ဝန္ႀကီး တမတ္ “ သာဓု ”

ေအာက္ပါ ၀တၱဳမွာစာေရးဆရာႀကီး သာဓု၏ ၀တၱဳျဖစ္ပါသည္။ သာဓုသည္ 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးၿပီးကာစ ေဒါသျဖစ္စရာ က ေမာက္ကမ ျမင္ကြင္းမ်ားကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ရာမွ စာတစ္ပုဒ္ ေကာက္ေရးရင္း စာေရးဆရာ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ရပါသည္” ဟု မၾကာခဏ ၀န္ခံေျပာဆိုေလ့ရွိပါသည္။
ယင္း ၀တၱဳက ေအာက္ေဖၚျပပါ “၀န္ႀကီးတမတ္ “ ဆိုေသာ ၀တၱဳျဖစ္ပါေၾကာင္း...။

ဝန္ႀကီး တမတ္
(သာဓု)

ဂ်စ္ကားကေလး တစင္းသည္ ဆူးေလဘုရားဘက္မွ ဒါလဟို ဇီလမ္းအတိုင္း အေနာက္ဘက္သို႔ ေမာင္းလာၿပီး သိမ္ႀကီးေစ်း ထိပ္ ဘုရားလမ္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ လက္ယာဘက္သို႔ ခ်ဳိး ေကြ႕ကာ သိမ္ႀကီးေစ်းဆင္ဝင္ေအာက္ အထည္ဆိုင္မ်ား အနီး တြင္ ႐ုတ္တရက္ ထုိးရပ္လိုက္၏။

'အိုင္ေဆး ရင္ေရ ဆိုင္ေတြ အားလံုး ပိတ္ထားပါကလား၊ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားပါလိမ့္'

ဂ်စ္ကားကို ကုိယ္တိုင္ေမာင္းလာသူ မိန္းမပ်ဳိသည္ ကား ေပၚမွမဆင္းဘဲ အထည္တန္းဆီသို႔ လွည့္ၾကည့္ရင္း အနီးရွိ အေဖာ္အား ေျပာလိုက္ရာ'

'ဟင္ ဟုတ္ပါရဲ႕'

ဟု အေဖာ္ မိန္းမပ်ဳိက ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္လက္၍

'ေနဦး ေနဦး တစ္ေယာက္ေယာက္ ေမးၾကည့္ရေအာင္'

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကားအနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူ သတင္းစာေရာင္း ေသာ သူငယ္တစ္ေယာက္အား'

'ေဟ့ သူငယ္ ေစ်းဘာျဖစ္လို႔ ပိတ္တာလဲ'

'ဒီေန႔ ေစ်းတိုက္ပြဲ ရွိတယ္ေလ၊ ခု အစည္းအေဝးၿပီးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳဖုိ႔ သြားၾကၿပီ၊ ဟိုေရွ႕မွာ'

မိန္းမပ်ဳိ ႏွစ္ေယာက္သည္ သူငယ္ လက္ညႇိဳးညႊန္ရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မွပင္ ဂ်ဴဗလီေဟာဆီသို႔ ဦးခိုက္ ခ်ီတက္သြားၾက ေသာ လူထုႀကီးကို ေတြ႕ရေလ၏။

ခက္တာပဲ ရင္ရယ္၊ ကုိယ့္ကို နက္ျဖန္ ဆြမ္းေကြၽးတစ္ခုက ဖိတ္ထားတာနဲ႔ အဲ့ဒီကို ဝတ္သြားဖို႔ ပိတ္ဆန္းလာဝယ္တာ၊ ခုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ေဆာရီးျဖစ္တာဘဲ'

'အို တင္ကလဲ တင့္မွာ အဝတ္အစားေတြ ဒီေလာက္ ေပါ ရက္သားနဲ႔၊ ရွိတာ တစ္ခုခု ဝတ္သြားလဲ ၿပီးတာပဲဟာ'

'ႏိုး ႏိုး ကိုယ့္အေၾကာင္း ရင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ ကိုယ္က ဒါဆို ဒါမွ'

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို တင္သည္ ေမာ္ေတာ္ကား လက္ကိုင္ ကို လက္ဝဲဘက္ တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ထိန္းကိုင္ကာ လ်င္ျမန္ ေသာ အဟုန္ျဖင့္ ေမာင္းထြက္သြားေလ၏။

ကားကေလးမွာ ေႏွးခ်ီတစ္ခါ ျမန္ခ်ီတစ္မူ ေျမာက္တူ႐ႈသို႔ လိမ့္ေန၏။

တင္ဆိုသည္မွာ အသက္အားျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ ၾကားတြင္ ၾ<ြကားၾ<ြကားရြရြႏွင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသူျဖစ္၏။

သူသည္ ေရွ႕တြင္ခ်ီတက္ေနေသာ လူထုကို လည္းေကာင္း၊ သူ႔အား မ်က္ႏွာေပး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကေသာ ေဘးလူ အေပါင္းကို လည္းေကာင္း သူသည္ ဂ႐ုစိုက္ဟန္မတူ။

'ဆြမ္းေကြၽးမွာ ဝတ္ဖို႔ ပိတ္ဆန္းမရတာ ဂြက်တာဘဲ'

ဟု တစ္ခါတစ္ခါ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်က္ကို ေထာက္ေသာ္ သူသည္ ပိတ္ဆန္းကလြဲ၍ ဘာမွ် စိတ္မဝင္စား သည္မွာ ထင္ရွားေနေတာ့၏။

'ေဟ့ တင္ ဘယ္သြားမွာလဲ'

ဟူေသာ ရင္၏အသံၾကားမွ ႐ုတ္တရက္ သတိရသလို လႈပ္ရွားလာၿပီး

'ဟင္ ကုိယ္ျဖင့္ ပိတ္ဆန္းမရလို႔ စိတ္အိုက္လာတာနဲ႔ ဘယ္ေရာက္ လာမွန္းေတာင္ သတိမထားမိဘူး၊ ဟိုဟာ က်ား ကူးေက်ာင္း မဟုတ္လား ျပန္ေကြ႕မွဘဲ'

ဟု ေျပာရင္း တင္သည္ ကားေကြ႕ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ေသာ္ လည္း ထိုအခ်ိန္၌ သူတို႔ေရာက္ေနေသာ ေနရာမွာ ေမာေတာ္ ကားေကြ႕ရန္ မဆိုထားဘိ၊ ဆိုက္ကားကေလး တစ္စင္းပင္ ျပန္ေကြ႕ရန္ ခဲယဥ္းေလာက္ေအာင္ လူေရာ ယာဥ္ရထားေတြပါ ႐ႈပ္႐ွက္ခတ္ေနသည့္ အျဖစ္ကိုေတြ႕ရမွ

'ကဲ လူရွင္းမွပဲ ျပန္ေကြ႕ေတာ့မယ္၊ ကားကို ေဘးကပ္ရပ္ ထားမွပဲ'

ဟုေျပာကာ တင္သည္ ကားကေလးကို ဂ်ဴဗလီဝင္းအဝ မေရာက္တေရာက္ ပလက္ေဖာင္းေဘးတြင္ ရပ္ထားလိုက္ေလ ၏။

'ကဲ မထူးပါဘူး၊ ကားရပ္ထားရမယ့္အတူတူ ဂ်ဴဗလီေဟာ ထဲ ခဏဝင္ ၾကည့္ရေအာင္'

တင္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆုိ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္၏။

ဘုရားဘုရား သူမို႔လို႔ ဤစကား ေျပာထြက္ပံု ရမ္းကားလွ ေတာ့၏။ ႐ုိင္းေလစြ၊႐ိုင္းေလစြ။

ဤမွ်ေသာ လူထု အုပ္ႀကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အျဖစ္ကို အသည္းနင့္ေအာင္ ပူေဆြးၿပီး ႐ိုေသသမႈ အေလးျပဳ လာၾက ခ်ိန္ဝယ္ သူမို႔သာ ဤစကားမ်ဳိး ေျပာရက္ေတာ့သည္။ မေတာ္ တဆ သူ႔စကားကိုသာ လူထုၾကားရလွ်င္ ခဲတစ္လံုးစီႏွင့္သာ ဝိုင္းေပါက္ေတာ့ သူ႔ဂ်စ္ကား ေပ်ာက္ျပားသြားစရာ ရွိ၏။

ႏိုင္ငံေရးကို သူနားလည္ပံု မေပၚ၊ စီးပြားေရးလည္း သူ သိဟန္မရွိ၊ စီးပြားေရးသိလွ်င္ ေစ်းတိုက္ပြဲအေၾကာင္းကို သိရ မည္။ ေစ်းတိုက္ပြဲသိလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးလည္း သိရမည္။

သို႔ေသာ္ တင္ကား၊ ဘာကိုမွ်မသိဟု ဆိုရန္မသင့္။ တစ္ခု ေတာ့ သူသိသည္။ ထုိအသိမွာ ဝတ္မႈ၊ စားမႈ၊ ၾ<ြကားမႈ သာ လွ်င္ ျဖစ္တန္ရာ၏။

ဤ၍ ဤမွ် မသိသား ဆိုးဝါး၍ အလိမၼာ ေခါင္းပါးလွ ေသာ တင္လို အထက္တန္းစား မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ ဗမာ ျပည္တြင္ ရွိေနေသးသည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းျပည္လူထုသည္ ပူမႈ ေတြၾကားထဲမွာ အံ့အားေသာ္လည္း သင့္ရာ၏၊ ေဒါသေသာ္ လည္း ျဖစ္ရာ၏။

သို႔ေသာ္ တင္လို မိန္းမမ်ဳိးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ မိုက္ ေသာ ေယာက်္ားမ်ားလည္း ရွိေသး၏။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြး ေန ရွာေနစရာမလို ထိုေယာက်္ားမ်ားကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား လုပ္ႀကံၾကသူ၊ လူသတ္ေကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။


x

မၾကာမီ တင္ႏွင့္ရင္သည္ ဧရာမ လူအုပ္ႀကီးအား တိုးကာ ေဝွ႕ ကာျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ အေလာင္းမ်ားထားရာ ဂ်ဴဗလီေဟာထဲ သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။

'သူနာျပဳ သူနာျပဳ'

ဟူေသာ အသံမ်ားႏွင့္အတူ လူထုႀကီးသည္ ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ ရက္ ျဖစ္သြားေလ၏။

'ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ စည္းကမ္းေသဝပ္ၾကပါ၊ အေလးျပဳၿမဲ ျပဳၾကပါ၊ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းလံုးဆို႔ၿပီး တက္ သြားတာပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး'

ထိုအသံ ေပၚလာမွ လူထုလည္း ၿငိမ္သြားသည္။

'လာေဟ့ ရင္ေရ ထြက္ၾကစို႔'

ဟု တင္ဆိုသူက ေျပာကာ တင္ႏွင့္ရင္သည္ လူအုပ္ႀကီး အား ေဝွ႕ကာ တိုးကာျဖင့္ပင္ ထြက္လာခဲ့ၾကေလ၏။

ပတ္ဝန္းက်င္ ေဘးပရိသတ္ လူထုသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အား အမ်ားနည္းတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳရန္လာသည္ဟု ထင္လွ်င္ ထင္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ ထင္ျခင္းကား တက္တက္စင္ လြဲေတာ့၏။

အမွန္စင္စစ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေလာင္း မ်ားကို အေလးျပဳခဲ့သူမ်ား မဟုတ္။ အထူးအဆန္းလို ျပပြဲ တစ္ပြဲလိုမ်ဳိး သေဘာထား၍လားမသိ၊ ဝင္ၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္ ၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့သူမ်ားသာ ျဖစ္၏။

ထိုအမိုက္မ ႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔ဂ်စ္ကား ထားခဲ့ေသာ မူလေနရာသို႔ ေရာက္ေသာ္ မိမိတို႔ ဂ်စ္ကားကို မေတြ႕ရေတာ့ပဲ မလွမ္းမကမ္းတြင္သာ အျခား ဂ်စ္ကားတစင္းကို ေတြ႕သျဖင့္ ဟိုေမးရႏိုး ဒီေမးရႏိုးႏွင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတြးေနၾက၏။

'ကိုယ္တုိ႔ဂ်စ္ကားေတာ့ လူခိုးသြားၿပီထင္တယ္'

တင္သည္ ဤသို႔ေျပာရင္း မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ေတာင္ ေျမာက္ေလးေထြသို႔ ရွာေဖြသလို ၾကည့္ေနျပန္၏။

၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ကြၽီခနဲ ဘရိတ္ဖမ္း၍ ရပ္လိုက္ ေသာ ကားသံတစ္ခုကို ၾကားရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကေလ ၏။

ထိုးရပ္လိုက္ေသာ ကားမွာ မိမိတို႔ဂ်စ္ကား ျဖစ္ေနၿပီး ေမာင္းလာသူမွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ အတြင္းေလာက္တြင္ ရွိမည္ ဟု ခန္႔မွန္းရေသာ ေယာက်္ားပ်ဳိ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

'ဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ကားထင္တယ္၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ အေမႀကီး ခုန ဂ်ဴဗလီေဟာထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳရင္း ဆို႔ၿပီး တက္သြားလို႔ ကိစၥတံုးၿပီ ေအာက္ေမ့တာ ေဆး႐ံု အေရာက္ ေစာလို႔သာေပါ့'

ထိုသူသည္ တင္ႏွင့္ရင္ ရပ္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ကာ ေျပာဆို ေတာင္းပန္ေနေလ၏။ တင္ႏွင့္ ရင္တို႔မွာလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ေၾကာင္ေနၾက၏။ ဘာမွ်ျပန္မေျပာသျဖင့္ ထိုလူက ဆက္လက္ ၍

'ခင္ဗ်ားတို႔ ကားေနာက္က ဂ်စ္ဟာ က်ဳပ္ကားေပါ့၊ က်ဳပ္ အေမကို ေဆး႐ံုသြားပို႔ဖုိ႔ဟာ ႐ုတ္တရက္စက္ႏိႈးမရတာနဲ႔ ေတြ႕ ရာကားကို ဆြဲယူသြားရတာပဲ၊ ဒီနားက ေစ်းသည္ေတြေတာင္ မွာထားခဲ့ေသးတယ္၊ မေျပာၾကဘူးလား'

ထိုလူလည္း ႐ုတ္တရက္ စကားျဖတ္ၿပီး ရွပ္အက်ႌအိတ္ကို ႏိႈက္ေနေလ၏။

'ဒီမွာရွင့္၊ ကြၽန္မကားကို ကြၽန္မ မသိဘဲ ယူသြားႏိုင္သ လား'

တင္သည္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေမးလိုက္၏။

'အင္း ခင္ဗ်ားေမးတာ လမ္းက်တယ္၊ သူတစ္ထူးရဲ႕ ပစၥည္း ကို ပိုင္ရွင္ခြင့္မျပဳရင္ ယူမသြားႏိုင္ဘူး၊ မွန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အေမႀကီး ဗိုလ္္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳရင္း တက္သြားတာနဲ႔'

'ဒါ ကြၽန္မ နားမလည္ဘူး၊ ပိုင္ရွင္မသိဘဲ ယူတာဟာ ခိုး တာပဲ'

တင္သည္ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ရန္ေတြ႕ေန၏။

'စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေလ၊ က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ေနတာပါ၊ ခင္ဗ်ား ကားမကလို႔ ဘုရင္ခံကားျဖစ္ရင္လည္း အတင္း ယူရလိမ့္မယ္၊ က်ဳပ္အေမေတာ့ အေသမခံႏိုင္ဘူး'

ထိုလူသည္ စကားကိုျဖတ္၍ အိတ္ႏိႈက္ကာ

'စိတ္မရွိနဲ႔ ေရာ့ ေရာ့၊ ဓါတ္ဆီဖိုးေငြ ႏွစ္က်ပ္'

တင္သည္ ထိုလူ လွမ္းေပးေနေသာ ေငြကိုမယူဘဲ ထိုလူ႔ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာထားမွာ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ မဟုတ္၊ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ရွိေန၏။

'ဒါဘာလဲ လူကို ေျပာင္စရာ ေလွာင္စရာ မွတ္ေနသလား၊ ရွင္ ကြၽန္မကားကို ဘာလို႔ ခိုးသြားရသလဲ၊ ရွင္ ေမာ္ေတာ္ကား သူခိုး'

တင္သည္ လက္ညိႇဳး ေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ရန္ေတြ႕လိုက္သ ျဖင့္

'မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကားေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားတယ္ ဆိုေတာ့၊ ခင္ဗ်ားေတာင္ ကုသိုလ္'

'ဒါေတြ ကြၽန္မ နားမလည္ဘူး၊ ရွင္ ကားသူခိုး ကားသူခိုး'

'ဘာ နားမလည္ဘူး ဟုတ္စ၊ ဒါေတြ နားမလည္ရင္ ေလာ ကႀကီး အျပင္ဘက္မွာ သြားေနခ်ည္၊ လူေလာကႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႐ိုင္းပင္းကူညီရတယ္ နားလည္ လား'

ထိုလူ ဤသို႔ေျပာလိုက္သျဖင့္ တင္မွာ ေၾကာင္သြား၏။

'အပ်ဳိေခ်ာတိုင္း အေျပာမခ်ဳိဘူးဆိုတာ ဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္း ေတာင္းပန္ေနတာ'

တင္သည္ အံကေလး ႀကိတ္လိုက္၏။

'မေတာင္းပန္လို႔ ဘာမ်ားလုပ္ခ်င္ေသးသလဲ၊ ကားသူခိုးက'

'ေတာ္ေတာ့ က်ဳပ္ကို သူခိုး သူခိုးနဲ႔ ေစာ္ကားတာ သံုးေလး ခါရွိၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္'

ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာထား တည္သေလာက္ အသားေတြက လည္း နီလာ၏။

တင္ကလည္း အေတာ္မာ၏။ လာမည့္ေဘး ေျပးေတြ႕ရန္ ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးတဲ့ကာ

'ေျပာတယ္၊ ရွင္ဘာလုပ္မလဲ'

'ပါးခ်လိုက္မွာေပါ့'

ထိုလူ၏ အမူအရာမွာ ကလီကမာ မဟုတ္၊ ေျပာသလို လုပ္မည့္အသြင္ကို ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ တင္သည္ ေၾကာက္ သလို ရြံ႕ကာ ေနာက္ကို တြန္႔သြား၏။ ဘာေျပာ၍ ဘာလုပ္ရ မည္ မသိေတာ့ဘဲ စစ္ကူေခၚသလို မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ရင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ ခဏတြင္

'ဘာလဲ ဘာလို႔ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာလဲ၊ ဒါ လင္မယား ရန္ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမ်ာက္ပြဲလည္း မဟုတ္ဘူး'

ဟူေသာ ထိုလူ၏ အသံကိုၾကားမွ တင္ေရာ ရင္ပါ ေဘး တြင္ ရပ္၍ ဝိုင္းအံုၾကည့္ေနေသာ လူမ်ားကို သတိထားမိေတာ့ ကာ၊ ရွက္ေသြးေတြျဖာၿပီး ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမည္ မသိရွိေန စဥ္

'ကားေပၚတက္ၾက'

ဟု ထိုလူကဆိုမွ သတိရေတာ့ကာ တင္တို႔သည္ ကားေပၚ တက္၍ စက္ႏိႈးေကြ႕ေမာင္း ထြက္ခြာသြားေလ၏။

ေမာင္းမည့္သာ ေမာင္းသြားရသည္။ သတိမွ ရွိေလရဲ႕လား မေျပာတတ္။ ကားကေလး ရမ္းခါေနသေလာက္ တင့္စိတ္ လည္း ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနေလ၏။

'ေဟ့ သတိထားၿပီး ေျဖးေျဖးေမာင္းမွေပါ့'

ထိုအသံၾကားမွပင္ ေစာေစာက 'လူ႔ဂြစာ' သည္ မိမိတို႔ကား ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပါလာေၾကာင္း သိရသျဖင့္ တင္သည္ ႐ုတ္တ ရက္ ကားကို ထုိးရပ္လိုက္ေလ၏။

'ရွင္ ရွင္ ဘာလို႔ လိုက္လာရသလဲ'

တင္သည္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္၏။

'က်ဳပ္ေတာင္းပန္တာ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ေတာင္းပန္ဖို႔ လိုက္လာတာပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္လို႔ ကား ခိုးမႈနဲ႔ ဂါတ္ကိုတိုင္ခ်င္ရင္လည္း ဂါတ္ကိုေမာင္း က်ဳပ္ပါလိုက္ မယ္'

တင္၏ ညိဳမည္းေနေသာ မ်က္ႏွာမွာ အလင္းေရာင္ ျဖာ လာ၏။ ပထမကမူ ပုလိပ္ကိုလည္း သတိမရ၊ ဂါတ္တိုင္ရန္ လည္း သတိမရဘဲ၊ ယခု ထိုလူေျပာမွသတိရကာ ဂါတ္ေရာက္ မွ အေၾကာင္းျပလိုက္မည္ ဟူေသာ အၿငိဳးကေလးျဖင့္

'မေက်နပ္ဘူး၊ ဂါတ္သြားမယ္'

တင္က ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္သည္တြင္

'ဒါျဖင့္ ေကာင္းၿပီ၊ ဂါတ္ကိုေမာင္း၊ ႏို႔ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားမွာ ကားေမာင္းလိုင္စင္ ရွိသလား၊ ဂါတ္ေရာက္ရင္ ပုလိပ္ေတြက ေမးလိမ့္မယ္'

ထုိလူ ဤသို႔ေမးလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တင့္မ်က္ႏွာ မွာ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ေျပာင္းလဲသြားကာ ရင္အား လွမ္းၾကည့္ လိုက္၏။

'ဟဲ ဟဲ ခင္ဗ်ားမွာ ကားေမာင္းလိုင္စင္ မရွိဘူး၊ က်ပ္သိ တယ္၊ ပုလိပ္ေတြ ဝတၲရားေပါ့သေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ (မိန္းမ ကားေမာင္းသူေတြ) အားႀကီး အတင့္ရဲေနၾကတာပဲ၊ ကဲေလ၊ ေမာင္း ေမာင္း ဂါတ္တဲကို'

'ဟင့္အင္း၊ ဂါတ္ကို မသြားေတာ့ဘူး၊ ရွင့္ကိုလည္း အမႈ မလုပ္ေတာ့ဘူး'

တင္သည္ ျပာျပာသလဲ လက္ေလ်ာ့လိုက္၏။

'ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ ရန္သူလား မိတ္ေဆြလား'

'မိတ္ေဆြ ဆိုပါေတာ့'

'ဒါနဲ႔ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားတို႔ ဂ်ဴဗလီေဟာကို ဘာကိစၥ လာ ၾကသလဲ'

တင္သည္ ရင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။

'သူမ်ားနည္းတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳဖုိ႔ လာတယ္ဆို ရင္ ဒီလုိပဲ ဝတ္စားလာရသလား'

တင္ႏွင့္ရင္တို႔သည္ သူတို႔ဝတ္လာေသာ အဖိုးတန္ အဝတ္ အစားမ်ားကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾက၏။

'ခင္ဗ်ားတို႔ ဝတ္စားလာတာဟာ တန္ဖိုး မနည္းလွဘူး၊ မ်က္ႏွာႀကီး မဂၤလာေဆာင္ကို လာသလိုပဲ ဝတ္စားလာတယ္'

တင္ႏွင့္ ရင္မွာ ထိုလူအား ေမာ္မၾကည့္ရဲဘဲ ရွိေနၾက၏။

'တခ်ဳိ႕ မိန္းမေတြလည္း ရွိေသးတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို အေလးျပဳဖို႔လာတာ အဝတ္အစား အေကာင္းဆံုး အဖိုးအတန္ ဆံုးကိုမွ ဝတ္ၿပီး စိန္တြဲလဲ ေရႊတြဲလဲနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ ဆိုး လာတယ္၊ ေပါင္ဒါ အေဖြးသား လိမ္းလာတယ္၊ ဒါ ဝမ္းနည္း ျခင္း အထိမ္းအမွတ္တဲ့လား၊ အေတာ္႐ိုင္းတဲ့ ဟာမေတြ၊ ထြီ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း အတူတူပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ရွက္စ ရာေကာင္းသလဲ ဟင္'

တင္ႏွင့္ရင္သည္ မိမိတို႔ အဝတ္အစားကို လည္းေကာင္း၊ ေဘးတြင္ခ်ထားေသာ ေခတ္သစ္ ဖက္ရွင္ (ပလတ္စတစ္ မိုး ကာအက်ႌ) ဆင္တူႏွစ္ထည္ကိုလည္းေကာင္း ၾကည့္ကာ ရွက္ ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနၾက၏။

'ခင္ဗ်ားတို႔ မိဘေတြ ေသရင္ ဒီလုိပဲ ဝတ္စားလာမလား၊ ေပါင္ဒါအေဖြးသား ႐ိုက္လာမလား၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ ဆိုးလာ မလား'

ထိုလူ၏ အသံမွာ တျဖည္းျဖည္း တုန္လာ၏။

'အခု လူထုရဲ႕ အေလးျပဳခံေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္တို႔ရဲ ေခါင္းေဆာင္၊ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ မိဘဆိုရင္လည္း မမွားဘူး၊ အဲဒီ ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳဖို႔လာရင္ ကိုယ့္မိဘ မသာကို လာသလိုပဲ ဝတ္စားလာပါ၊ ခုလို အျပဳအမူေတြကို ေရွာင္'

ထိုလူကားထိုစကားမွ်ျဖင့္မရပ္ေသးဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတၳဳပၸတၲိ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ေစ်းတိုက္ပြဲ၊ ဖဆပလ ပါမက်န္ အေျဖအေမး ေရာ ေထြးေပြလံုးကာ ေနာက္ဆံုး မည္သည့္အေျခ ေရာက္သြားၾက သည္မသိ။

'ေကာင္းတယ္၊ က်ဳပ္သိပ္ဝမ္းသာတယ္၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ထင္ သေလာက္ နားမေဝးေသးဘူး၊ ကဲ၊ ျပန္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း သြားမယ္'

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေပၚမွဆင္းသြားသျဖင့္ တင္ႏွင့္ရင္ သည္ ထူးဆန္းေသာ ထိုလူအား တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ၿပီးမွ ကားစက္ႏိႈး၍ ေမာင္းထြက္သြားေလ၏။

ထိုလူလည္း မိမိကား ဆိုက္ထားရာ ဂ်ဴဗလီေဟာ အနီးသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကားကို စက္ႏိႈးၾကည့္၏၊ မရ။ ျပဳျပင္၏၊ စက္ကား မႏိုး၊ ေခြၽးအထြက္သာ တုိးလာသျဖင့္ နီးရာ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ မွာေသာက္ေန ေလ၏။

ထုိအခ်ိန္၌ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ လူ ေလးငါးေယာက္ ဝိုင္းဖြဲ႕ ထိုင္ေနၾက၏။ တစ္ေယာက္က စတင္၍

'တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ အဖြဲ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳ ဖုိ႔ အလွဴေငြ ေကာက္ခံတာ ၅ဝဝ ေက်ာ္ ရတယ္၊ အေထြေထြ စရိတ္ ႏႈတ္လိုက္တာေတာင္ ၃ဝဝ ေလာက္ ပိုမယ္၊ အဲဒါ ဘာ လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ'

ပထမလူက ေမးသည္ကို ဒုတိယလူက

'၃ဝဝ တန္ ပန္းေခြ လွလွႀကီးလုပ္ၿပီး အေလးျပဳရင္ မ ေကာင္းဘူးလား'

ဟု အႀကံေပးသည္တြင္ တတိယလူက

'အဲဒါပဲ ေကာင္းတယ္'

ဟု အားရဝမ္းသာ ေထာက္ခံလိုက္ေလ၏။

ထိုစကား ၾကားလိုက္ရေသာ 'လူ႔ဂြစာ' သည္ လက္ဖက္ ရည္ ေသာက္ေနရာမွ ထလာၿပီး

'ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတာထက္ ေကာင္းတဲ့နည္းကေတာ့ အဲဒီ ပိုတဲ့ေငြ ၃ဝဝ ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရန္ပံုေငြထဲ ထည့္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ ၃ဝဝ တန္ ပန္းေခြလုပ္လုပ္ သံုးေထာင္တန္ ပန္းေခြ လုပ္လုပ္ ေနာက္ဆံုး အမိႈက္ပံုထဲ ေရာက္မွာပဲ'

ဟု ခပ္တည္တည္ ဝင္ေျပာလိုက္သျဖင့္ မူလ ေဆြးေႏြးေန ေသာ လူမ်ားလည္း ထိုလူအား ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ ၾကည့္ေနရာမွ

'မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲ'

ဟု တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေမးလိုက္ေသာ ေၾကာင့္

'မဆိုင္လဲ ၿပီးေရာေပါ့'

ဟု ေျပာရင္း မိမိေနရာတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္တြင္ ထိုလူ မ်ားလည္း မၾကာမီ ထြက္သြားၾကေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ မိန္းမတစ္သိုက္မွာလည္းလက္ဖက္ရည္ေသာက္ ေနၾကသည္။ ထိုအထဲမွ ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္က

'ဟိုသူငယ္ေျပာတာ မွန္တာေပါ့၊ ပန္းေခြလုပ္ၿပီး အေလးျပဳ လည္း အမိႈက္ျဖစ္မွာပဲဥစၥာ၊ ရန္ပံုေငြထဲ ထည့္လိုက္တာက ေကာင္းဦးမယ္'

မိန္းမ ခပ္ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္က ေထာက္ခံလိုက္၏။

ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကမူ

'ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔မွ မရွိေတာ့တာ၊ ဒီရန္ပံုေငြ ဘယ္မွာသံုးမွာလဲ'

ထိုအသံ ၾကားသည္ႏွင့္ ေစာေစာကလူ ထလာျပန္ကာ အဆိုပါ မိန္းမမ်ား ထိုင္ေနေသာ စားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။

'ခုဖြင့္ထားတဲ့ ရန္ပံုေငြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အပါအဝင္ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီး ဇနီးေတြကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ ဖြင့္ထားတဲ့ ရန္ပံုေငြေပါ့၊ ဝန္ႀကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ သားမယားေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလို႔ ေကာင္းပါ့မလား ေဒၚေဒၚ၊ ခုေနအခါမွာ အဲဒီ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီး ဇနီး ေတြကို အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ရန္ပံုေငြ ျဖစ္ပါတယ္'

မိန္းမအားလံုး ထိုလူစကားကို နားစြင့္ေနၾကသည္။

'ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ ဝန္ႀကီးတစ္မတ္ ဝန္ကေတာ္ တစ္က်ပ္ ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကပါသလားခင္ဗ်ာ'

ထိုလူသည္ မိန္းမတစ္သိုက္လံုးကို သိမ္းက်ဳံး ေမးလိုက္ သျဖင့္ အားလံုး ေခါင္းခါျပၾက၏။

'မၾကားဖူးဘူး၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္'

'ေရွးျမန္မာဘုရင္ လက္ထက္ေတာ္က ဝန္ႀကီးဆိုရင္ ၾသဇာ တန္ခိုး အင္မတန္လႊမ္းမိုးႀကီးက်ယ္တယ္ခင္ဗ်၊ ခုရွိတဲ့ ဝန္ႀကီး ေတြလိုေပါ့ ခင္ဗ်ာ'

မိန္းမတစ္သိုက္ကား ထုိလူ႔စကားတြင္ နားစြင့္ေနၾက၏။

'အဲ့ဒီေရွးတုန္းက ဝန္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ သားသမီး ျဖစ္ေစ၊ ဝန္ႀကီးကေတာ္ျဖစ္ေစ ေသဆံုးတဲ့အခါ ႐ိုင္းပင္းတ့ဲအေနနဲ႔ ကူ ေငြထည့္ၾကတယ္၊ ၅ဝဝ၊ ၁ဝဝဝ စသည္ျ့ဖင့္ေပါ့ခင္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အသုဘဟာလည္း ဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာနဲ႔ အင္မတန္ စည္ကား တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဝန္ႀကီးသာ အရင္ေသရင္ေတာ့ ဝန္ကေတာ္ ေသသေလာက္လည္း ကူေငြမရဘူး၊ စည္လည္း သိပ္မစည္ ကားေတာ့ဘူး၊ ဝန္ကေတာ္ေသလို႔ ကူေငြ ၁ဝဝဝ ထည့္မယ္ဆို ရင္ ဝန္ႀကီးေသတဲ့အခါ ၅ဝဝ၊ ၃ဝဝ စသည္ျဖင့္ ေလ်ာ့သြား တယ္၊ ဒါ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့ ဝန္ႀကီးေသတဲ့အခါမွာ ဝန္က ေတာ္ဟာ ဝန္ႀကီးရာထူးမွ မရွိေတာ့ဘဲကိုး'

'အဲ အဲ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္'

'ခုေခတ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းေပါ့၊ ရာရွင္ ကိုယ္စားလည္ ရဖို႔ကိစၥ၊ ရာထူးရဖို႔ကိစၥ၊ နယ္မေျပာင္းဖုိ႔ ကိစၥနဲ႔ အျခား ကိုယ္ က်ဳိးကိစၥအတြက္ ဝန္ႀကီးေတြကို ေဖာ္လံဖားေနၾကသေလာက္ ဝန္ႀကီးကေတာ္ေတြကိုလည္း ေျမႇာက္စားၾကတယ္၊ အေရးေပး ၾကတယ္'

'ေဟ့ ဝန္ႀကီးတစ္မတ္ ဝန္ကေတာ္ တစ္က်ပ္ဆိုတာက ဘာ ကိုေျပာတာလဲ ေမာင္ရင္ရဲ႕'

မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးလိုက္သည္။

'ဒီလိုေလ ေဒၚေဒၚရဲ႕၊ ခုန ကြၽန္ေတာ္ေျပာသလို ေရွးဗမာ ဘုရင္လက္ထက္က ဝန္ကေတာ္ေသရင္ ဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာနဲ႔ ကူ ေငြ ၁ဝဝဝ ထည့္တဲ့လူဟာ ဝန္ႀကီးေသေတာ့ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ ေလာက္ပဲ ထည့္ၾကေတာ့တယ္။ ဝန္ႀကီးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ မရွိၾက ေတာ့ပဲကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ေရွးပညာရွိေတြက ဝန္ႀကီးေသရင္ တစ္ မတ္၊ ဝန္ကေတာ္ေသရင္ တစ္က်ပ္ရယ္လို႔ ဆိုစမွတ္ ျပဳခဲ့ၾက တယ္'

'ေၾသာ္ ေၾသာ္'

'ခုေခတ္လဲ ဒီလိုေပါ့၊ ဝန္ကေတာ္ ေသသြားတဲ့ ဝန္ႀကီးဆို ရင္ သိပ္မ်က္ႏွာရွိတယ္၊ သမက္ေတာ္ခ်င္တဲ့ လူေတြကေရာ ကိုယ္က်ဳိးရွာသမားေတြကေရာ ဟိုက ဘာကူပါရေစ၊ ဒီက ဘာ တာဝန္ယူပါရေစနဲ႔၊ ဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာက ရွိေသးသကိုး၊ အဲဒီ ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစရွိတဲ့ ဝန္ႀကီးေတြ က်ဆံုးသြားတဲ့အတြက္ ခုနေျပာသလို ဝန္ႀကီးေသရင္ တစ္မတ္ မျဖစ္ရေအာင္ ကူေငြ လည္း ေလ်ာ့မသြားေအာင္ ကိုႀကီးႏုတို႔က သိပ္ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ရန္ပံုေငြေတြဖြင့္၊ အစီအစဥ္ေတြလုပ္နဲ႔ အေတာ္ ေခါင္း႐ႈပ္ ေန ၾကရတယ္'

'ဒီမွာ ဒီမွာ'

ထိုလူ စကားေျပာေနခိုက္ အထက္ပါအတိုင္း ေခၚသံၾကား သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ အနက္ေရာင္လံုခ်ည္ ဆင္တူဝတ္ ၍ လက္ဝဲလက္တြင္လည္း လက္ပတ္အနက္ စည္းထားေသာ တင္ႏွင့္ရင္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ထိုလူမွာ အံ့အားသင့္စြာ ထ သြားရင္း

'ဟင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ပန္းေခြေတြနဲ႔ ပါလား'

ဟုေမးၿပီး ေငးၾကည့္ေနေလ၏။

'ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္မတို႔ လြန္သမွ် ဝန္ခ်ရင္း အေလးျပဳဖို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာၾကတယ္၊ ရွင္နဲ႔ ေတြ႕မယ္ေတာင္ မထင္ဘူး၊ ကြၽန္မတို႔ကို လိုက္ပို႔မလား'

'ေအး ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ဒီလိုမွေပါ့'

ဟုေျပာၿပီး ထိုလူသည္ တင္ႏွင့္ရင္ကိုေခၚ ဂ်ဴဗလီေဟာသို႔ ေလွ်ာက္သြားၾကေလ၏။

က်ားကူးေက်ာင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ ဂ်ဴဗလီတံခါးဝသို႔ ေရာက္ ေသာ္ တေယာသံလိုလို ၾကားရသျဖင့္ ထိုလူသည္ တေယာသံ ၾကားရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။

တံခါးေပါက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ တေယာကို ခြၽဲခြၽဲပ်စ္ပ်စ္ ထိုးေနလ်က္ အျခားႏွစ္ေယာက္ သံုး ေယာက္က သီခ်င္းဆိုေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ ထိုလူ သည္ တေယာသမားထံ ေလွ်ာက္သြားေလ၏။

'ဒါ ဘာသီခ်င္းလဲ'

ထိုလူက ေမးလိုက္၏။

'ဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ က်ဆံုးသူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အတၳဳပၸတၲိ သီခ်င္းစာေလ ဝယ္ပါလားဗ်ာ၊ တစ္ရြက္မွ တစ္ မတ္ပါ'

လူတစ္ေယာက္က အာဝဇၨန္းရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ျပန္ေျပာ၏။ ထိုလူ ၏ မ်က္ႏွာသည္ ခ်က္ခ်င္း နီလာ၏။

'ခင္ဗ်ားတို႔ စီးပြားရွာစရာ ဒီေလာက္ပဲ ရွားသလား၊ ဒီ႔ျပင္ နည္း မရွိေတာ့ဘူးလား။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုတို႔၊ စာအုပ္တို႔ ေရာင္းတာက ေျဖႏိုင္စရာ ရွိေသးတယ္၊ ေတာ္ေသး တယ္၊ ခုေတာ့ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ပူေဆြေနရတဲ့ စ်ာပနကို ေခါင္းတပ္ၿပီး သီခ်င္းစပ္ေရာင္းတာမ်ား အံ့ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ခု က်ဆံုး တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္၊ မိဘဆို လည္း ဟုတ္တယ္၊ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားမိဘေတြေသရင္ ဒီလုိပဲ တေယာကေလးနဲ႔'

ထိုလူစကားမဆံုးမီ 'ခြပ္' ခနဲ အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာၿပီး ထိုလူမွာ ပံုရက္သား လဲက်သြားေလ၏။ လူေတြလည္း ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ထိုလူ စကားစေျပာစဥ္ က တည္းက လူအုပ္မွာ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာၿပီး ထိုလူအုပ္ထဲမွ မည္သူ ဝင္႐ိုက္သြားသည္ မသိလိုက္ရဘဲ ထိုလူသာလွ်င္ ေခါင္းကြဲ လဲက်သြားေတာ့ကာ ေနာက္ဆံုး၌ အျမင္မေတာ္ သည္ကိုေတြ႕တိုင္း ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း ေျပာတတ္ေသာ ထိုလူ အား တင္ႏွင့္ရင္တို႔ ဂ်စ္ကားႏွင့္ပင္ ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔လိုက္ရေလ ေတာ့သတည္း။


သာဓု

၂၀၁၁ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ၊ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ( ၆၄)ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။

ေရႊေမာ္ကြန္း

Posted in: