြင္ အေျခခံပညာ ၉ တန္း ေအာင္ျမင္ခဲ႔သူ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္မတုိင္မွီကတည္းက ျမန္မာျပည္သုိ႔ေရာက္ရွိေနခဲ႔သူျဖစ္သည္။ ၄င္း၏ဖခင္မွာ မႏၱေလးတြင္ သြားစုိက္ဆုိင္ဖြင္႔႔၍ လုပ္ကုိင္ေနသူျဖစ္သည္။ ဆရာခ်စ္မန္းႏြယ္အမည္ျဖင္႔ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ႔ၿပီး ထုိစဥ္က ဆရာမွ သူ႔အေတြ႔အႀကဳံကုိ ဤသုိ႔ေရးသားခဲ႔ဖူးသည္။

“ျမန္မာသင္ပုန္းၾကီးကလည္းမရွိ၊ အဘိဓါန္လည္းမရွိ၊ ဗလာနတၱိျဖစ္ပါ၏၊ ျမန္မာျပည္ႏွင္႔ အဆက္အသြယ္ လုပ္၍မရေသာအခါရယ္မုိ႔ မျဖစ္ျဖစ္သည္႔နည္းျဖင္႔ သင္တန္းကုိစခဲ႔ရသည္၊ ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးတြင္  ေရး၍သင္ခဲ႔ရသည္။ ဖေယာင္းစကၠဴမွာေရးျခစ္၍ သင္ခဲ႔ရသည္၊ ဖေယာင္းစကၠဴမွာေရးျခစ္ၿပီး စာမူပြားခဲ႔ရသည္၊ ျမန္မာဖတ္စာအုပ္ကုိ လွလွပပ မျပဳစုႏုိင္ခဲ႔၊ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္သုိ႔ေရာက္ခါမွ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားတစုတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ခရီးထြက္ခြင္႔ရခဲ႔သည္ “ဟု မွတ္တမ္းေရးခဲ႔သည္၊

           ထုိသုိ႔သြားခြင္႔ရခဲ႔ျခင္းမွာလည္း ဆရာဟရဒါတုိ႔၏ မိတ္ေဆြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ သြားဆရာ၀န္တဦးက အစစတာ၀န္ယူဖိတ္ၾကားလုိ႔သာ သြားခြင္႔ရခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိေခတ္အခါက ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသားမ်ား ျပည္ပထြက္ခြာခြင္႔ရေရးဆုိသည္မွာ မဟာအခြင္႔အေရးျဖစ္ၿပီး ျပည္ပထြက္ရန္ အလြန္ခက္ခဲသည္႔ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

အစုိးရပညာသင္ေထာက္ပံ႕ေၾကးရရွိခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူ

           ျမန္မာအစုိးရရဲ႔ ပညာသင္ေထာက္ပံေၾကးကုိရရွိခဲ႔တဲ႕ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက ေက်ာင္းသူတဦးကေတာ႔

ဆရာမ ယာဆုကုိ ဒုိဘယရွိ(ခ) ေဒၚယဥ္ယဥ္ျမျဖစ္သည္။ ဆရာမက သူ႔အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပခဲ႔သည္၊

ဆရာမဟာ အုိစကာႏုိင္ငံျခားဘာသာသင္သကၠသုိလ္သုိ႔ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာေရာက္ရွိခဲ႔တာျဖစ္ၿပီး ပထမႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသား ၃ ဦး၊ ေကာ်င္းသူ ၂ ဦးရွိၿပီး တႏွစ္မျပည္႔မွီမွာပင္ ေက်ာင္းသူ ၁ ဦးမွ အေမရိကားသုိ႔ ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ျခင္းခံရသည္႔အတြက္ ဆရာမတဦးသာ ေက်ာင္းသူအျဖစ္ က်န္ရွိခဲ႔သည္။

အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ဂ်ပန္သုိ႔ ျမန္မာေဘာလုံးအသင္းက ခ်စ္ၾကည္ေရး လာေရာက္ကစားၾကရာ ေဘာလုံးအသင္းတြင္ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း(ကြယ္လြန္) ပါလာသည္၊

ဆရာမကျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အလံကုိ ကုိယ္တုိင္ခ်ဳပ္ၿပီး ျမန္မာစာဌာနမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႔ သြားေရာက္အားေပးခဲ႔ၾကသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္သကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းႏွင္႔ ခင္မင္ရင္းႏွိးၿပီး စာအဆက္အသြယ္ရွိခဲ႔သည္၊ ဆရာမက ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လာေရာက္ပညာ သင္ၾကားလုိေၾကာင္းအကူအညီေတာင္းခံခဲ႔သည္။ ထုိစဥ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ကမၻာေအးလွဳိဏ္ဂူေတာ္ႀကီး ေဆာက္ၿပီး ဆဌမသဂၤါယနာတင္ အခမ္းအနားျပဳလုပ္စဥ္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွ ဗုဒၶစာေပ ဆည္းပူးသင္ၾကားလုိေသာ ရဟန္းရွင္လူမ်ားကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရမွ ေထာက္ပံ႔ေၾကးေပးမည္ ဟူေသာသတင္းကုိ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကုိခင္ေမာင္ေဇာ္တုိ႔က ဆရာမကုိ လွမ္းအေၾကာင္းၾကား သတင္းပုိ႔ၾကသည္။

           ဆရာမက ထုိသတင္းကုိၾကားၾကားခ်င္း တုိက်ဳိရွိ ျမန္မာသံရုံးသံအမတ္ႀကီး ဦးထြန္းရွိန္ထံ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ႔ၿပီး ပညာသင္ယူခြင္႔ ေလွ်ာက္လႊာကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံအစုိးရသုိ႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ႔သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစုိးမွ ေလွ်ာက္လႊာကုိလက္ခံအတည္ျပဳခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ အုိစကာျမန္မာစာဌာနတြင္ ခြင္႔တုိင္ကာ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႕ သြားေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ႔သည္။ အင္လွ်ားေဆာင္ အခန္းအမွတ္ ၁၂၅ မွာေနခဲ႔ရၿပီး အင္လွ်ားအေဆာင္၏ အစားအေသာက္မွာ အုိစကာေက်ာင္းအေဆာင္မွ အစားအေသာက္ထက္ ပုိေကာင္းသည္၊ ပညာသင္ဆုအျဖစ္ တလလွ်င္ ၂၅၀ က်ပ္ရရွိခဲ႔ၿပီး စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၀ယ္ယူပါက ေျပစာျဖတ္ပုိင္းျပလွ်င္ ေငြထုတ္ေပးေသာေၾကာင္႔ စာအုပ္စာတမ္းေၾကး ၃၀၀ က်ပ္ပါရရွိခဲ႔သည္။ ၁၉၅၇ခုႏွစ္မွ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ ပညာတႏွစ္သင္ယူခြင္႔ရရွိၿပီး မိခင္ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္ေရာက္ရွိခဲ႔ရာ အုိစကာသကၠသုိလ္တြင္ စတုတၴႏွစ္သင္တန္းကုိဆက္တက္ခဲ႔သည္၊ စတုတၴႏွစ္ေအာင္ျမင္ၿပီး မဟာ၀ိဇၨာတန္းကုိဆက္လက္ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားလုိေသာ္လည္း မဟာ၀ိဇၨာတန္းမဖြင္႔လွစ္ႏုိင္ေသးတာေၾကာင္႔ ဂုဏ္ထူးတန္းအျဖစ္ ေက်ာင္းတြင္ပညာဆက္လက္ သင္ယူခဲ႔ပါသည္။ ပါဠိ၊ ဟိႏၵဴ စာေပမ်ားအျပင္ ကခ်င္ရုိးရာဘာသာစကား ကုိလည္းေ လ႔လာသင္ယူခဲ႔သည္။

           ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ထဲတြင္ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ အလုပ္ရရွိခဲ႔ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ဂ်ပန္သံရုံးတြင္ သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လုိေသာ္လည္း အခြင္႔မရခဲ႔ေပ၊ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အိခဲတစန္ အား ျမန္မာႏုိင္ငံ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုမွ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ၅ ရက္ၾကာခရီးအတြက္ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဇနီးႏွင္႔ ဦးႏု၏ ဇနီး ေဒၚျမရီတုိ႔အၾကား စကားျပန္အျဖစ္လုိက္ပါ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ႔ရသည္၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ ၄ ႏွစ္ခန္႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီး ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွာ အေမရိကန္တြင္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူျဖစ္သျဖင္႔ အလုပ္မွႏွဳတ္ထြက္ကာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင္႔အတူ အေမရိကန္၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔သုိ႔ သြားေရာက္ေနထုိင္ခဲ႔သည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ေနထုိင္စဥ္အတြင္း တုိက်ဳိမွျမန္မာသံရုံးမွ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမွူအရ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးသန္႔ အစရွိတဲ႔ ျမန္မာအသုိင္းအ၀န္းမ်ားႏွင္႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကသည္။

           ေနာက္ပုိင္း ဂ်ပန္သုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၿပီး တုိက်ဳိႏုိင္ငံျခားဘာသာသင္သကၠသုိလ္တြင္ အခ်ိန္ပုိင္းနည္းျပဆရာမအျဖစ္ စာသင္ျပေပးခဲ႔သလုိ NHKေရဒီယုိ ျမန္မာပုိင္းအစီအစဥ္တြင္လည္း ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သည္။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ၀န္ထမ္းမ်ားအား ျမန္မာစာႏွင္႔စကားကုိ သင္ၾကားေပးျခင္း၊ ဂ်ပန္တရားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ အကူအညီေတာင္းခံလွ်င္လည္း ျမန္မာဘာသာျပန္ အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ႔သလုိ စာရြက္စာတမ္းမ်ားအား ဘာသာျပန္ဆုိရာတြင္လည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ဘူး သည္၊ ျမန္မာစာေပကုိခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ႔ ဆရာမတေယာက္ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ ေရးသားခဲ႔တဲ႔

” ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္ ”  ဆရာလူထုဦးလွရဲ႕ ” ဂ်ပန္ေျပးေတာ႔ ေျခာက္ႏွစ္သမီး ” ၊ ဆရာသိပၸံေမာင္၀၏ ” တစ္ရာ႔တစ္ဆယ္ ” တုိ႔ကုိ ဂ်ပန္ဘာသာသုိ႔ျပန္ဆုိခဲ႔ၿပီး ဂ်ပန္ႏုိင္ငံထုတ္ စာေစာင္၊မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခဲ႔သလုိ ဆရာမမုိးမုိး(အင္းလ်ား)၏ ” ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး” ႏွင္႔ ” မွတပါးအျခားမရွိ ” တုိ႔ကုိ ဘာသာျပန္ဆုိခဲ႔ၿပီး လုံးခ်င္းစာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ႔သည္။ ဆရာေမာင္သာရက ေရြးခ်ယ္ေပးေသာ ျမန္မာစာေရးဆရာမမ်ား၏ ၀တၳဴတုိ ၁၂ပုဒ္ကုိ ဆရာမ မပန္းခက္၊ ဆရာမမစႏၵာတုိ႔ႏွင္႔အတူ ဂ်ပန္ဘာသာျပန္ဆုိခဲ႔ၿပီး ” Twelve Ruby ” အမည္ျဖင္႔ ၀တၳဴတုိေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ႔သည္။ ဆရာဟရဒါ၏ သမီး ဆရာမမစန္းျမင္႔က စာေရးဆရာမမ်ား၏ အေၾကာင္းႏွင္႔ မိတ္ဆက္နိဒါန္းကုိေရးေပးခဲ႔သည္။

၁၉၇၅ ခုႏွစ္ လူထုတုိက္ထုတ္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ၏ ” ေရႊေဒါင္းေတာင္ေဆာင္းပါးမ်ား” အား ျမန္မာအႏုပညာယဥ္ေက်းမွုကုိ ဂ်ပန္လူအမ်ား နားလည္ေစရန္ ေစတနာထား ဒုကၡခံ၍ ခက္ခဲစြာဘာသာျပန္ဆုိၿပီး” ဘိရုမာေနာ႔ မင္းရွူးဘြန္းကာ” ဟူေသာအမည္ျဖင္႔ ထုတ္ေ၀ခဲ႔ၿပီး အျခား ျမန္မာစာေပဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ား ကုိလည္းေရးသားခဲ႔သည္။

ဆရာမႀကီးသည္ ယေန႔တုိင္ ျမန္မာျပည္ကုိခ်စ္၊ ျမန္မာစာေပႏွင္႔ ယဥ္ေက်းမွူကုိပါ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလွ်က္ရွိသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ခံစားရသည္႔မွာ အလြန္ပိတီ ၀မ္းေျမွာက္မိသလုိ ဆရာမႀကီးကဲ႔သုိ႔ ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင္႔ ျမန္မာယဥ္ေက်းမွူေတြကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ႔ ဂ်ပန္မ်ား ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာရွိေနတယ္ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္း……..

ကုိေက်ာ္

Posted in: ေဆာင္းပါး