ဒီေန႔ဆိုုလ်ွင္ အီဗန္ ဟမ္မီလ္တန္ ေဆးလိပ္မေသာက္ပဲေနတာႏွစ္ရက္ရွိျပီ။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း သူေျပာမိသမ်ွ ႏွင့္ေတြးမိသမ်ွေတြကေတာ့ စီးကရက္နွင့္တနည္းမဟုုတ္တနည္း ပတ္သက္ေန ေလသည္။ အခုုလည္းသူသည္ မီးဖိုုခန္းအတြင္းမွအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူ႔လက္ေတြကိုု ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ျဖန္႔ၾကည့္လိုုက္၊ လက္ဆစ္ေတြကိုုတရံႈ႕ရံႈ႕နမ္းလိုုက္လုုပ္ေနသည္။
“ အနံ႔ရေနေသးတယ္“ဟုုသူကေရရြတ္မိေတာ့ သူ႔ဇနီးအန္(န္)ဟမ္မီလ္တန္ကလွမ္းေျပာ သည္။
“ ဟုုတ္တယ္။ ရွင္ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတုုန္းက ေခၽြးထြက္ရင္ေဆးလိပ္နံ႔ရသလိုုေပါ့။“
“ ေဆးလိပ္မေသာက္ပဲေနတာ
သံုုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာင္မွေဆးလိပ္နံ႔ကိုုရေန ေသးတယ္။ေရခ်ိဳး တာေတာင္အနံ႔ကမေပ်ာက္ဘူး“
“ရွင္ဘယ္လိုုျဖစ္ေနလဲဆိုုတာက်မသိပါတယ္ေယာက်္ားရယ္။ရွင္ေတာ္ေတာ္စိတ္ခိုုင္
တယ္ဆိုုရင္ေတာင္မွ ဒုုတိယေျမာက္ေန႔ဟာအခံရအခက္ဆံုုးပဲ။ တတိယေျမာက္ေန႔လည္း ဆိုုးေသးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ၾကာၾကာဆက္ေနႏိုုင္ရင္ေတာ့ရွင္ေအာင္ျမင္ၿပီ။ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ဖိုု႔ ရွင္စိတ္အားထက္သန္ေနတာကိုုျမင္ရတာနဲ႔တင္ က်မျဖင့္၀မ္းသာလွပါၿပီ။“
သူမကေျပာရင္းဆိုုရင္းသူ႔လက္ေမာင္းကိုုပုုတ္လိုုက္သည္။
“ အခုုေတာ့ ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေခၚေခ်ပါဦး။ ညစာစားၾကရေအာင္“ဟမ္မီလ္တန္အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုုဖြင့္လိုုက္ေတာ့ အျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီ။ ႏိုု၀င္ဘာလဆန္းပိုုင္း ေရာက္ေနၿပီမိုု႔ ေန႔တာတိုုၿပီးေအးေနၿပီ။ သူ႔အိမ္ေရွ႔လမ္းေပၚတြင္ သူမျမင္ဖူးေသာေကာင္ေလး တေယာက္ကိုု အမ်ိဳးအစားေကာင္းေကာင္းစက္ဘီးေလးတစင္းေပၚတြင္ ခြလ်ွက္ေတြ႕ရသည္။ ေကာင္ေလးကပလက္ေဖာင္းေပၚကိုုေျခေထာက္လ်ွက္ရပ္ေနသည္။
“ မစၥတာ ဟမ္မီလ္တန္ပါလားခင္ဗ်ာ...“
ေကာင္ေလးကေမးသည္။
“ ဟုုတ္ပါတယ္။ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္။ ေရာ္ဂ်ာနဲ႔ေတြ႕ဖိုု႔လား“
“ ေရာ္ဂ်ာက က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ့္အေမနဲ႔စကားေျပာေနပါတယ္။ အိမ္မွာဂေရးဘားမန္း ဆိုုတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ကစ္ပ္တိုု႔လည္းရွိေနတယ္။ သူတိုု႔က်ေနာ့္ညီရဲ႕စက္ဘီးအေၾကာင္းေျပာေန ၾကတာ။ အေသအခ်ာေတာ့က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ့အေမကဒီကိုုလာၿပီး အန္ကယ့္လ္ကိုုေခၚဖိုု႔ လႊတ္လိုုက္တာပါ။ေရာ္ဂ်ာ့မိဘတေယာက္ ေယာက္ကိုုေခၚခဲ့ပါတဲ့။“
ေကာင္ေလးကစက္ဘီးလက္ကိုုင္ကိုုလွည့္ေနရင္းေျပာသည္။
“ ေရာ္ဂ်ာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္။“
“ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္းဦးနဲ႔အတူလိုုက္ခဲ့မွာပါ။“
သူကဖိနပ္စီးရန္အိမ္ထဲအိမ္ထဲျပန္၀င္ခဲ့သည္။
အန္(န္) ကသူ႔ကိုုဆီးေမးသည္။
“ ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေတြ႕လား“
“ ေရာ္ဂ်ာ ျပသနာတခုုခုုျဖစ္ေနပံုုရတယ္။ အျပင္မွာေကာင္ေလးတေယာက္ေရာက္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးကတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ကိုုသူနဲ႔လိုုက္ခဲ့ပါတဲ့။“
“ ဟင္...ေရာ္ဂ်ာဘာျဖစ္လိုု႔မ်ားလဲ။“
အန္(န္)က ေအပရြန္ကိုုခၽြတ္ရင္းေမးသည္။
“ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ၾကည့္ရတာကေလးအခ်င္းခ်င္းျငင္းခုုန္ေနၾကတာေနမွာပါ။ အဲဒီ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေမက ကေလးေတြျပသနာကိုုရွင္းေပးေနတာထင္တယ္“
“ က်မလိုုက္သြားရမလား“
သူခနစဥ္းစားသည္။
“ အင္း..မင္းလိုုက္သြားရင္ပိုုေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္ပဲသြားလိုုက္ပါ့မယ္။ ငါတိုု႔ ျပန္ လာမွညေနစာစားၾကမယ္။ သိပ္ၾကာမယ္မထင္ပါဘူး။“
“ ေရာ္ဂ်ာ ေမွာင္မွအျပင္ထြက္တာကိုု က်မမၾကိဳက္ပါဘူး“
အန္(န္)က တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာရင္းက်န္ခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးကစက္ဘီးေပၚမွာအက်အနထိုုင္ ၍သြားဖိုု႔အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
“ေတာ္ေတာ္ေ၀းလား“
“အာဘတ္ကယ္တရားရံုုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပါ“
သူကေကာင္ေလးကိုုလွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးကဆက္ေျပာသည္။
“မေ၀းပါဘူး။ ဒီကေနဆိုု ဘေလာ့ခ္ ႏွစ္ခုုေလာက္ေပါ့“
“ သူတိုု႔ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ“
“ မသိဘူး။ က်ေနာ္လည္းသိပ္ေတာ့နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္တိုု႔မိသားစုုခရီးထြက္ေနတုုန္း ေရာ္ဂ်ာရယ္၊ ကစ္ပ္ရယ္၊ ဂေရးဘားမန္းရယ္က က်ေနာ့္ညီရဲ႕စက္ဘီးကိုုယူစီးၾကတယ္ေလ။ ၿပီး ေတာ့ သူတိုု႔စက္ဘီးကိုုဖ်က္ဆီးပစ္လိုုက္ၾကတယ္ထင္တယ္။ အခုုသူတိုု႔အဲဒီအေၾကာင္းေျပာေန တာ။ အခုုက်ေနာ့္ညီရဲ႕စက္ဘီးက ရွာလိုု႔မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ စက္ဘီးကေရာ္ဂ်ာနဲ႔ကစ္ပ္တိုု႔ေနာက္ ဆံုုးစီးခဲ့ၾကတာတဲ့။ အေမကအဲဒါကိုုရွာဖိုု႔ႀကိဳးစားေနတာ“
“ ကစ္ပ္ကိုုေတာ့ ဦးသိပါတယ္။ တျခားတေယာက္ကဘယ္သူလဲ“
“ ဂေရးဘားမန္းတဲ့။ သူကဒီနားကိုုမၾကာခင္ကမွေျပာင္းလာတာ။ ခနေနရင္သူ႔အေဖ လည္းလာလိမ့္မယ္။“
သူတိုု႔လမ္းေထာင့္တခုုကိုုခ်ိဳးေကြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္ေလးကေရွ႕မွဦးေဆာင္သြားေန၏။ သစ္သီးၿခံတခုုကိုုျမင္ရၿပီး ေနာက္ထပ္လမ္းတလမ္းကိုုခ်ိဳးေကြ႕လိုုက္ေတာ့ လမ္းကေလးက တဖက္ပိတ္လမ္းကေလးျဖစ္ေနသည္။ လမ္းတဖက္မွာထြက္ေပါက္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလားသူ မသိသလိုု ထိုုလမ္းထဲမွာေနသူေတြကိုုလည္း သူမသိတာေသခ်ာသည္။ သူမကၽြမ္း၀င္ေသာ လမ္းကေလးထဲမွအိမ္မ်ားကိုုေငးေမာစူးစမ္းရင္း သူ႔သားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြမ်ားရင္ဆိုုင္ ရဦးမလဲစဥ္းစားေနမိသည္။
ေကာင္ေလးက အိမ္ထဲသိုု႔ဦးတည္သြားသည့္လမ္းတခုုထဲခ်ိဳးေကြ႕၀င္လိုုက္ၿပီး စက္ဘီးကိုု အိမ္နံရံတြင္မွီ၍ေထာင္လိုုက္သည္။ ေကာင္ေလးအိမ္ေရွ႕တံခါးကိုုဖြင့္ၿပီးသည့္အခါဟမ္မီလ္တန္ သည္ ေကာင္ေလးေနာက္မွေန၍ဧည့္ခန္းကိုုျဖတ္ၿပီး တျခားေကာင္ေလးတေယာက္ႏွင့္အတူ ထိုုင္ေနေသာ ကစ္ပ္ႏွင့္သူ႔သားရွိရာမီးဖိုု ခန္းမွစားပြဲထိေတာက္ေလ်ွာက္လိုုက္လာခဲ့သည္။ သူ ကသူ႔သားကိုုေသေသခ်ာခ်ာအကဲခပ္ၿပီးမွ စားပြဲထိပ္တြင္ထိုုင္ေနသည့္ အနက္ေရာင္ဆံပင္ မာေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္အမ်ိဳးသမီးႀကီးရွိရာဖက္မ်က္နွာမူလိုုက္သည္။
“ ေရာ္ဂ်ာ့အေဖထင္ပါရဲ႕“
အမ်ိဳးသမီးႀကီးကစကားစသည္။
“ ဟုုတ္ကဲ့။ က်ေနာ့္နံမည္ အီဗန္ ဟမ္မီလ္တန္ပါ၊ ေကာင္းေသာညေနခင္းပါ“
“ က်မက မစၥက္ေမလာပါ။ ေဂလ္ဘာ့တ္ရဲ႕အေမေပါ့။ ရွင့္ကိုုဒီထိလိုုက္လာဖိုု႔ ေခၚခိုုင္းရ တာေတာ့အားနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေလးနည္းနည္းရွိေနလိုု႔“
“ဟမ္မီလ္တန္က တဖက္စားပြဲထိပ္ရွိကုုလားထိုုင္မွာ၀င္ထိုုင္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကိုုစူးစမ္း လိုုက္သည္။ စက္ဘီးပိုုင္ရွင္ေကာင္ေလးဟုုထင္ရသည့္ အသက္ ၉ ႏွစ္ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ကေလးက အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ေဘးတြင္ထိုုင္ ေနသည္။ အသက္ ၁၄ႏွစ္ခန္႔ရွိမည့္ေကာင္ေလးတေယာက္က ပန္းကန္ေဆးကန္နံေဘးကပ္လ်ွက္စင္ကေလး ေပၚတြင္ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်၍ထိုုင္ရင္း မလွမ္းမကမ္းတြင္တယ္လီဖုုန္းေျပာေနေသာ ေနာက္ထပ္လူငယ္ ေလးတေယာက္ကိုုၾကည့္ေန သည္။ ဖုုန္းထဲမွစကားေၾကာင့္ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားေသာေကာင္ေလးက စီးကရက္တလိပ္ကိုုကိုုင္ ၿပီး ပန္းကန္ေဆးကန္နားသိုု႔ေလ်ွာက္သြားသည္။ စီးကရက္မီးကိုုေရႏွင့္ထိလိုုက္သျဖင့္ ရွဲကနဲ မည္သြားေသာအသံကိုုဟမ္မီလ္တန္ၾကားလိုုက္သည္။ သူ႔ကိုုလာေခၚေသာေကာင္ေလးက ေတာ့ေရခဲေသတၱာ ကိုုမွီ၍လက္ပိုုက္ကာရပ္ေနေလသည္။ ထိုုေကာင္ေလးကိုုသူ႔အေမကလွမ္း ေမးသည္။
“ မင္းကစ္ပ္ရဲ႕မိဘတေယာက္ေယာက္ကိုုေရာေခၚခဲ့ေသးလား“
“ ကစ္ပ္ရဲ႕အစ္မကေျပာတယ္။ သူတိုု႔မိဘေတြေစ်းသြား၀ယ္ေနၾကတယ္တဲ့။ က်ေနာ္ ဂေရးဘားမန္းရဲ႕အိမ္ကိုုလည္းသြားခဲ့တယ္။ ဂေရးရဲ႕အေဖက ခနေနရင္လိုုက္လာလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္လိပ္စာေပးခဲ့တယ္“
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သူ႔ဖက္လွည့္လိုုက္သည္။
“ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲဆိုုတာရွင့္ကိုုက်မေျပာျပမယ္ မစၥတာဟမ္မီလ္တန္။ အရင္လက က်မ တိုု႔ခရီးထြက္ၾကတယ္။ ကစ္ပ္ကေဂလ္ဘာ့တ္ရဲ႕စက္ဘီးကိုုငွားခ်င္တယ္။ အဲဒါဆိုုေရာ္ဂ်ာက ကစ္ပ္သတင္းစာပိုု႔တာကိုုကူႏိုုင္တယ္ေလ။ ေရာ္ဂ်ာ့စက္ဘီးက ေလမရွိလိုု႔ဆိုုလားတခုုခုုပဲ။ အဲဒီမွာ...“
“ ဂေရးက က်ေနာ့္ကိုုလည္ပင္းညွစ္တယ္ဒက္ဒီ“
“ ေရာ္ဂ်ာကျဖတ္ေျပာသည္။
“ဘာ.“
ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားကိုုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္းေမးလိုုက္သည္။
“ဂေရးက က်ေနာ့္လည္ပင္းကိုုညွစ္တယ္။ ဒီမွာဒါဏ္ရာရွိတယ္။“
သူ႔သားက အကၤ် ီေကာ္လာကိုုလွန္ၿပီး သူ႔လည္ပင္းကိုုျပသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကစကား ဆက္၏။
“ သူတိုု႔ ခုုနကားဂိုုေထာင္အျပင္ဖက္ကိုုထြက္သြားၾကတယ္။ က်မသားအႀကီး ကာ့တ္ ထြက္မၾကည့္ခင္အထိ သူတိုု႔ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုုတာေတာ့ က်မမသိဘူး။
“ သူကစေျပာတာ။ သူကက်ေနာ့္ကိုုငတံုုးလိုု႔ေခၚတယ္ေလ။“
ဂေရးဘားမန္းက ၀င္ေျပာရင္းတံခါး၀ကိုုလွမ္းၾကည့္သည္။
“ ငါ့စက္ဘီးက ေဒၚလာ ၆၀တန္တယ္ကြ ေဟ့ေကာင္ေတြရ။ မင္းတိိုု႔ျပန္ေလ်ာ္ေပးရမယ္“
ေဂးလ္ဘာ့တ္ဟုုေခၚေသာေကာင္ေလးကလွမ္းေျပာေတာ့ သူ႔အေမက၀င္ဟန္႔သည္။
“ မင္း၀င္မေျပာနဲ႔ေဂးလ္ဘာ့တ္။ “
ဟမ္မီလ္တန္က အသက္ျပင္းျပင္းတခ်က္ရွဴလိုုက္ၿပီး ' ဆက္ေျပာပါ' ဟုုဆိုုလိုုက္သည္။
“ အင္း.. ကစ္ပ္သတင္းစာေ၀တာကိုုကူဖိုု႔ ကစ္ပ္နဲ႔ေရာ္ဂ်ာကေဂးလ္ဘာ့တ္စက္ဘီးကိုုသံုုး ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္လံုုးကေရာ ဂေရးကပါေျပာတယ္။ သူတိုု႔စက္ဘီးကိုုတြန္း လွိမ့္ခ်ခဲ့ၾကတယ္တဲ့“
“ လိွမ့္ခ်တယ္ဆိုုတာ ဘာကိုုဆိုုလိုုတာလဲ“
ဟမ္မီလ္တန္ကျဖတ္ေမးသည္။
“စက္ဘီးကိုုလမ္းအနိမ့္ပိုုင္းဖက္ဆီတြန္းၿပီးလွိမ့္ခ်လိုုက္တာေလ။ ဒီေတာ့စက္ဘီးက အရွိန္နဲ႔လိမ့္သြားၿပီးေနာက္ဆံုုးမွာလဲက်သြားတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူတိုု႔အခုုပဲ၀န္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ကစ္ပ္နဲ႔ေရာ္ဂ်ာက စက္ဘီးကိုုယူၿပီး ေက်ာင္းေဘာလံုုးကြင္းရဲ႕ဂိုုးတိုုင္နားမွာ သြားပစ္ထားလိုုက္ ၾကေသးတယ္တဲ့။“
“ ဟုုတ္သလားေရာ္ဂ်ာ“
ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားဖက္ကိုုလွည့္ၾကည့္ရင္းထပ္ေမးသည္။
“ တခ်ိဳ႕တ၀က္ေတာ့မွန္တယ္ဒက္ဒီ။“
ေရာ္ဂ်ာက လက္ႏွစ္ဖက္ကိုုစားပြဲေပၚတင္၍ပြတ္ေနၿပီးေခါင္းငံုု႔ကာေျပာသည္။
“ က်ေနာ္တိုု႔ တေယာက္တခါစီပဲလွိမ့္ခ်ၾကတာပါ။ ကစ္ပ္ကစလုုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ဂေရး။ ေနာက္ဆံုုးမွာက်ေနာ္လွိမ့္ခ်တယ္။“
“ တေယာက္တခါဆိုုတာပဲမ်ားလွၿပီ။ ဒက္ဒီမင္းကိုုေတာ္ေတာ္အံ့ၾသတယ္။ စိတ္လည္း ပ်က္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့မင္းကိုုေရာပဲကစ္ပ္“
ဟမ္မီလ္တန္က သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုုတလွည့္စီၾကည့္၍ေျပာလိုုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး က၀င္ေျပာ၏။
“ တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ညာေနတာပဲ။ ဒါမွမဟုုတ္သိလ်ွက္နဲ႔မေျပာပဲေနၾကတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စက္ဘီးကေတာ့ေပ်ာက္ေနၿပီ။“
ပန္းကန္ေဆးကန္ေဘးကစဥ္ေပၚတြင္ထိုုင္ေနသည့္ေကာင္ေလးက ခုုခ်ိန္ထိဖုုန္းေျပာေန ေသာေကာင္ေလးကိုု ေနာက္ေျပာင္၍ရယ္ေမာေနသည္။ ကစ္ပ္ကစကားစေျပာသည္။
“ စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာ က်ေနာ္တိုု႔တကယ္မသိပါဘူး မစၥက္ေမလာ။က်ေနာ္တိုု႔အစ ထဲကေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေရာ္ဂ်ာ စက္ဘီးကိုုေက်ာင္းကေန က်ေနာ့္အိမ္ကိုုယူလာတုုန္းက စက္ဘီးကိုုေနာက္ဆံုုးေတြ႕ခဲ့တာပဲ။ အဲ.. အဲဒါကေနာက္ဆံုုးမတိုုင္ခင္တေခါက္ပါ။ တကယ့္ ေနာက္ဆံုုးက ေနာက္တေန႔မနက္စက္ဘီးကိုုက်ေနာ္ဒီအိမ္ကိုုျပန္ယူလာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ထားခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုုစက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာေတာ့က်ေနာ္တကယ္မသိဘူး“
ကစ္ပ္ကေခါင္းခါရင္းေျပာသည္။ ေဂးလ္ဘာ့တ္က ' ေဒၚလာ ၆၀ ေနာ္' ဟုုထေအာ္ျပန္ သည္။
“ မင္းတိုု႔ငါ့ကိုုတပါတ္ကိုု ၅ေဒၚလာျပန္ေပးသြားလိုု႔ရတယ္။“
“ မင္းကိုုငါသတိေပးေနတယ္ ေဂးလ္ဘာ့တ္။ “
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕ရင္းေျပာသည္။
“ အခုုစက္ဘီးက အိမ္ေနာက္ေဖးကေပ်ာက္သြားၿပီ။ ဒီညေနမွာ သူတိုု႔ကအမွန္အတိုုင္း မေျပာေတာ့ ငါတိုု႔က ဘယ္သူ႔ကိုုဘယ္လိုုယံုုရမလဲ“
“ က်ေနာ္တိုု႔အားလံုုးကိုုအမွန္အတိုုင္းေျပာေနတာပါ။“
ေရာ္ဂ်ာက၀င္ေျပာသည္။ ေဂးလ္ဘာ့တ္က ကုုလားထိုုင္ေနာက္ေက်ာကိုုမီထိုုင္ရင္း ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုေခါင္းခါျပေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွ ဘဲလ္သံမည္လာေသာအခါ ပန္းကန္ေဆးကန္ ေဘးကစဥ္ေပၚထိုုင္ေနေသာေကာင္ေလးကခုုန္ဆင္းၿပီး ဧည့္ခန္းဖက္ထြက္သြားသည္။
ပခံုုးေတာင့္ေတာင့္၊ သေဘၤာသားမ်ားညွပ္ေလ့ရွိေသာဆံပင္ပံုုႏွင့္ မီးခိုုးေရာင္မ်က္လံုုးပိုုင္ ရွင္လူတေယာက္စကားမေျပာပဲႏွင့္ မီးဖိုုခန္းထဲ၀င္လာသည္။ ထိုုသူကအမ်ိဳးသမီးႀကီးကိုုျဖတ္ ကနဲၾကည့္ကာ ဂေရးဘားမန္းေဘးက ကုုလားထိုုင္မွာ၀င္ထိုုင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကႏႈတ္ ဆက္ရင္း စကားကိုုဆက္ေျပာသည္။
“ ရွင္ကေတာ့မစၥတာဘားမန္းျဖစ္ရမယ္။ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္။ က်မက ေဂးလ္ ဘာ့တ္ရဲ႕အေမပါ။ ဒါကေတာ့ ေရာ္ဂ်ာ့အေဖ မစၥတာဟမ္မီလ္တန္ပါ“
ထိုုသူက သူ႔ဖက္လွည့္၍ေခါင္းညြတ္ျပေပမယ့္ လက္ေတာ့မကမ္းပါ။
“ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ“
ဘားမန္းက သူ႔သားကိုုလွမ္းေမးသည္။ ကစ္ပ္ႏွင့္ေရာ္ဂ်ာကစကားစမည့္ဟန္ျပင္ေတာ့ဘားမန္းကသူတိုု႔ ကိုုလွမ္းေျပာသည္။
“ ခနေနၾကဦး။ ငါအခုု ဂေရးကိုုေမးေနတာ။ ၿပီးရင္မင္းတိုု႔ေျပာရမယ္။“
ဂေရးကျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမ်ွကိုု သူ႔အေဖအားေျပာျပေနသည္။ သူ႔အေဖက မ်က္လံုုးမ်ားကိုု ေမွးစင္း၍ အေသအခ်ာနားေထာင္ရင္း က်န္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုုအကဲခပ္ေနသည္။ ဂေရး ဘားမန္းစကားဆံုုးေသာအခါမစၥက္ ေမလာက၀င္ေျပာသည္။
“ က်မကသူတိုု႔လုုပ္တယ္လိုု႔မစြပ္စြဲခ်င္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုုတာပဲ သိခ်င္တာပါ။“
သူမက ဂေရးဘားမန္းကိုုေခါင္းခါျပေနေသာ ကစ္ပ္ႏွင့္ေရာ္ဂ်ာကိုုစူးစူးစိုုက္စိုုက္ၾကည့္ ေနသည္။
“ မင္းေျပာတာမမွန္ဘူးဂေရး“ ဟုုေရာ္ဂ်ာကေျပာသည္။
“ ဒက္ဒီနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲေျပာလိုု႔ရမလား“ ဟုုဂေရးဘားမန္းကသူ႔အေဖကိုုလွည့္ေမး၏။
“ သြားစိုု႔ “
မစၥတာဘားမန္းကထိုုသိုု႔တုုန္႔ျပန္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားဧည့္ခန္းဆီထြက္သြားတာကိုၾကည့္ ရင္းဒါကိုုတားသင့္သည္ဟုု ဟမ္မီလ္တန္ခံစားရသည္။ သည္လိုုလ်ွိဳ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးျခင္းကိုုေပါ့။ သူ႔လက္ဖ၀ါးမွာေခၽြးတိုု႔ျဖင့္စိုုေနသည္။ စီးကရက္ယူဖိုု႔အကၤ် ီအိပ္ထဲလက္ႏိႈက္လိုုက္သည္။ ထိုု႔ ေနာက္အသက္ကိုုျပင္းျပင္းရွဴကာ ႏွာေခါင္းေအာက္ေျခကိုုလက္ႏွင့္ပြတ္ရင္း သူ႔သားကိုုေမးခြန္း ထုုတ္လိုုက္သည္။
“ ေရာ္ဂ်ာ..ဒီကိစၥကိုုတျခားသူေတြေျပာတာထက္ မင္းပိုုသိတာမရွိဘူးလား၊ ေဂးလ္ဘာ့တ္ ရဲ႕စက္ဘီး ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုုတာမ်ိဳးေပါ့။“
“ ဟင့္အင္း။ က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ္က်ိန္ေျပာရဲပါတယ္။“
ဟမ္မီလ္တန္ကဆက္ေမးသည္။
“ ဒါျဖင့္ စက္ဘီးကိုုမင္းေနာက္ဆံုုးျမင္ခဲ့တာ ဘယ္အခ်ိန္လဲ“
“ က်ေနာ္တိုု႔ စက္ဘီးကိုုေက်ာင္းကေနယူလာၿပီး ကစ္ပ္ရဲ႕အိမ္မွာထားခဲ့တုုန္းကပါ“
ဟမ္မီလ္တန္က ကစ္ပ္ကိုုလွည့္ေမးျပန္သည္။
“ ကစ္ပ္၊ အခုုေဂးလ္ဘာ့တ္ရဲ႕စက္ဘီးဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုုတာမင္းသိလား။“
“ က်ေနာ္လည္းမသိဘူးဆိုုတာက်ိန္ေျပာရဲပါတယ္။ စက္ဘီးကိိုုေက်ာင္းကေန က်ေနာ့္ အိမ္ကိုုယူသြားၿပီးေနာက္တေန႔မနက္မွာ က်ေနာ္စက္ဘီးကိုုက်ေနာ့္အိမ္ကေန ဒီအိမ္ကိုုျပန္ယူ လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ကားဂိုုေထာင္ အေနာက္မွာထားခဲ့တယ္။“
“ ပထမတခါမင္းေျပာေတာ့ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာဆိုု“
ကစ္ပ္အေျဖကိုု အမ်ိဳးသမီးႀကီးက၀င္ေထာက္သည္။ ေကာင္ေလးကခ်က္ျခင္းျပန္ျပင္ ေျပာသည္။
“ ဟုုတ္တယ္။ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာထားခဲ့တယ္လိုု႔ေျပာတာပါ။“
“ မင္းေနာက္ေန႔ေတြမွာေရာ စက္ဘီးယူဖိုု႔ဒီအိမ္ကိုုလာခဲ့ေသးလား“
“ ဟင့္အင္း။ မလာပါဘူး။“
“ ကစ္ပ္“
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ကစ္ပ္နံမည္ကိုုေခၚေတာ့ ကစ္ပ္ကေအာ္၍တုုန္႔ျပန္ေတာ့သည္။
“ က်ေနာ္မသိဘူး။စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာ က်ေနာ္မသိဘူး“
“ ကဲ.. ဘယ္သူ႔ကိုု၊ ဘာကိုုယံုုရမလဲဆိုုတာ ရွင္တိုု႔ က်မတိုု႔ ဘယ္လိုုလုုပ္သိမွာလဲ။ က်မသိတာေတာ့ေဂးလ္ဘာ့တ္ရဲ႕စက္ဘီးေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါပဲ။“
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပခံုုးတြန္႔၍ဟမ္မီလ္တန္ကိုုေျပာေနခ်ိန္တြင္ ဂေရးဘားမန္းတိုု႔သားအဖ မီးဖိုုခန္းထဲ ျပန္၀င္လာသည္။ ဂေရးဘားမန္းက စကားစေျပာသည္။
“ စက္ဘီးကိုုတြန္းၿပီးလွိမ့္ခ်ဖိုု႔ ေရာ္ဂ်ာကေျပာခဲ့တာပါ။“
“ အဲဒါမင္းေျပာခဲ့တာ။“
ေရာ္ဂ်ာကခ်က္ျခင္းတုုန္႔ျပန္သည္။ သူထိုုင္ေနရာကုုလားထိုုင္မွထလာၿပီး ေရာ္ဂ်ာက ဆက္ေျပာသည္။
“ မင္းကအဲဒီလိုုလုုပ္ခ်င္တာေလ။ စက္ဘီးကိုုသစ္သီးၿခံထဲယူသြားၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္ရ ေအာင္လိုု႔မင္းေျပာခဲ့တာေလ။“
“ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း“ မစၥတာဘားမန္းက ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုလွမ္းေျပာသည္။
“ သူ႔စကားဆံုုးရင္ မင္းဆက္ေျပာရမယ္ေကာင္ေလး။ ခုုေတာ့ ငါဆက္ေျပာမယ္။ မင္းတိုု႔ တေတြစက္ဘီးကိုုညဖက္ႀကီး တရြတ္တိုုက္ဆြဲသြားၾကတယ္ေလ။ အခုုမင္းတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္.....“
ဘားမန္းက ပထမကစ္ပ္ကိုုၾကည့္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ေရာ္ဂ်ာ့ကိုုၾကည့္ၿပီးဆက္ေျပာသည္။
“ စက္ဘီးဘယ္မွာလဲဆိုုတာမင္းတိုု႔သိပါတယ္။ မင္းတိုု႔သိတာကိုုစေျပာဖိုု႔ ငါအႀကံေပးခ်င္ တယ္။“
ဘားမန္းစကားဆံုုးေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္က၀င္ေျပာသည္။
“ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ပံုုစံက နည္းလမ္းမက်ဘူးလိုု႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။“
“ ဘာကြ..“
ဘားမန္းကနဖူးေၾကာေတြေထာင္လာၿပီး ေဒါသတႀကီးျပန္ေျပာသည္။
“ မင္း ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္စမ္းပါ“
ဟမ္မီလ္တန္ မတ္တတ္ထရပ္လိုုက္သည္။
“ သြားၾကစိုု႔ေရာ္ဂ်ာ။ ကစ္ပ္.. မင္းေရာလိုုက္ခဲ့မလား၊ ေနခဲ့ဦးမလား။“
သူက အမ်ိဳးသမီးႀကီးဖက္သိုု႔လွည့္လိုုက္သည္။
“ ဒီည က်ေနာ္တိုု႔ ဘာဆက္လုုပ္လိုု႔ရမလဲဆိုုတာ က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူးမစၥက္ေမလာ။ က်ေနာ္ဒီကိစၥကိုုေရာ္ဂ်ာနဲ႔ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ ေလ်ာ္ေပးမလားဆိုုရင္ေတာ့ စက္ဘီးကိုုပ်က္စီး ေအာင္လုုပ္ခဲ့တဲ့အထဲမွာေရာ္ဂ်ာပါတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ သံုုးပံုုတပံုုေပးပါ့မယ္။“
“ က်မလည္း ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။“
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဟမ္မီလ္တန္ေနာက္သိုု႔ လိုုက္လာ ရင္းဆက္ေျပာသည္။
“ က်မလည္း ေဂးလ္ဘာ့တ္အေဖကိုုေျပာျပလိုုက္ပါ့မယ္။ သူကအခုုခရီးထြက္ေနတယ္။ တခုုခုုေတာ့ျဖစ္လာမွာပါ။ ေနာက္ေတြ႕ၾကဦးမယ္ေလ။“
ဟမ္မီလ္တန္က တဖက္သိုု႔ကပ္ေပးလိုုက္သျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကိုုေက်ာ္ၿပီး ဆင္၀င္ေအာက္၀င္သြားၾကသည္။ သူတိုု႔ေနာက္ဖက္မွေန၍ ဂေရးဘားမန္း၏အသံကိုု ပီပီသသ ၾကားလိုုက္ရသည္။
“ သူက က်ေနာ့ကိုု ငတံုုးလိုု႔ေခၚတယ္ဒက္ဒီ“
“ သူလုုပ္တာမဟုုတ္လား။ သူကမွ တကယ့္ငတံုုး။ သူ႔ပံုုစံကိုုက ငတံုုးပံုုေပါက္ေနတာ“
မစၥတာဘားမန္းအသံကိုုပါၾကားလိုုက္ရေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္ကလွည့္ၾကည့္ရင္းေျပာလိုုက္ သည္။
“ ဒီညမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားအေတာ့္ကိုုတရားလြန္တာပဲ မစၥတာဘားမန္း။ ဘာေၾကာင့္ခင္ဗ်ား ကိုုယ္ခင္ဗ်ားမထိမ္းႏိုုင္ရတာလဲ။“
“ ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္ပါလိုု႔ မင္းကိုုငါေျပာတယ္မဟုုတ္လား။“
ဘားမန္းကလည္း သူ႔ကိုုျပန္ေျပာသည္။
“ မင္းအိမ္ျပန္ေတာ့ေရာ္ဂ်ာ၊ သြားေတာ့။“
ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုုလ်ွာျဖင့္သပ္လိုုက္ၿပီးေရာ္ဂ်ာ့ကိုုလွမ္းေျပာသည္။ ေရာ္ဂ်ာ ႏွင့္ကစ္ပ္ကလမ္းမေပၚထြက္ရာလမ္းကေလးဆီေလ်ွာက္သြားသည္။ဟမ္မီလ္တန္သည္တံခါး၀ တြင္ပိတ္ရပ္လိုုက္ၿပီး သားျဖစ္သူႏွင့္ႏွင့္အတုူဧည့္ခန္းကိုုျဖတ္ေလ်ွာက္လာေသာ ဘားမန္းကိုု
ၾကည့္ေနသည္။
“ မစၥတာ ဟမ္မီလ္တန္“
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အလန္႔တၾကားစကားစလိုုက္ေပမယ့္ စကားကိုုအဆံုုးမသတ္ႏိုုင္ေပ။
“ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ခ်င္လဲ။ က်ဳပ္ေရွ႕ကထြက္သြားစမ္းပါ။“
ဘားမန္းက သူ႔ပခံုုးကိုု၀င္တိုုက္လိုုက္ေသာေၾကာင့္ ဟမ္မီလ္တန္မွာ ဆင္၀င္ေအာက္မွ ေန၍ ဆူးမ်ားရွိေသာၿခံဳပုုတ္အတြင္းေရာက္သြားသည္။ ထိုု႔သိုု႔ျဖစ္သြားတာကိုုသူမယံုုႏိုုင္ေပ။ သူသည္ၿခံဳပုုတ္ထဲမွကုုန္းထလာၿပီး ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ရပ္ေနေသာ ဘားမန္းကိုုအားႏွင့္ပစ္ ထိုုးလိုုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုုးမ်က္ခင္းေပၚလဲက်သြားၿပီး မ်က္ခင္းေပၚတြင္လံုုးေထြးေနေလ သည္။ ဟမ္မီလ္တန္သည္ ဘားမန္း၏လက္ေမာင္းမ်ားကိုု သူ႔ဒူးႏွင့္ဖိရင္း ေနာက္ေက်ာကိုု လက္သီးႏွင့္တရစပ္ထိုုးေနသည္။ ဘားမန္း၏အကၤ် ီေကာ္လာကိုုလည္းဆုုတ္မိသြားၿပီး ဘားမန္းေခါင္းကိုုမ်က္ခင္းႏွင့္ေဆာင့္တိုုက္ေနစဥ္ မစၥက္ေမလာက အလန္႔တၾကားေအာ္ ေတာ့သည္။
“ ဘုုရားသခင္.. သူတိုု႔ကိုုျဖည္ၾကပါဦး။ ရဲေခၚၾကပါဦး“
ဟမ္မီလ္တန္က ဘားမန္းေခါင္းကိုု မ်က္ခင္းႏွင့္ေဆာင့္ေနရာမွရပ္လိုုက္ေတာ့ ဘားမန္း ကသူ႔မ်က္ႏွာကိုုလည္ျပန္ၾကည့္ရင္းေအာ္သည္။
“ ငါ့ကိုုလႊတ္..“
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက လူခ်င္းကြဲသြားေသာ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ကိုုလွမ္းေမးသည္။
“ ဘာျဖစ္သြားၾကေသးလဲ။ ဘုုရား၊ ဘုုရား...“
ေပအနည္းငယ္ခြာ၍ ေမာပန္းတႀကီးအသက္ရွဴေနၾကေသာ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ကိုု သူမကရပ္ၾကည့္ေနသည္။ အသက္အႀကီးဆံုုးေကာင္ေလးက ဆင္၀င္ေအာက္ရွိလူစုုထဲတိုုး၀င္ လာၿပီး ရန္ပြဲကိုုၾကည့္ဖိုု႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္းရန္ပြဲကၿပီးေနၿပီ။ ကေလးေတြက လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ ကိုုၾကည့္ရင္း ဘာဆက္လုုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကာရပ္ေနၾကသည္။ သူတိုု႔ကလက္ေမာင္းႏွင့္နံရိုုးမ်ား ကိုုကြယ္ရင္းတေယာက္ကိုုတေယာက္လက္သီးႏွင့္ထိုုးၾကဦးမည့္ပံုုဟန္ေရးျပေနၾကေသးသည္။
“ ကေလးေတြ.. အိမ္ထဲျပန္၀င္ၾကစမ္း။“
မစၥက္ေမလာက ရင္ဘတ္ကိုုလက္ႏွင့္ဖိရင္း ကေလးေတြကိုုလွမ္းေအာ္သည္။
“ ဒီလိုုျဖစ္သြားၾကလိမ့္မယ္လိုု႔ က်မမထင္ထားခဲ့ပါဘူး“
ဟမ္မီလ္တန္မွာ ေခၽြးေတြရႊဲေနၿပီး အသက္ရွဴဖိုု႔ႀကိဳးစားလိုုက္တိုုင္း သူ႔အဆုုတ္ေနရာက ပူေလာင္နာက်င္လာသည္။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲမွာလဲ တစံုုတခုုဆိုု႔နင္ေနသလိုုျဖစ္ေနၿပီးမ်ိဳခ်လိုု႔ လည္းမရေပ။ သူက လမ္းစေလ်ွာက္ဖိုု႔ႀကိဳးစားေတာ့ သူ႔သားႏွင့္ကစ္ပ္ကေဘးတဖက္တခ်က္မွ ၀င္တြဲသည္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ ကားတံခါးကိုုခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ပိတ္သံၾကားလိုုက္ရၿပီး အင္ဂ်င္ လည္းစႏိႈးသည္။ ကားေရွ႕မီးကသူတိုု႔ေရွ႕ကိုုျဖတ္ထိုုးထား၏။ ေရာ္ဂ်ာက တခ်က္ရိႈက္လိုုက္ သည္။ ဟမ္မီလ္တန္က သူ႔သားပခံုုးေပၚလက္လွမ္းတင္လိုုက္သည္။ ကစ္ပ္ကလည္းစတင္ငိုု ေၾကြးရင္းေျပာေလသည္။
“ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္။ အေဖ က်ေနာ့္ကိုုရွာေနေတာ့မယ္။“
ေကာင္ကေလးကေျပာရင္းေျပးထြက္သြားသည္။
“ ဒီလိုုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး မင္းျမင္လိုုက္ရတဲ့အတြက္ ဒက္ဒီစိတ္မေကာင္းပါဘူးသားရယ္။“
သားအဖႏွစ္ေယာက္လမ္းေလ်ွာက္လာရင္း သူတိုု႔လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟမ္မီလ္တန္ က သူ႔သားပခံုုးေပၚကလက္ကိုုဖယ္လိုုက္သည္။
“ တကယ္လိုု႔ သူကဒါးဆြဲထုုတ္ရင္ ဒါမွမဟုုတ္တုုတ္နဲ႔ရိုုက္ရင္ ဒက္ဒီဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ။“
“ သူအဲဒါမ်ိဳး မလုုပ္ႏိုုင္ပါဘူးကြာ။“
“ တကယ္လိုု႔ လုုပ္ခဲ့ရင္ေကာ။“
“ လူေတြက ေဒါသထြက္လာရင္ ဘာလုုပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုုတုုန္႔ျပန္မလဲဆိုုတာ ေျပာရခက္ တယ္ကြ။“
သူတိုု႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီ ဦးတည္မိၾကၿပီ။ အလင္းေရာင္ေတြထိုုးထြက္ေနေသာ သူတိုု႔အိမ္ ေရွ႕တံခါးကိုု ျမင္ေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။
“ ဒက္ဒီ့ၾကြက္သားေတြကိုုျပပါဦး။“
ေရာ္ဂ်ာက သူ႔လက္ေမာင္းကိုုလွမ္းဆြဲရင္းေျပာသည္။
“ သားအိမ္ထဲအရင္၀င္။ ညေနစာစားၿပီး ေစာေစာအိပ္ေတာ့။ မင္းမာမီကိုု ဒက္ဒီဘာမွ မျဖစ္ဘူးလိုု႔ေျပာ လိုုက္။ ဒက္ဒီဆင္၀င္ေအာက္မွာ ခနထိုုင္လိုုက္ဦးမယ္။“
ေကာင္ေလးကေျခလွမ္းတလွမ္းစလိုုက္ၿပီး သူ႔အေဖမ်က္ႏွာကိုုၾကည့္ကာေနာက္ တလွမ္း ထပ္လွမ္းသည္။ ထိုု႔ေနာက္အိမ္ထဲသိုု႔ တဟုုန္ထိုုးေျပး၀င္သြားကာ အဆက္မျပတ္ေအာ္ေတာ့ သည္။
“ မာမီ။ မာမီ....“
~ ~ ~ ~ ~
သူသည္ ဆင္၀င္ေအာက္ရွိကားဂိုုေထာင္နံရံကိုုမွီရပ္ရင္း ေျမႀကီးကိုုေျခေထာက္ျဖင့္ဟို ျခစ္ဒီျခစ္လုုပ္ေနသည္။ နဖူးေပၚကေခၽြးေတြကေတာ့ေျခာက္ကုုန္ၿပီ။ အကၤ် ီေအာက္မွာေတာ့ ေစးထန္းထန္းခံစားေနရတုုန္းပင္။
တခါတုုန္းက ပခံုုးေတြငိုုက္စိုုက္က်ေနၿပီးျဖဴေဖ်ာ့၍ စကားကိုုျဖည္းညွင္းစြာေျပာေန ေသာ သူ႔အေဖကိုုျမင္ခဲ့ရသည္။ ကေဖးဆိုုင္ထဲတြင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားႀကီးႏွစ္ဦး၏ရန္ပြဲမွာ ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုုးရြားခဲ့ ၿပီးႏွစ္ေယာက္စလံုုးလည္းအထိနာခဲ့ၾကသည္။ တဖက္လူမွာ ယာလုုပ္သားႀကီးျဖစ္သည္။ ဟမ္မီလ္တန္မွာ သူ႔ဖခင္ကိုုအလြန္ခ်စ္ၿပီး ဖခင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုုမွတ္မိသည္။ ခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ထိုုလူႏွင့္ျဖစ္ခဲ့ေသာသူ႔ဖခင္၏ ရန္ပြဲကိုု ျပန္စဥ္းစားမိေနေတာ့သည္။
သူ႔မိန္းမထြက္လာခ်ိန္ထိ သူကဆင္၀င္ေအာက္မွာထိုုင္ေနဆဲပင္။
“ ဘုုရားေရ..“
မိန္းမက သူ႔ေခါင္းကိုု သူမလက္ႏွင့္ပင့္မလိုုက္ၿပီး ေရရြတ္၏။
“ အိမ္ထဲ၀င္၊ ေရခ်ိဳး၊ တခုုခုုစားၿပီးရင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုုတာ က်မကိုုေျပာပါဦး။ ညစာေတြကေတာ့ေႏြးေနတုုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ေရာ္ဂ်ာေတာ့ အိပ္ရာ၀င္သြားၿပီ။“
သိိုု႔ေသာ္ သူ႔သားက သူ႔အားလွမ္းေခၚေနသံကိုုၾကားေနရသည္။
“ သူမအိပ္ေသးဘူး“ ဟုု အမ်ိဳးသမီးကေျပာသည္။
“ ခနေနရင္ ကိုုယ္ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္။ တခုုခုုေသာက္ၾကတာေပါ့။“
“ က်မျဖင့္ ခုုထိမယံုုႏိုုင္ေသးဘူး။“
သူ႔မိန္းမက ေခါင္းခါရင္းေျပာသည္။ သူက သားအခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး ကုုတင္ေပၚ၀င္ထိုုင္ လိုုက္သည္။
“ သားမအိပ္ေသးဘူးလား။ ေနာက္က်ေနၿပီ။ အိပ္ေတာ့ေနာ္။ ဂြတ္ႏိုုက္...“
“ ဂြတ္ႏိုုက္.“
ကေလးကျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူကသား၏လည္ပင္းကိုု သိုုင္းဖက္လိုုက္သည္။ ေကာင္ ေလးကည၀တ္အကၤ် ီ၀တ္ထား၏။ လတ္ဆတ္ေႏြးေထြးေသာ သား၏ကိုုယ္သင္းနံ႔ကိုုဟမ္မီလ္ တန္ရွဴရိႈက္မိသည္။ သူကသား ၏ေက်ာျပင္ကိုု ခပ္ဖြဖြပုုတ္ေပးေနရင္းေျပာလိုုက္သည္။
“ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့ေနာ္သား။ အဲဒီလိုအိမ္နီးခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းေန။ ၿပီးေတာ့အခုုလိုု စက္ဘီးကိုုဖ်က္ဆီးပစ္တာမ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီလိုုမ်ိဳးတျခားကိစၥေတြကိုု လည္း ဒက္ဒီထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ရွင္းလားသား..“
ေရာ္ဂ်ာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သူသည္သားကိုုဖက္ထားေသာလက္အားဖယ္လိုုက္ကာ အိပ္ရာခင္းကိုု ပ်ံ႕ေအာင္ျပန္ခင္းေပးလိုုက္သည္။
“ အိုုေက...။ ဂြတ္ႏိုုက္ေနာ္သား။“
သူကသားကိုုနမ္းဖိုု႔ ကိုုယ္ကိုုငံုု႔ကိုုင္းလိုုက္ခ်ိန္မွာ ေကာင္ကေလးကေျပာသည္။
“ ဒက္ဒီ..။ အဘိုုးကလည္း ဒက္ဒီလိုုပဲအားရွိတာပဲမဟုုတ္လား။ သူ ဒက္ဒီ့အရြယ္တုုန္းက ေလ။ ဒက္ဒီသိပါတယ္။ သိတယ္မဟုုတ္လား။“
“ ဒက္ဒီကိုုးႏွစ္သားေလာက္တုုန္းကအေၾကာင္း မင္းေျပာခ်င္တာမဟုုတ္လား။ ဟုုတ္ တယ္။ မင္းအဖိုုးကအားသန္တယ္။“
“ တခါတေလက်ရင္ က်ေနာ္အဘိုုးကိုုသိပ္မွတ္မိဘူး။ အဘိုုးကိုုေရာ တျခားဟာေတြကိုု ေရာက်ေနာ္ေမ့ မသြားခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကိုုသိတယ္မဟုုတ္လားဒက္ဒီ။“
ဟမ္မီလ္တန္က အေျဖမေပးေတာ့ ေကာင္ေလးကလွဲေနရာမွကုုန္းထလာသည္။
“ ဒက္ဒီငယ္ငယ္တုုန္းက အဘိုုးနဲ႔ဒက္ဒီက အခုုဒက္ဒီနဲ႔က်ေနာ့္လိုုပဲလားဟင္။ ဒက္ဒီက အဘိုုးကိုုက်ေနာ့္ထက္ပိုုခ်စ္လား။ ဒါမွမဟုုတ္ က်ေနာ္နဲ႔တုူတူပဲခ်စ္လား။“
ေကာင္ေလးကျပတ္ျပတ္သားသားပင္ေမး၏။ ဟမ္မီလ္တန္က ေစာင္ေအာက္မွ သူ႔ေျခ ေထာက္ေတြကိုု ဆြဲထုုတ္လိုုက္ၿပီး အေ၀းကိုုေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူကခုုခ်ိန္ထိတစံုုတရာ မေျဖေသးေသာအခါ သူ႔သားကထပ္ေမးျပန္သည္။
“ အဘိုုးကေဆးလိပ္ေသာက္သလား။ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ ေဆးတံလားမသိဘူး ေသာက္တယ္။“
“ ဟုုတ္တယ္။ သူမေသခင္ေလးမွာပဲေဆးတံစေသာက္တာ။ အရင္တုုန္းကသူစီးကရက္ ေသာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တခုုခုုစဥ္းစားမိတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့တခါ တံဆိပ္ ေျပာင္းၿပီး ျပန္ေသာက္ျပန္ေရာ။ သားကိုု ဒက္ဒီျပမယ္။ ဒက္ဒီ့လက္ ဖမိုုးကိုုနမ္းၾကည့္စမ္း။“
သားကသူ႔လက္ေတြကိုုလွမ္းယူကာ နမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။
“ ဘာနံ ့မွမရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လိုု႔လဲဒက္ဒီ။“
ဟမ္မီလ္တန္ကလည္း သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ လက္ဖမိုုးေတြကိုုနမ္းၾကည့္သည္။
“ အခုုေတာ့ ဒက္ဒီလည္းအနံ႔မရဘူး။ အရင္တုုန္းကေတာ့ ေဆးလိပ္နံ႔ေတြရခဲ့တယ္။ သားကိုု ဒက္ဒီတခုုျပမလိုု႔။ ဒါေပမယ့္ခုုကေတာ့ညဥ့္နက္ၿပီ။ အိပ္လိုုက္တာပိုုေကာင္းမယ္။“
ေကာင္ေလးက ေစာင္ေအာက္လွိမ့္၀င္လိုုက္ကာ သူ႔အေဖတံခါး၀ဆီေလ်ွာက္သြားတာ ႏွင့္ မီးခလုုတ္ကိုုပိတ္ေတာ့မည့္ သူ႔အေဖလက္ကိုုၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေကာင္ကေလးက ေျပာသည္။
“ ဒက္ဒီကေတာ့ က်ေနာ္ကိုုအူေၾကာင္ေၾကာင္လိုု႔ထင္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒက္ဒီငယ္ငယ္ တုုန္းက ဒက္ဒီ့ကိုုက်ေနာ္သိခဲ့ရင္ေကာင္းမွာပဲလိုု႔ဆုုေတာင္းမိတယ္။ ဒက္ဒီက အခုုက်ေနာ့္ အရြယ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ဘယ္လိုုေျပာရမလဲမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အထီးက်န္ေနသလိုုပဲ။ အဲဒါကဘာနဲ႔တူသလဲဆိုုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ အခုုစဥ္းစားလိုုက္ရင္ ဒက္ဒီ့ကိုု က်ေနာ္ အခုုကတည္းကႀကိဳလြမ္းေနသလိုုပဲ။ အဲဒါ နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုုင္တယ္။ ဟုုတ္ တယ္မဟုုတ္လား။ အင္းေလ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္းတံခါးကိုုဖြင့္သြားေပးပါဒက္ဒီ..။“
ဟမ္မီလ္တန္က သား၏အခန္းတံခါးကိုု ဖြင့္လ်ွက္သားထားခဲ့သည္။ ထိုု႔ေနာက္ တ၀က္ ေလာက္ပဲဖြင့္ ထားေပးခဲ့ရင္ပိုုေကာင္းမွာဟုုေတြးမိသည္။
(Raymond Carver ၏ Bicycle, Muscles, Cigarettes ကိုုဆီေလ်ွာ္ေအာင္ျပန္ဆိုုပါသည္။)
ခက္မာ
ေ၇ႊေမာ္ကြန္း အသုံးျပဳသည္႔ရက္စြဲ
၂၀၁၁၊ ဇူလုိင္၊ ၂၅
0 comments:
Post a Comment